Le jardin | Moje wiersze

sen

Nie wiń mnie za to kim jestem

trochę we mnie snu

cokolwiek koszmaru.

Lubię umykać, 

przemijać

kochać poza żywych światem.

Rozmawiać ze mną to jak nad grobem

śmieję się jak w ostatni raz.  

Leśne istoty jak ślepe błądzą przy mnie

a gdy atak, znikam niby nadal będąc. 

Jestem jak osąd 

jestem, ale czy żyjąc?