Pistolen en Rozen

Hoofdstuk 20

Nadat ik klaar was met douchen, aankleden etc. ging ik naar beneden en op de bank zitten. Ik deed de tv aan en keek 'Teen Mom'. Hoe zouden die meisjes hun voelen? Zo jong, en dan hebben ze al baby's.. Ik zou dat echt niet kunnen.

Later, als ik afgestudeerd ben, dan wil ik binnenhuisarchitect worden. Dat verdient goed, én ik vind dat een leuke baan. Als ik dan genoeg geld heb ga ik wachten totdat ik een goeie man vind. Dan trouwen we en wil ik maximaal 5 kinderen. Ja, je leest het goed. 5 kinderen, 2 meisjes en 3 jongens.

Voorlopig is het nog niet zover, gelukkig, maar ik denk na over de toekomst. En dat, dat is goed.

Knor. Pff.. Ik had echt honger. Ik liep naar de keuken en pakte 3 eieren. Ik deed ze in een bak en klutste ze. Ik pakte alle benodigheden en deed de eieren toen in de pan. Op dat moment werd er op de huistelefoon gebeld. Ik rende naar de telefoon.

'Hallo?'

'Spreek ik met Sarah Lamoui?' vroeg een vrouwelijke stem.

'Ja, dat ben ik.'

'Mooi, ik belde om te zeggen dat je moeder uit haar coma is ontwaakt.'

'E-echt? Kan ik komen? zei ik blij. Ik kon het niet geloven.. Mijn moeder.. Ik zei het toch? Ze is een sterke vrouw!

'Ja, ze is een half uur geleden ontwaakt uit haar coma. Ze moet veel rusten, daarom is het beter als je morgen langskomt. De politie wilt haar nog vragen stellen omdat ze 4 keer gestoken is. Ik denk dat we dit beter morgen kunnen bespreken. Dan leg ik je alles uit. Goed?'

'Uh.. Ja, is goed. Wanneer zijn de bezoektijden?'

'Van 8.00 uur tot 12.00 uur en van 13.00 uur tot 17.00 uur.'

'Oké! Dan zie ik u morgen!'

'Dat is goed, meisje. Dag!'

Ik hing op. Ik was echt zooo blij! Ik kon het niet geloven! Ik pakte gelijk mn telefoon en appte naar de groepsapp:

Mama is uit haar coma ontwaakt! Ik mag haar morgen bezoeken! Wie gaat er mee?

Al snel kreeg ik antwoord terug.

Tarik: Ikkk
Yasmine: Me 💁

Ik glimlachte en appte ze nog dat ze om 10 uur bij mij moesten zijn.
Ik voelde me een beetje blij, gelukkig. Alleen moer Soufiane nog komen en dan is mijn gezin weer compleet. Nasser hoef ik niet meer in mijn leven.

SHIT! Mn eitje zit nog in de pan. Ik rende naar de keuken. Gelukkig, niet aangebrand. Ik at het snel op en liep naar boven. Ik ben echt moe. Ookal is het pas 19.45 uur. Ik ging liggen op mn bedje en viel al snel in slaap.

De volgende ochtend..

Ik word wakker van een trillend geluid. Wat is dat? Oh.. Me wekker. Het is zaterdag, waarom heb ik mn wekker aan? Ik ging zitten op me bed en wreef in me ogen. Ik pakte me telefoon en drukte mn wekker uit. Ik had 3 gemiste oproepen van Nasser en 19 berichten van mn groepsgesprek. Pff, waarom belde hij me? Ik liep mn kamer uit en ging naar mn vaders kamer. Ik klopte 3 keer en wachtte tot hij iets zei.

'Binnen.' Ik deed de deur open en zag hem aan zijn bureau zitten. 'Waarom zo vroeg wakker?' vroeg ik. 'Gewoon, nog een beetje werken. Wat doen vandaag?' Ik keek hem aan. Zou het het weten van mama? 'Ik ga naar mama met 2 vrienden van me.' zei ik. Hij keek me aan en daarna weer weg. 'Oke. ' zei hij. Oke? Oke. Was dat alles wat hij te zeggen had? Ik zuchtte en wilde weglopen totdat ik een woedeaanval kreeg.

'Weet je wat ik niet begrijp? Mama ligt verdomme in het ziekenhuis en jij maakt je niet eens zorgen om haar. Weetje überhaupt wel waarom ze is het ziekenhuis ligt? OMDAT ZE 4 KEER IS NEERGESTOKEN. HIER, BENEDEN IN DE KEUKEN. EN WEET JE DOOR WIE? DOOR JE KANKER VROUW, JE AFFAIRE. HOE KON JE MAMA DIT AANDOEN? HOE KON JE ONS DIT AANDOEN? IK HAD HET ECHT NOOIT VAN JE VERWACHT. HOE DIEP KAN JE ZINKEN! EN WEET JE WAT HET ERGSTE IS? JE HEBT HAAR GISTEREN GEENEENS BEZOCHT! ZEKER WAS JE WEER MET JE AFFAIRE BEZIG! JE WAS ER NIET TOEN IK JE NODIG HAD, MAMA MOEST NAAR HET ZIEKENHUIS EN SOUFIANE IS OPGEPAKT!' schreeuwde ik.

Wauw.. Nog nooit was ik zo boos tegen me vader. Ik heb met kanker gescholden.. Hij keek me verbaasd aan en liep naar me toe. Ik stond daar maar te kijken met tranen in me ogen. Hij kwam steeds dichterbij en ineens voelde ik mn wang gloeien. Hij sloeg me.. Me eigen vader sloeg me.. De tranen bleven stromen en ik rende weg, naar mn kamer.

Ik pakte mn weekend tas en pakte mn spullen die ik nodig had. Ik ga weg hier. Ik haat hem! Ik haat dit! Ik haat me leven!

Toen ik alles had ingepakt ging ik snel snel douchen. Na 5 minuutjes gedoucht te hebben sprong ik er uit en deed ik me kleren aan. Ik pakte me telefoon en keek hoelaat het was. 10.00 uur. Tarik en Yasmine konden hier elk moment zijn. We zouden naar het ziekenhuis gaan voor mn moeder.

Ik pakte me tas en rende naar beneden. 'Sarah? Waar ga je naar toe?' vroeg Nasser. Ik negeerde hem en liep naar buiten. Daar zag ik Tarik en Yasmine al. Ik rende naar ze toe en zei dat we zo snel mogelijk weg van hier moesten. Ze knikten en reden samen met mij weg, naar het ziekenhuis. Ik vertelde ze wat er gebeurd was en ze keken me begripvol aan. Goeie vrienden zijn echt.. Ze zijn.. Ik heb ze gewoon nodig, en ze zijn er voor me.

Aangekomen in het ziekenhuis.

Ik rende naar binnen zonder op Tarik en Yasmine te wachten. Ze gingen hun fiets op slot zetten en ik liep naar de balie.

'Kan ik je helpen?' vroeg een zuster.

'Ja, graag. Ik kon hier voor mijn moeder. Fatiha El Sebber.'

De zuster knikte en zocht op de computer. Ik zag dat ze met medelijden keek. Huh?

'Sorry meisje.. Ik kan je niet helpen. Ik zal een dokter oppiepen en dan kan je met hem mee gaan.' zei ze. Ik knikte en ging zitten op een bankje. Inmiddels waren Tarik en Yasmine er ook.

'Sarah Lamoui?' vroeg dezelfde dokter die mijn moeder meenam op de brandcard.

'Ja, dat ben ik.'

'Dag meisje, hoe gaat het met je?' vroeg hij.

'Gaat wel goed, kan ik naar mijn moeder?'

'Ga even zitten.'

Ik gehoorzaamde en ging zitten. Hij ging ook zitten en wreef in zijn handen. Waarom doen ze allemaal zo langzaam? Kunnen ze me niet gewoon naar mn moeder sturen?

'Je moeder... Ze was gister ontwaakt uit haar coma. Het komt zelden voor, maar ze was dus een paar uur in coma. We stelden een paar vragen voor een test en later kwam er ook politie bij om vragen te stellen. Het blijkt dus, dat ze 4 keer is gestoken. 2 keer in haar buik en 2 keer naast haar hart. Het ging goed met haar totdat ze en hartstilstand kreeg.'

Tarik en Yasmine wreven over me rug en hielden mijn handen vast.

'M-maar ze leeft toch gewoon nog..?' ik weet dat het een domme vraag is, maar ik wilde het zeker weten. Ookal wist ik het antwoord al.

'Nee meisje, ik vind het echt heel erg voor je. Ze is vanochtend om 8.30 uur gestorven, aan een hartstilstand..'

Mijn wereld stortte in. Mijn beste vriendin, waarmee ik kon lachen, huilen, en praten, is overleden. Mijn beste vriendin, mijn moeder.. Hoe kan ik zonder haar leven? Ze was me alles, mijn steun en toe verlaat. Ik barstte in tranen uit en ze bleven maar stromen. Ik wil dit leven niet meer leven zonder haar. Ze deed alles voor me en ik voor haar. Ik hou zielsveel van haar. Ik moet het accepteren, hoe moeilijk het ook is.. Een stukje van mijn hart is gebroken.. Krak. Ik mis haar. Ik wil naar haar toe. Tarik en Yasmine bleven me troosten.. Hoe kon dit gebeuren? Waarom zij? Waarom? Waarom speciaal mijn moeder.. Ze deed geen vlieg kwaad. Ze was zorgzaam en lief. Ze zorgde altijd dat Soufiane en ik niks te kort kwamen. En nu... Nu is dat voorbij. Nooit kan ik opstaan en haar een kus geven op haar voorhoofd. Nooit zal ik wakker worden door mijn moeder die een slipper op me hoofd gooit omdat ik de afwas niet had gedaan. Nooit zal ik haar meer zien.. Nooit zal ik haar kunnen horen.. Maar het belangrijkte is.. Nooit kan ik haar liefde meer voelen..