Seni Seviyorum...

Duymuyorsun

biliyorum. çok büyük şeyler vaadedemedim sana. her çağırdığında sana koşamazdım. her istediğinde kollarında olamazdım. gecenin bir yarısı bir delilik yapıp evden kaçsam, gelip yanına uzanamazdım. ancak sabah gelebilirdim yanına. çoktan yakalanmış olurdum. tam kapını çalacakken. sen kapıyı açtığın an gitmiş olurdum. sarılamazdım boynuna. " ben geldim" diyemezdim. birbirimize sarılıp uyuyamazdık. arkadaşlarının sevgilileriyle tanışırken ben eksik kalırdım. varla yok arası. sen beni tanıştıramazdın. çok beklemem gerekirdi gelmeni. çok yollar tepmem gerekirdi bana gelmen için. sen biraz daha özgür olduğun için gelmek hep sana düşerdi. mahcup bir şekilde senden beklerdim. mutluluklarımız yarım kalırdı. bana sarılırken yol yorgunu olurdun. uykusuz olurdun. ben, seni zora soktuğum için üzülürdüm. hep hüzünlü olurdu gülümseyişlerim. gitmesen olmaz mıydı? olmazdı.. biliyordum. pek tabii sen benden daha iyi biliyordun. benim içimde yarattığım o dünya, o umut, o beklenti bunları kabullenmemi sağlamıştı. aslında kabullenmekten daha ziyade görmezden gelmemi.. sana kavuşmak, sana sarılmak herşeyden öteydi ki ben düşleyememiştim bile bunu. düşleyemeyecek kadar güzeldi senin bana gelmen. düşlerde bile başaramamıştım bu yüzden. dünya kimseye bu kadar büyük mutluluk verecek kadar torpilli davranmazdı. biliyordum. bana da davranmayacaktı. işte bu yüzden, ta en başından hem gitmek istedim hem de bir yandan ölene kadar seninle kalmak.. ama birincisi daha olasıydı bu yüzden bir bahanem olmasını diledim. gidebilmek için.. bana git demeni istedim. demezdin biliyorum. Abimdin. kaybetmek istemezdin. gitmenin tek yolunu sana gerçeği söylemekte buldum. düşündümki gerçeği bildiğinde benimle dost kalamazdın, ben de o gerçekle senin bensiz mutlu olmana dayamazdım. hala bensiz mutluluğundan korkuyorum ya... her neyse. boşver. gitmek istedim. gitmem gerekiyordu.. yokluğuna alışmaya çalışırken gerçeği bildiğin halinle kaldın benimle. uzaktan da olsa aşkımı dinledin. doğru düzgün anlatamamış olmama rağmen. içimde aşkınla dolup taşarken seninle konuşmak güzeldi. inanamazsın çok çok güzeldi. ama sen bildiklerimi benden daha iyi biliyordun. gideceğini biliyordum. bir gün " bu böyle olmaz" diyeceğini. gitmen gerekeceğini. seni durdurmayacaktım. haklı olacaktın çünkü. sen beni sevemezdin çünkü ben sana çok büyük şeyler veremezdim. bir tek ben cahillik yapıp nedensiz severdim. diğer herkes, sen de dahil, kendini düşünmek zorundaydı. bu dünyanın bir kanunuydu ve sen bu kanunu benimsemiştin. herkes gibi. sanki bir tek ben yapamıyordum bunu. neyse ki bunu yalnızca benim için değil kimse için yapmayacağını biliyordum. bildiğimle kaldım. yalnızca gideceğini bildiğim tuttu. bana söyleyeceğini düşündüğüm hiçbir şeyi söylemeden gittin. benim için yapmadığını bir başkası için yaptın mı bilmiyorum ama hayatına girenleri biliyorum. kısa ilişkiler, anlamsız ayrılıklar yaşadığını. hepsinden senden habersiz bir şekilde haberdar oldum ben. bilsen şaşırırsın. senden nefret ettiğimi söyledim. gidişinin vicdan azabı azalsın diye.. madem bu kadar çabuk nefret etti o kadar sevmemiş, öyleyse çok canını yakmamışımdır diye düşün diye. tabii kim inanır buna kendimden başka? peki umrumda mı buna birilerinin inanması? artık hiçbir şey umrumda değil. yalnızca yanımda kal diye konuşuyorum seninle. herhangi bir gün çıkıp halimi hatrımı sorabil diye. çünkü sensizlik gerçekten zor, senin varlığının umutsuzluğu kadar acıtmadı canımı hiçbir şey. bu yüzden istiyorum yanımda kalmanı. senin için zaten farketmez. bunu bildiğim için rahatım. iki yıl oldu. aşka düşeli. daha doğrusu bunu farkedeli. o günden bu yana başka bir erkeğe bunları hissetmedim. hala sana sarılmayı bekliyormuşum gibi hayat karşıma şevkatli kollar çıkarmadı. itildim çoğu zaman ama acıtmadı hiç. geçti gitti. bir tek senin gidişinle boş bıraktığın yer, ameliyat yeri gibi olmadık anda acıyor bazen. hüzün vurdukça ağrıyor. biri çarpacak da kanayacak diye ödüm kopuyor. en çok da seni görünce açılacak diye. işte bu yüzden hep uzak kalmanı diliyorum. insan nasıl ister bunu ya ben artık uzakta oluşuna seviniyorum. seni görsem katlanamazdım. hem seninle kalıp hem izlerini senden saklayamazdım. bu yüzden iyiki çok büyük şeyler veremezmişim sana ve iyiki sen bunun benden daha çok farkındaymışsın. şimdi yanında olmaktan korkuyorum. kendime vurduğum zincirler kırılır diye. hep gel diye yalvarıyorum duymuyordun ya şimdi avazım çıktığı kadar gelme diye bağırışımın sebebi bu. gelme çünkü ben seni sen yanımda yokken bile unutamıyorum.