Si Adelina At Ang Lakan [Hacienda Wars]

6

Pagkatapos ng gabi ng pag-uusap tungkol sa paparating na panganib, ang buong Hacienda Forteza ay tila napalibutan ng isang nakabibinging katahimikan. Bawat tao ay nasa estado ng pag-aantabay, naghihintay sa anumang mangyayari sa mga darating na araw. Ang mga magsasaka, mga mangangalakal, at kahit ang mga katulong sa mansyon ay damang-dama ang tensyon sa hangin. Alam ng lahat na hindi magiging madali ang laban na ito, at nagbigay ito ng kakaibang takot, ngunit may kasamang pag-asa-isang pag-asa na ang pamumuno ni Eugenio at ako, bilang bagong Lakambini, ay magdadala ng tagumpay sa kabila ng banta.

Isang araw, habang abala ako sa pag-inspeksyon ng mga ipinapatupad na hakbang para sa seguridad ng hacienda, lumapit si Manang Rosa sa akin. Kitang-kita sa kanyang mga mata ang kaba at seryosong ekspresyon.

"Senyorita Adelina, isang sulat mula sa kalapit na bayan," aniya habang iniabot sa akin ang isang selyadong liham. "Sinabing mula daw ito sa lider ng mga rebelde."

Napalunok ako. Bagaman ang aking kamay ay nanginginig, kinuha ko ang sulat at maingat na binuksan. Ang laman ng liham ay isang malinaw na babala-isang hamon na isinasaad na kung hindi namin isusuko ang Hacienda Forteza, ang aming lupain at kayamanan ay kukunin nila sa pamamagitan ng dahas.

Hindi ko napigilan ang pagkipot ng aking mga mata habang binabasa ang bawat salita. Hindi ako makapaniwala na may ganitong mga taong walang respeto sa karapatan ng iba. Ngunit sa halip na magalit, mas nagbigay ito sa akin ng determinasyon na ipagtanggol ang hacienda.

Lumapit sa akin si Eugenio matapos niyang malaman ang balita. Nang magtama ang aming mga mata, nakakita ako ng parehong determinasyon sa kanya, ngunit mayroon ding alalahanin.

"Adelina," sabi niya nang mahina ngunit mariin, "handa ka bang ipaglaban ang Hacienda Forteza? Alam kong hindi madali ang desisyon na ito, ngunit nais kong malaman mo na anuman ang mangyari, kasama mo ako."

Tumango ako, tumibok ang puso ko nang mas mabilis. "Eugenio, handa akong gawin ang lahat para sa mga taong umaasa sa atin. Hindi ko hahayaan na maagaw ng mga rebelde ang lupaing ito na pinaghirapan ng ating mga ninuno."

Napangiti siya, at marahan niyang hinawakan ang aking kamay. "Mabuti. Dahil sa mga susunod na araw, Adelina, maghahanda tayo ng buong lakas."

Sa sumunod na mga araw, nagsimulang maghanda ang buong hacienda para sa posibleng pagsalakay. Si Eugenio ang namuno sa pagsasanay ng mga tanod at mga kalalakihan, samantalang ako naman ay abala sa pagpaplano ng mga estratehiya at pag-uusap sa mga pinuno ng baryo. Nagdaos kami ng mga pagpupulong, nagpatawag ng tulong mula sa mga karatig na hacienda na tapat kay Eugenio. Hindi kami papayag na basta na lamang magpadala sa takot at banta ng mga rebelde.

Habang abala kami sa mga gawain, hindi ko naiwasang mapansin ang pagkakabuo ng isang mas malalim na ugnayan sa pagitan namin ni Eugenio. Sa bawat sandaling magkasama kaming nagtataguyod ng seguridad para sa hacienda, mas lalo kong nakikilala ang kanyang tapang, pagiging mapagkalinga, at pagmamalasakit hindi lamang sa akin kundi pati na rin sa lahat ng mga tao sa hacienda. Napaisip ako-marahil ay hindi aksidente na napunta ako sa mundo niyang ito, marahil ay may mas malalim na dahilan kung bakit ako ang napiling Lakambini.

Dumating ang gabi na lahat ay nakaantabay sa maaaring mangyari. Nakapaligid kami ni Eugenio sa isang bonfire kasama ang ilan sa mga pinuno ng hacienda. Tahimik ang paligid, at ang tanging naririnig ay ang paglagaslas ng hangin sa mga dahon ng puno.

"Adelina," bulong ni Eugenio sa akin, "anuman ang mangyari bukas, gusto kong malaman mo na ikaw ang pinakamagiting na Lakambini na nakilala ko. Ipagmalaki mo ang sarili mo, dahil ginagawa mo ito hindi lamang para sa titulo kundi para sa kaligtasan ng lahat."

Tumango ako, isang matatag na ngiti ang bumakas sa aking mukha. "At ikaw, Eugenio, ay isang Lakan na hindi ko kailanman malilimutan. Nandito ako, kasama mo, hanggang sa huli."

Nang sumapit ang madaling araw, nagising kami sa mga sigaw at yabag ng mga tao. Nagsimula na ang pagsalakay ng mga rebelde.

Sa pagdating ng madaling araw, isang malakas na sigawan ang bumasag sa katahimikan. Mula sa di-kalayuan ay rinig na rinig ang pagyapak ng mga mabibigat na hakbang, ang sigaw ng mga rebelde na unti-unting papalapit sa Hacienda Forteza. Para itong isang nagbabadyang bagyo, at ramdam na ramdam ko ang takot at kaba sa aking dibdib, ngunit kasabay nito ay ang hindi matitinag na determinasyon.

Lumingon ako kay Eugenio, na ngayon ay naka-suot ng kanyang kasuotang pandigma. Mataas ang kanyang tindig, ang kanyang mga mata ay punong-puno ng tapang at pagkabahala, ngunit sa kabila ng lahat ay naroon ang kanyang walang-hanggang paninindigan.

"Adelina," mahina niyang sabi, marahan niyang hinawakan ang aking kamay. "Ito na ang oras. Sigurado ka bang kaya mo pa?"

Ngumiti ako, pilit kong isinantabi ang kaba sa aking dibdib. "Kasama mo ako sa laban na ito, Eugenio. Hanggang sa huli."

Sumiklab ang labanan sa labas ng hacienda. Sa bawat sulok ay naririnig ang palitan ng sigaw, yabag, at ang nakakatakot na tunog ng mga espada at sibat na nagbabanggaan. Ang mga tanod ng hacienda, kasama ang mga kalalakihang pinagsanay ni Eugenio, ay matapang na lumalaban upang ipagtanggol ang kanilang lupain. Lumalaban sila hindi lamang para sa Hacienda Forteza kundi para sa kanilang mga pamilya at mga mahal sa buhay.

Sumugod kami ni Eugenio sa harapan ng mga tagapagtanggol ng hacienda. Hinawakan niya ang kanyang espada, at ang kanyang tindig ay parang isang tunay na Lakan-matapang, matatag, at hindi kailanman magpapatalo. Naroon ako sa kanyang tabi, hinahanda ang aking sarili sakaling kinakailanganin ang aking lakas.

Biglang lumitaw ang isang grupo ng mga rebelde, pinamumunuan ng isang matandang lalaki na may matalim na tingin. Halata sa kanyang galaw at tindig na siya ang lider ng mga rebelde. Lumapit siya kay Eugenio, may halong galit at panunuya sa kanyang mukha.

"Lakan Eugenio," aniya, "isuko mo na ang hacienda. Wala kang laban sa amin. Ngayon pa lang ay alam ko na ang magiging kahihinatnan mo."

Ngunit hindi natinag si Eugenio. Itinaas niya ang kanyang espada, tumingin siya sa mata ng pinuno ng mga rebelde, at nagsalita ng matapang, "Hindi ko hahayaan na maagaw ninyo ang lupaing ito. Ipaglalaban namin ito, hanggang sa huling patak ng aming dugo."

Nagsimula ang isang mas matinding labanan. Sa bawat hampas ng espada, sa bawat sigaw ng mga mandirigma, ramdam ko ang hirap at sakripisyo ng bawat isa. Ang lupa sa paligid namin ay unti-unting nababalot ng mga bakas ng digmaan, ngunit ang aming determinasyon ay nananatiling matatag.

Sa gitna ng laban, biglang naramdaman ko ang isang kakaibang enerhiya sa paligid. Para bang ang mismong lupa at mga puno ay kumikilos, sumasabay sa bawat galaw ng laban. Hindi ko maipaliwanag, ngunit naramdaman ko ang isang malalim na koneksyon sa lugar na ito, sa lupain ng Hacienda Forteza. Sa aking puso, alam kong ito ang dahilan kung bakit ako narito-hindi lamang para ipaglaban ang hacienda, kundi para maging bahagi ng kasaysayan at kaluluwa ng lugar na ito.

Sa isang iglap, naramdaman kong nagbago ang aking lakas, at ang aking tapang ay tumindig nang higit pa. Itinaas ko ang aking sarili at sumigaw, "Hindi tayo magpapatalo! Para sa Hacienda Forteza, para sa ating mga pamilya!"

Ang mga mandirigma ng hacienda ay tila nakakuha ng bagong lakas mula sa aking sigaw. Lalo silang nag-alab, at mas lalong naging matindi ang kanilang paglaban. Kitang-kita ko rin si Eugenio, tumitindig sa harapan, nagbibigay ng lakas at tapang sa lahat.

Sa dulo ng laban, isa-isang bumagsak ang mga rebelde. Ang pinuno nila, ang matandang lalaki, ay nakita kong nakayuko sa lupa, napasailalim sa kapangyarihan ng aming paninindigan.

Huminga kami nang maluwag nang makita ang pagsuko ng mga natitirang rebelde. Pagod ang bawat isa, ngunit puno ng galak at pagmamalaki sa aming nagawa. Tumitig si Eugenio sa akin, nginitian ako ng may pasasalamat at pagmamalasakit.

"Adelina," bulong niya, "hindi ko ito magagawa kung wala ka. Isa kang tunay na Lakambini ng Hacienda Forteza."

Niyakap ko siya, nararamdaman ang kapayapaan sa aking puso. Sa araw na iyon, natapos ang laban ngunit alam kong nagsimula rin ang bago kong tungkulin-ang ipagtanggol, pagyamanin, at ipagmalaki ang Hacienda Forteza kasama si Eugenio, at sa tulong ng lahat ng mga tao sa paligid ko.