Beyond The Rules (𝘾𝙊𝙈𝙋𝙇𝙀𝙏𝙀𝘿) ¦ Book 1

CHAPTER 41

Yoshio's Point of View

Magsisimula na ang araw ko sa klase at ang mga estudyante ay abala sa pag-aayos ng kanilang mga gamit. Umupo ako sa harap, nanginginig sa takot at pagkabahala. Ang mga mata ng mga bata ay puno ng pananabik.

“Anong pakiramdam na muling bumalik sa isang bagong paaralan?” Tanong ng puso ko.

“Class, good morning. I’m… I’m Sir Yoshio Keitaro, your new teacher,” I try to come off confident, but my voice sways like a leaf in the wind.

Mukhang naguguluhan ang mga estudyante.

Isa sa kanila, si Rina base sa kanyang name plate na nakasabit sa kanang bahagi ng kanyang blouse. “Sir, why did you transfer here? Matagal na po kayong nagtuturo hindi ba? Pero bakit po parang nangangapa pa rin po kayo?”

Bumuntung-hininga ako, tila naaalala ang bawat sandali kasama si Nalu. Ang estudyanteng nagpatibok ng puso ko.

“Life can be… complex sometimes. We all have our reasons.” I replied.

“Sir, are you sure that you are okay?” one of them asked tentatively. “You seem… distant today.”

I realized how transparent I had become to them.
Another student chimed in, “Yeah, you look like you haven’t slept in days.”

I glanced up, the worry in their voices pulling me back to the present. I forced a smile, but it didn't reach my eyes.

I sighed softly, "I’m fine, just a bit tired. Let’s begin with today’s lesson."

A bright but empty cafeteria during lunchtime. I sit alone at a corner table, pushing the food around on my plate. My phone buzzes with a notification. I glanced at it, but didn't pick it up.

Flashback to a sunny day in our old school, Nalu’s laughter and light chatter fill the air. I watched her interact with friends, a radiant smile on her face.

"Come on, Sir Yoshio! You need to smile more. Life is too short to be serious all the time!" Nalu smiled at me and did some cute poses before she turned back.

After a moment the memory fades, and my heart aches with longing.

I speak quietly to myself. "Why did it have to end? I can’t even focus on teaching these kids…”

It's late afternoon, I stand outside the school waiting for a bus, watching the sun dip on the horizon, casting long shadows. I pulled out my phone, scrolling through pictures of Nalu.

Suddenly, a message notification pops up. My heart races. It’s from Nalu!

Love? How are you? It's been a long time hindi ka man lang mag-text sa akin. Just wanted to check on you. Miss you.

My anxiety flares, yet a glimmer of hope ignites within.

I whispered to myself, "It's not yet the time for me to reply back. Sana maantay mo ako, Nalu.”

As I stepped off the bus, the familiar scent of Manila enveloped me in a mix of urban chaos and salty sea air. After a long week of teaching in Laguna, I should have felt relief, but instead, a heavy cloud hung above me. I had grown accustomed to the exhaustion of lesson plans and childlike laughter, yet I returned home to an entirely different nightmare.

Upon entering my small apartment, I was greeted not by the warmth of my children’s embrace, but by an unsettling tension. There, in my living room, was Davina, my wife, or perhaps ex-wife, given the swift pace at which our lives had imploded. She was packing her belongings in a hurry, tossing clothes into bags with little regard for their care. The sight was shocking and heartbreaking all at once.

"Davina, anong ginagawa mo?" I managed, my voice weary and hollow.

Davina whipped around, her eyes flashing with a mix of anger and determination. “Oh, pakialam mo! Ano bang mabe-benefit ko rito kung mag i-istay ako?!”

“Taga alaga ng anak mo?” sarkastikong dugtong niya.

“What the fuck, Davina. Ano bang problema mo?” tanong ko.

"Bakit?! Hindi mo alam?! Aalis na ako at wala ka ng pakialam doon!" sigaw ni Davina, umiiwas sa aking tanaw.

"Nang dahil ba ito sa lalaki mo?!" Nagsimula na akong magsalita ng mas mataas ang boses, ang loob ko’y puno ng galit at pagkabigo.

Paano siya makakagawa ng ganito sa aming mga anak? Ganiyan na lang ba siya ka-desperadong sumama sa lalaking ‘yon. Oo, galit ako ngunit hindi naman tamang iwan niya ang anak niya dahil sa mababawi at walang kwentang dahilan.

Malamig siyang tumingin sa akin. "Wala akong obligasyon sa iyo at sa anak natin. Hindi ako masaya rito! Kaya aalis na ako. Hayaan mo na lang akong umalis!"

Ikinagulat ko ng yakapin ng aking mga anak ang binti ni Davina, at patuloy sila sa pag-iyak. "Mama, huwag kang aalis! Dito ka lang!"

“Mama, please! Hindi kami aalis dito!” wika ni Miizumi, ang kanyang maliliit na kamay ay nakayakap ng mas mahigpit sa binti ng kanyang ina.

"Umalis ka riyan Miizumi," sabi ni Davina nang may galit at may halong pandidiri, tila wala nang pakiramdam sa kanyang mga anak. "Mama!"

Naramdaman ko ang sakit ng kanilang mga luha. Alam kong kailangan kong gumawa ng desisyon, kahit ito ay napakahirap.

"Manang Cara," sabi ko, tila kumukulo ang damdamin. "Tulungan mo si Davina na dalhin ang mga gamit niya. Kailangan niyang umalis ng mabilis."

"Pero, sir..." nag aalangan na sagot ni Manang Cara, halatang naguguluhan. "Sila po..." itinuro ang mga batang nakakapit sa binti ni Davina, nagmamakaawang huwag siyang umalis.

"Ngunit ito ang gusto niya," wika ko, ang aking boses ay lumamig, kahit sa kabila ng naglalagablab na galit. "Wala na tayong magagawa."

Habang kinukuha ni Manang Cara ang mga gamit ni Davina, narinig ko ang kanyang mga pang-aasar na pahayag na tila nananakit sa aking puso.

"Huwag kang magmalinis, Yoshio na parang napaka buti mong ama sa mga bata."

Bawat salita niya ay parang nanghihirang. Hindi na siya nahihiya sa mga tao sa paligid lalong lalo na sa mga anak namin. Para bang, noong mga oras na iyon, binitiwan na rin niya ang pagiging ina sa mga bata.

"Umalis ka na!" sigaw ng puso ko, sumalungat sa aking mga prinsipyo ng pagiging ama at pagkakaroon ng ganap na pamilya.

Nang umalis si Davina, naglalakad kasama si Manang, ang mga bata ay nakayakap sa akin, walang kamalay-malay sa lalim ng sakit na naranasan namin.

“Papa, bakit po siya umalis?” tanong ni Mizuki habang ang mga luha ay patuloy sa pagdaloy.

“You look so tired, anak. Magpahinga na kayong dalawa at mugtong mugto na ang mga mata ninyo.” Iniwasan kong sagutin ang tanong ng anak ko, tumayo naman siya’t humalik sa pisngi ko.

Mahirap sabihin lalo na’t sa murang edad ay ganito na ang kinaharap nilang sitwasyon. Ang mga alaala ng saya, pagmamahal, at pangarap ay nagiging tila ulap na mistulang nawawala.

“Goodnight, papa.” Sabay na sambit ng dalawa kong anak. Tumungo lang ako, at pilit na ngumiti.