Pistolen en Rozen

Hoofdstuk 21

De volgende ochtend.

Ik werd wakker bij Yasmine thuis. Zolang ik niet naar huis wil gaan mag ik bij haar wonen. Haar moeder verzorgt me echt goed. Ze is een tweede moeder voor me.

Gister was ik echt niet te troosten. Ik huilde aan 1 stuk door. Mijn moeder is gewoon dood. Hoe zou jij je voelen? Het is echt het erg voor woorden. Ze droeg me 9 maanden lang, dat is niet niks. Mijn moeder zal altijd op nummer 1 staan, no matter what. Sinds gister heb ik niks gegeten en gezegd. En nog steeds heb ik niks van Soufiane gehoord. Weet je wat ik ook raar vind? Dat me vader me niet eens belde van: Waar ben je enzo. Maar ja, zo zie je maar. Ik beteken duidelijk niks voor hem. Ik werd verstoord door Yasmine die weer tegen me ging praten.

'Hallooooo? Waar zit je met je gedachten? Ik praat de hele tijd al tegen je..' zei ze. Ik haalde mn schouders op en liep naar de badkamer. Ik bekeek mezelf. Wauw, ik zie er er echt slecht uit. Rode ogen, wallen en mn gezicht is lijkbleek. Ik deed me kleren uit en stapte onder de douch.

Ik denk na over alles wat mijn leven verpest heeft.

- Marouane, wollah meh ik heb iets van hem gehoord over de handvraging.
- Adam, ik vertrouw hem niet meer sinds hij met die jongens ging praten. Er klopt iets niet.
- Nasser, bedriegster.
- Soufiane, waarom is hij opgepakt? Ik weet het nog steeds niet. Ik moet straks nog naar Mo voor die zakje.
- Bitch van Nasser, wollah meh zij boeit mij iets. Zij gaat sws dood. Kehbah.
- Mama, ik mis haar gewoon..

Ik stap uit de douch en droog me af. Ik kleed me aan en ga weer naar de logeerkamer. Ik doe mn haar en pak me telefoon. Eens kijken of ik nog appjes heb. En ja hoor, 2 van Cecilia, 37 van de groepschat, 2 van Mo en 1 van Soufiane.

Wow. Wacht. SOUFIANE? Ik open gelijk die van hem en lees wat er staat.

Soufiane: je kan me vandaaf bezoeken van 11.00 tot 13.00 uur. Ik hou van je.

Hmm, het is nu 11.15. Als ik daar om 11.30 ben dan blijf ik tot 12.30 uur en dan kan ik gelijk door naar Mo. Ja, goed plan.

Sarah: aii, ik kom om 11.30 uur.

Ik antwoord de andere appjes en open dan die app van Mo.

Mo: Ewa Saar, hoelaat kom je
Sarah: Ik kom rond 12.30.
Mo: Aii, breng eten.
Sarah: Nee fuck jou
Mo: hou ook van jou 😛

Er verschijnt een klein glimlachje op gezicht. Ik pak mn spullen in en loop dan naar beneden. Ik zie Yasmine en haar moeder zitten aan de tafel met thee en brood. 'Hey meis, wil je wat eten?' vroeg haar moeder liefjes. Ik schudde mn hoofd van nee en dronk wat sap. 'Saar, gaat het wel goed met je?' vroeg Yasmine. 'Mn moeder is gister overleden, maar verder gaat het top met me.' zeg ik sarcastisch. 'Sorry..' verontschuldigde ze zich. 'Ik ga naar even naar buiten. Ik ben rond 3 uur ofzo weer terug.' zei ik en liep de deur uit. Ik liep naar de gevangenis wat ongeveer 10 minuutjes lopen is.

Daar aangekomen liep ik naar binnen. Ik liep naar de 'receptie' en vroeg naar Soufiane.

'Soufiane Lamoui.' zei ik kill.

'Verdieping 3. Loop naar de belcellen en praat daar met hem.' zei de receptioniste droog.

'Bedankt.' Ze mompelde wat terug als antwoord.

Ik liep naar de lift en drukte op de 3e verdieping. Daar aangekomen liep ik naar de belcellen. Ik zag Soufiane daar zitten en ik probeerde de tranen tegen te houden. Ik ging zitten en keek hem aan. Hij zag er echt slecht uit. Dikke ogen en wallen. Is dit mijn broer?

'Sarah?'

'Oke Souf, we hebben maar 30 minuten dus vertel me alles.'

'Kijk, kort geleden, hooguit 2 maanden, kreeg ik een baan aangeboden. Een ander soort baan dan dat je zou denken. Namelijk drugshandel.'

Mijn hart stond even stil. Drugshandel? Dus toch..

'KANKER SOUF! Drugshandel?! Are u fucking kidding me?!' schreeuwde ik.

'Saar! Rustig, laat me uitpraten.'

'Ik wilde niet in de drugshandel beland raken dus ik zei nee. Maar toen werd ik gechanteerd. Hij en zijn neven zijn zo gevaarlijk he, Saar. Hij bedreigde me dat als ik het niet zo doen dat hij me familie zou vermoorden dus ik moest wel. Ik moest drugszakjes vervoeren en afgeven. Je moet echt nooit in de buurt van hun komen. Ze zijn gevaarlijk. Doe je 1 ding fout, kan je familielid overlijden.'

Ik schrok. Ik was spraakloos. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen.

'Noem namen.' zei ik.

'Ibrahim el (..) , Nassim Salah, Amine Saddik, en Adam El Fayeed. Adam is gevaarlijkste.

Fuck! Adam?! MIJN ADAM?!

'ADAM? WELKE ADAM? DIE ENE DIE VORIGE KEER BIJ ONS THUIS WAS?' vroeg ik vol ongeloof. Hij knikte. Ik was stil en hij was stil. We hadden nog 17 minuten. Ik wist dat er iets achter zat. Adam zat met die jongens te praten! Die jongens die me wilden verkrachten! Die jongens die Soufiane bedreigde!

'Souf.. Ik moet je iets vertellen..'

Hij keek me verbaasd aan. Ik vertelde hem alles. Letterlijk alles! Van de eerste keer dat ik hem zag tot de laatste keer. Hij schrok en de woede was van zijn gezicht af te lezen. Hij schreeuwde tegen me.

'SOUF! IK KON HET TOCH NIET WETEN! IEDEREEN PRAAT MET ELKAAR MAAR NIEMAND ZEGT IETS TEGEN MIJ! HOE WIL JE VAN MIJ VERWACHTEN DAT IK HET KON WETEN!'

'Saar, het is al te laat. Je moet weg. Weg van huis, hij zal je volgen en je dan in een hoerenhuis zetten. Net zoals met die andere meisjes.'

Hij wist zoveel niet, hij wist niet dat Nasser me sloeg, dat mama dood is en dat ik uit huis ben gegaan. Ik vertelde dit allemaal en hij barstte in tranen uit. Even later had ik ook tranen.

'En weetje Sarah, weetje waarom ik wegrende toen ma was gestoken? Adam was het. Adam heeft mama gestoken. Ik rende weg en ben naar hem toe gegaan. Hij heeft me 2 keer in me been geschoten en hij en zn vrienden hebben me in elkaar geslagen.'

Ik huilde nog harder dan dat ik al huilde. Adam was het.. Maar.. Maar dan is Adam het neefje van die vrouw met wie Nasser een affaire heeft.. Ik vertelde dit aan Souf en hij was echt boos. Hij sloeg bijna die glas tussen ons kapot. Hij kreeg een waarschuwing van die beveiliging.

Het half uurtje was voorbij en ik moest afscheid nemen. Het was een emotionele gesprek met veel gevloek, geschreeuw en gehuil.

Ik kon het nog steeds niet geloven dat Adam hem dit heeft aangedaan. Dat hij ons dit heeft aangedaan. En hoe kon ik zo dom zijn om verliefd op hem te worden? Pff.. Ik haat hem. Ik haat mezelf. Ik haat dit leven.

Ik belde Mo en zei dat onze afspraak niet doorging. Hij ging bijna huilen want hij wilde me echt graag zien. Maar ja, het word me allemaal even te veel. Ik kan het echt niet geloven.. Adam is de oorzaak van dit alles. Adam.. Adam, adam, adam. De jongen met wie ik leuke tijden had meegemaakt..