သူကပြောတယ် ယုံရမယ်တဲ့

အပိုင်း(၅)

       " မင်း ပြောတော့ ဒီနေ့ ရှိုးပွဲ,ရှိတယ်ဆိုလားလို့....။ ကိုယ်က အတော်ကြာကြာတောင် စောင့်ရမယ် ထင်တာ...."

        " အင်းးး ဟုတ်တယ်လေ...။ အခု ကို့ကို လိုက်ပို့ခိုင်းမလို့ ဒီကို အရင်,ထွက်လာတာ...။ ဟိုမှာ ကို အကြာကြီး,စောင့်ရမှာပဲဟာ..." စားပွဲထိုးချပေးလိုက်တဲ့ ပန်းသီးမစ်ရှိတ်လေးကို ကောက်ယူမော့လိုက်ရင်း မျက်သွယ်ပြောလိုက်တော့ ဘာဘူတို့သုံးယောက် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာခဲ့လေသည်....။ ဒါကိုသိတဲ့လရိပ်က စတိုင်လ်ကျကျ လက်ပိုက်ထိုင်နေရာက ခေါင်းငုံ့ကာ နားထင်ကို ကုတ်ခြစ်လိုက်၍....

         " မဖြစ်ဘူးထင်တယ် မျက်သွယ်....။ ကိုယ် အဲလောက် အချိန်မရဘူး....။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကောင်တွေမှာ တစ်ယောက်မှ ကားမပါဘူး...။ အကုန်, ကိုယ်ပဲ ပြန်ပို့ရမှာ...."

         " ဟင် ကိုပဲ,တွေ့ချင်တယ်ဆိုလို့ မျက်သွယ်,လာခဲ့လိုက်တာနော်....။ မဟုတ်ရင် မျက်သွယ် ဟိုကို,တန်းသွားလိုက်ရုံပဲ....။ ဒီမှာ မောလာရတဲ့သူကို အမောမပြေလိုက်တာ ကိုရာ...." လှပတဲ့မျက်နှာလေးကို ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ ပြောလာတော့ လရိပ် အကြပ်ရိုက်သွားရလေသည်....။ လက်ကအလိုလို စီးကရက်ဘူးဆီ ရောက်သွားရရင်း ကိုယ့်ကောင်တွေ မျက်နှာကိုလည်း လရိပ် ,ကြည့်လိုက်ရသည်....။ မီးညှိရှိုက်ဖွာပြီးတဲ့အဆင့်ကိုရောက်မှ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ရပ်ကို ပြတ်သားစွာချလိုက်ရရင်း....

          " ဒါဆို မင်းကတော့ မတွေ့ချင်ဘူး ဆိုတဲ့သဘောလား မျက်သွယ်...။ ကိုယ် ပြောလိုက်တဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းကြောင့် မင်း,ရောက်လာရတယ် ဆိုပါတော့....။ ကောင်းပြီလေ မင်းကို,လိုက်ပို့ပေးရုံတော့ ကိုယ်,ရပါတယ်....။ စောင့်ဖို့ဆိုတာကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး မျက်သွယ်....။ ဘာလို့ဆို ကိုယ် မာမီ့ကို,ကြိုဖို့ရှိသေးလို့...."

       " သိပါတယ်...။ ကို အမြဲတမ်း,အဲလိုချည်းပဲဆိုတာ...။ ဘယ်အရာနဲ့ယှဉ်လိုက်ယှဉ်လိုက် မျက်သွယ်က အမြဲလိုလို နောက်မှာပဲ ရှိနေခဲ့တာ....။ ရှေ့လျှောက် မျက်သွယ်နဲ့ကို အဆင်မှ ပြေပါတော့မလားဆိုတာ မသေချာတော့ဘူး ကို...။ ဘာလို့ဆို မျက်သွယ်က ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် နံပါတ်တစ်နေရာမှာပဲ ရှိနေချင်တာမိုလို့လေ...." ဘာစကားလဲ...။ လရိပ်မျက်ခုံးက တွန့်ချိုးသွားရကာ စီးကရက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရှိုက်ဖွာလိုက်ပြီးမှ ထ,ထွက်သွားကြတဲ့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး....