Whispers in the Lockers

CHAPTER 2

Kinaumagahan, maagang dumating ako sa school. Hindi ko mapigilan ang kaba ko. First time kong magkakaroon ng one-on-one tutorial kay Gabriel, at hindi ko alam kung paano ako mag-a-act sa harap niya. Sanay akong mag-isa lang sa library, tahimik na nagbabasa o nag-aaral. Pero ngayon, kailangan kong makihalubilo sa isa sa pinaka-sikat na estudyante sa school.

Habang naglalakad ako sa hallway, ramdam ko ang bigat ng Math textbook ko. Dalawang araw na lang ang natitira bago ang exam. Kailangan kong ipasa ito, kahit pa sinasabi ng utak ko na imposible.

"Cal!" Bati ni Yuri, best friend ko. "Ba't ang aga mo?"

"May tutorial ako kay Gabriel later," mahinang sabi ko.

"Ha?! Kay Gabriel Montano? Paano nangyari 'yun?"

"Si Mrs. Santos... para sa Math ko."

"Naku, good luck! Strict daw 'yun magturo eh," sabi ni Yuri habang umuupo sa tabi ko. "Pero at least matalino. For sure matututo ka."

"Sana nga. Hindi ko na alam kung paano ko maiintindihan 'tong calculus na 'to."

"Kaya mo 'yan! Ikaw pa!" Hinampas niya ako sa balikat. "Gusto mo samahan kita mamaya?"

"Naku, wag na. Nakakahiya. Tsaka baka ma-distract lang ako."

Maya-maya pa, puno na ang classroom. Nagsimulang pumasok ang mga kaklase ko, pati na ang barkada ni Patricia na laging nakaupo sa harap ko.

"Oh my god, nakita niyo ba 'yung latest post ni Darcy Montano?" Bulong ni Patricia. "Super ganda ng debut preparations niya!"

"Syempre naman, Montano eh! Sigurado akong magiging event of the year 'yun," sagot ng isa.

"Plus, sure akong dadating si Gabriel! Kyaaah!" Kilig na sabi ni Patricia.

"Eh 'di ba magkapatid sila? Sure naman 'yun," sabi ng isa pa nilang kaibigan.

"Pero alam niyo ba, super close daw sila? Like, si Gabriel daw lagi naghahatid-sundo kay Darcy sa mga events niya."

Napaisip ako. Oo nga pala, magkakapatid sila. Si Gabriel, si Kyle, at si Darcy. Tatlong magkakapatid na parang perfect sa lahat ng bagay - matalino, maganda ang pamilya, at may kaya sa buhay. Napatingin ako sa lumang phone ko at sa medyo kupas kong uniform. Ang layo ng mundo nila sa mundo ko.

Sa buong morning classes, hindi ako masyadong nakafocus. Puro Math problems ang tumatakbo sa isip ko. Nang mag-lunch break, hindi ako kumain sa library tulad ng dati. Tumambay ako sa garden para magpraktis ng Math problems. Hindi ako puwedeng magmukhang tanga mamaya.

"Uy, dito ka pala."

Napaangat ako ng tingin. Si Kyle, kapatid ni Gabriel. Grade 9 student na madalas kong nakakasalubong sa library.

"Hi," bati ko. "Bakit ka nandito?"

"Nakita kita eh. Usually nasa library ka." Umupo siya sa tabi ko. "Nervous ka ba sa tutorial with Kuya?"

"Medyo," aminado kong sagot.

"Don't worry! Mabait 'yun. Strict lang minsan pero patient siya magturo." Ngumiti si Kyle. "Actually... first time kong makita si Kuya na nag-volunteer mag-tutor ng iba."

"Ha? Bakit naman?"

"Usually kasi tinatanggihan niya kapag may nagpapatutor. Busy daw siya. Kaya nga nagulat ako nung sinabi niyang siya raw tutulong sayo."

Hindi ko alam kung ano'ng isasagot. Bakit nga ba pumayag si Gabriel na turuan ako? Napatingin ako sa practice problems ko. May mga parts na puro scribbles at walang sagot.

"Kyle!" May sumigaw mula sa cafeteria. "'Lika na!"

"Sige, una na ako!" Tumayo si Kyle. "Good luck sa tutorial mo! Text mo na lang ako kung kailangan mo pa ng tulong."

Tumango ako, kahit hindi ko naman hawak number niya. Siguro automatic na assumption niya na lahat ng tao may phone number ng mga Montano.

Nagpatuloy ang afternoon classes nang mabagal. Kada tingin ko sa wall clock, parang hindi gumagalaw ang mga kamay. Finally, tumunog ang bell para sa dismissal.

Pagkatapos ng klase, dahan-dahan akong naglakad papuntang library. Puno ng kaba ang dibdib ko. Ano bang dapat kong asahan? Paano kung hindi niya magustuhan ang teaching style niya? O baka naman masyadong mabagal ako matuto?

Pagpasok ko, nakita ko agad si Gabriel sa usual kong spot - 'yung mesa sa may bintana. Parang alam niyang doon ako laging tumatambay. Nakaupo siya roon, may dalang laptop at calculator. Naka-uniform pa rin siya pero nakatupi na ang sleeves ng polo niya.

"Hey," bati niya nang makalapit ako.

"Hi," mahina kong sagot.

"Ready ka na?"

Tumango ako kahit hindi talaga. Pero kailangan kong gawin 'to. Para sa scholarship ko. Para kay Mama at Calix. Hindi ko kakayanin kung mawawala ang scholarship ko dahil lang sa Math.

"Let's start with the basics," sabi niya habang nilalabas ang Math book. "Don't worry, I'll help you understand everything."

Hindi ko alam kung bakit, pero parang nawala lahat ng kaba ko sa mga salitang 'yun. Mukhang seryoso siya sa pagtulong sa akin.

"Okay," sabi ko habang nilalabas ang notebook ko. "Saan tayo magsisimula?"

"Show me your last quiz papers first. Para makita ko kung ano 'yung mga parts na hindi mo naiintindihan."

Medyo nahihiya akong inilabas ang mga papel. Puro mabababang score, may iba pang may pulang marka ng "See me" galing kay Mrs. Santos.

Pinagmasdan ni Gabriel ang mga papel, tahimik na nag-aaral ng mga sagot ko. Sa gulat ko, hindi niya ako jinudge o pinagalitan. Instead, kinuha niya ang calculator niya at nagsimulang mag-explain.

"I see the problem. You're having trouble with the fundamental concepts. Let's break it down step by step."

For the next hour, tinuruan niya ako ng basics ng calculus. Surprisingly, patient siya magturo. Hindi siya nagmamadali o napipikon kapag hindi ko agad naiintindihan. Instead, he would find different ways to explain the same concept hanggang sa ma-gets ko.

"Gets mo na?" tanong niya after explaining a particularly difficult problem.

"Oo... parang mas malinaw na." Napatingin ako sa notebook ko na puno na ng notes. "Thank you."

"No problem. Same time tomorrow?"

Napaangat ako ng tingin. "Ha? Bukas ulit?"

"Of course. One day of tutoring won't be enough. We need to make sure ready ka for the exam."

Hindi ko alam kung anong sasabihin. Napaka-generous ng oras niya para sa isang random na scholarship student na nagfa-fail sa Math.

"Okay," sabi ko finally. "Same time tomorrow."

Habang naglalakad ako pauwi, napaisip ako. Baka nga hindi ganoon ka-intimidating ang mundo ng mga Montano. O baka naman may hidden agenda si Gabriel?

Umiling ako. Wala namang dahilan para tulungan ako ng isang Montano beyond academics. Focus na lang ako sa pagaaral. Iyon lang naman ang importante.