Pistolen en Rozen

Hoofdstuk 19

'Ik heb slecht nieuws..' Ik keek haar aan en wist niet wat ik moest zeggen. Gaat het over mn moeder? Soufiane? Als het iets over me vader gaat dan boeit het me echt niks. 'W-wat voor slecht nieuws?' trillend liep ik weer naar de keuken om thee in te schecken. 'Nou.. Ehm.. Kom even zitten lieverd.' Ik bracht de thee en ging zitten. 'Je moeder.. Het gaat slecht met haar. Ze ligt in een coma..' Even stopte mn hart met kloppen. 'Hoelang al? Komt ze er ooit nog uit?' Ik keek haar aan en zag niks dat goed was. 'Ik weet het niet..' Ik werd boos, boos omdat ik geen antwoorden kreeg. Altijd is het maar "ik weet het niet" wanneer houdt dat eens op en krijg ik échte antwoorden? Ik stond op en liep boos naar buiten. Ik sloot de deur keihard dicht en liep weg.

Ik weet niet eens waar ik liep, maar ik ben in het park beland. Ik ging zitten op een bankje en deed mn handen voor mn gezicht. En ja hoor, de tranen kwamen. Het leek net alsof ze niet ophielden met stromen. Ineens voelde ik 2 armen om me heen. Ik deed snel mn handen weg voor mn gezicht en keek in de ogen van Tarik.

-Tarik
-Sarah

'Saar..?'
'Tarik..'

'Wat is er gebeurd? Waar was je al die tijd, we hebben je echt lang niet gezien en gesproken. Je was een paar dagen niet op school. En je neemt je telefoon niet op en reageert niet op onze berichten..'

'Ik.. ik.. ' ik barstte weer in tranen uit. Hij nam me in zijn armen en wreef over mn rug.

'Shhht, stil maar.' zei hij geruststellend.

'Als je er klaar voor bent, dan kan je me het vertellen.'

Ik snikte en vertelde hem alles, hij luisterde echt goed. Eerste keer, want normaal praat hij altijd door me heen als ik iets vertel.

'Wow, zo erg.. Het spijt me, Saar.'

Na het vertellen wat er allemaal is gebeurd, gingen we allebei onze eigen kant op. Ik liep naar huis, en weetje wie ik tegen kwam? Adam.

'Hey, Sarah!' riep hij. Ik deed alsof ik hem niet hoorde en liep snel door. Ik voelde dat er aan me arm werd getrokken. 'Hey Saar!' zei hij, nog een keer. 'Ow, hoi.' mompelde ik. 'Wat is er? Je doet zo droog.' 'Niks.' ik wilde doorlopen maar hij hield me tegen. 'Ik heb je net gered en dan doe je zo?' vroeg hij. 'Eh nou, jij red me en dan ga je ze nog groeten enzo. Kifesh?' zei ik geirriteerd. 'Oh.. Zag je dat?' ik zuchtte en liep weg.

Toen hij de eerste keer naast me kwam zitten mocht ik hem niet, maar ik leerde hem kennen en hij was aardig, grappig en leuk. We hebben gelachen en nog veel meer. Jammer dat zijn broer me hand komt vragen.

OH SHIT. Marouane komt mijn hand vragen! Helemaal vergeten! Maar hoe? Souf is weg, mama is weg. Alleen me vader en me ooms en tantes zijn er dan. Ik wil niet dat hij me hand komt vragen, ik wil niet dat hij naar me huis komt. Ik wil gewoon niet met hem trouwen.

Eerst wilde ik met Adam trouwen, maar iets heeft verandert dat ik het niet meer wil.

Ik wil gewoon niet trouwen, ik ben pas 18. Ik wil pas trouwen als ik afgestudeerd ben en als ik een goeie baan en een mooi huis heb, maar jammer genoeg heb ik geen motivatie meer. Dit leven is saai. Dit leven is niet meer leuk zonder mn moeder en Soufiane. Maarja..

Dit is het leven wat we leven, maar niet willen leven.

Ik heb Yasmine, Cecilia, Aness en Dylan lang niet gesproken.. Ik verwaarloos ze echt, maar ze moeten begrijpen dat ik het druk heb. En dat er van alles gebeurd. Alleen... Dat heb ik ze nog niet vertelt. Het wordt tijd dat ik ze weer eens zie.

-
Ik ben net thuis aangekomen en loop gelijk door naar me kamer. Tante Salma is al weg. Gelukkig. Ik pak me telefoon. Hmm... Is het pas half 5? Ben ik maar een half uur weggeweest?

Ik kijk of ik nog appjes heb. En ja hoor, 1007 berichten van onze groepsgesprek met mn beste vrienden.

Sarah? Waar ben je? Is alles goed?

Saar? Sarah? Saaaar? Kom naar school!

Ik mis je Saar, waarom antwoord je niet terug?

Het zijn dit soort berichten. Wat zal ik eens terugsturen..

Hey,

Sorry dat ik er niet was enzo, maar ik leg alles uit. Kunnen jullie over 30 minuten bij mij thuis zijn?

XSaar.

Ik krijg gelijk antwoord terug.

Tarik: Is goed.
Aness: Aii.
Dylan: Iscool.
Cecilia: Jepp ❤️
Yasmine: Okee schat ❤️

Ik glimlach en laat me vallen op mn bed.

Paar minuten latér..

Ik word wakker van gebonk op de deur beneden. Ik sta gelijk op en leg een sprintje naar beneden. Ik doe de deur open en zie al mn beste vrienden daar staan. Ik groet ze allemaal 1 voor 1 en dan gaan we in de woonkamer zitten. Ik pak drinken en zet koekjes op tafel.

'Dus.. Sarah..' begon Aness. 'Jij was er lang niet..' vervolgde Dylan hem. 'Ik was maar 2 dagen niet op school, maar oke. Ik zal jullie vertellen waarom. De eerste dag was ik gewoon ziek. En de dag erna, dus vandaag, gebeurde er echt veel.'

Ik probeerde me tranen tegen te houden toen ik ze vertelde over mn moeder. Ze gaven me knuffels en troostten me.

Echte vrienden zijn er altijd voor je, wat er ook gebeurd. En het is een fijn gevoel als je ziet dat ze echt om je geven.

Na lang gekletst te hebben was het half 8. Iedereen was al weg en Nasser zou over een half uur komen. Weet hij wel dat Souf is opgepakt en dat ma in het ziekenhuis ligt door die kehbah, zijn affaire bitch? Ik denk het niet, want dan zou hij me bellen en wollah meh dat heeft hij gedaan.

Ik ruimde alle drinken en eten op en liep naar boven. Ik ga me ff snel spoelen voordat Nasser komt. Ik deed me kleding uit, en pakte me douchespullen. Onderweg naar de badkamer voelde ik me maag knorren. Ohja, eten. Dat heb ik de hele dag al niet gedaan. Ik eet straks wel.

Exta lang hoofdstuk! Van bijna 1100 woorden! Speciaal voor mijn lieve lezers! ❤️
Er komt vandaag een einde aan dit verhaal..

XS