Faded Memories (Completed)

Chapter 36

Hi! @NurseAtHeart, thank you sa votes and comments. Natutuwa dama ko talaga na affected ka sa bawat scenes. This chapter is dedicated to you. Enjoy Reading!. :)♡♡♡

******
Hello po sa lahat!, thank you for supporting Faded Memories.

Enjoy Reading! :)♡♡♡

******

I've already been in this park for so many times and I could now anticipate what's going to happen.

I looked behind me, expecting to see two little children happily running and catching each other. But I was wrong. They were now both sitting on the grass. I took some steps closer to them. At habang palapit ako sa kanila, I could hear them wailing at each other.

I frowned. Why? Ano'ng nangyari sa kanila? Why are they crying?

"Mga anak, kayo iyan di ba?" Humina ang pag-iyak nila pero hindi pa rin sila tumitingin sa akin. "Sorry di kayo agad na-recognize ni Mama dati kasi hindi pa ako makaalala noon. Miss na kayo ni Mama. Kamusta na kayo?"

Nakayuko lang sila pareho habang tahimik na umiiyak.

"Mga anak, bakit naman kayo umiiyak? What happened? You know, you can tell Mama what happened."

Nag-angat sila ng tingin sa akin, parehong malungkot na nakalabi at tumutulo ang mga luha.

"Why are you sad?" Napaiyak na rin ako. "Bakit ayaw n'yo nang kausapin si Mama? Ayaw n'yo na ba sa akin?"

Yumuko ulit sila saka nagsimulang umiyak ulit.

"Papa..." they both cried together sadly.

******

I put my little princess inside her crib nang sa wakas ay napatulog ko na siya. May pagka-nocturnal talaga itong anak ko. Madalas talaga ay nagigising siya sa madaling-araw at ang bisyo ay makikipaglaro sa akin kaya nga palagi akong puyat dati tuwing pumapasok sa opisina.

That's one of the reasons kaya lagi akong worried noong iniwan ako ni Abby. Sino na lang ang titingin at mag-aalaga kay Hash kapag nagigising tuwing madaling-araw lalo na at napakalikot na niya dahil nakakagapang, nakakakapit at nakakagabay na sa mga bagay para tumayo. Mas nakakabahala pa ngayon dahil nakakatayo na rin siya on her own kahit walang gabay na hinahawakan.

Napalingon ako kay Abby nang marinig ko siyang umuungol habang natutulog. Looked like she was having a bad dream. Lumapit agad ako sa kanya. Ano ba'ng gagawin ko? Gigisingin ko ba siya? Pero hindi niya pwedeng malaman na nandito ako.

Nagtatalo pa ang isip ko sa kung ano'ng dapat kong gawin nang bigla na lang siyang nagising.

"Oh shít!" bulong ko. Buti na lang at naging mabilis ang reflex ko kaya mabilis akong nakadapa sa sahig at pumasok sa ilalim ng kama niya.

Next thing I heard was her crying.

"Sorry. Sorry if I'm making you both cry. Alam kong nasasaktan kayo sa decision ni Mama to leave your papa but please understand that Mama was badly hurt too dahil sa pagkawala n'yo sa buhay ko. Mahal na mahal kasi kayo ni Mama eh."

Napapikit na lang ako ng mariin when I heard what she said. I felt my eyes heat up. Maya-maya pa ay humahagulgol na siya. Sobrang hirap para sa akin na isiping ganito kasakit ang idinulot ko sa buhay niya. Hearing every painful sob were like small knives stabbing my heart one by one.

"I'm so sorry, honey," I whispered.

******

"Ate Abby, eto na po iyong mga gamit ni Hash," nakangiting saad ni Mariz habang inaabot sa akin ang diaper bag na may mga gamit ni Hash.