Het Zwarte Water

Hoofdstuk 2: De Schaduwen in het Kasteel

Het kasteel van prins Jan lag gehuld in duystere sluyers, en de fakkelen aan de mure brantden zwach tegen de koude nachtwint. Robin Hood ende sijn getrouwe bende hadden haer een pad gebaend door een verborgen doorgang onder de buitenste mure, ontsluierd door een loquale boer. De lucht was zwaar beladen met spanning, ende hare voetstappen kloncken gedempt op de stoffighe gronde van eeuwen oud.

"Het goude moet leghen in de oostvleugel," fluysterde Little John met sijn diepe stemme, haast onhoorbaer.

Robin knikte, sijn scherpen oog speurende door de schaduwen. "Volgt mij getrouwe," sprak hij zacht, "doch scheiden wy alomme de kruyssing beraken. Gij neemt den linkeren gang, ende ik de rechten. Wij ontmoeten malkanderen in de binnekamer."

De mannen bogen met gehoorsaem knikken ende gleden in stilte de duysternis in. Robin slalomde als een schaduw door de gangen, sijn adem langsaem en beheerst. Doch toen hij een tweesprong berijckte, verstoorde het dreunen van ijzeren laarzen op steen sijn vooruitgang. Wachters naderden. Met geen keus trok hij in haast een zware deure open ende gleed de kamer binnen.

De kamer was van een edele pracht: dikke gordijnen die den wint buiten hielden, een sierlijk hemelbed, ende een groote open haard aan de zijde. Robin speurde vliechtaest naar een schuilplaetse, maar ontsnapping scheen onmoeghelijck. De voetstappen kloncken dreigender. Hij kroop haastigh in de haerd, waar hij zich verberghde onder een hoop asch.

Net had hij sijn adem hersteld, of de deure ging met een kraychende ruk open.

Robin bleef als versteend, sijn hart bonkende in sijn borst. Door de zwarte spleten van het roet zag hij een vrouw den kamer betreden. Hare gewaad was eenvoudig maar met een edele smaak vervaardigd. Zij leek onbewogen door het luyde geraes, hare tred vast ende waerdigh. Zij sloot de deure achter zich met een beweging van geresolveerde kalmte, alsof zij een plan beraemde. Doch nog voor Robin kon raden of zij vijandin of bondgenoot was, kloncken stemmen van wachters, die dichterbij kwamen.

De deure werd weederom opengerukt, en een groep wachters stormde de kamer in. De vrouw keerde zich met een blik van kille autoriteit tot hen.

"Wat bedrijft ghij hier?" vroeg zij met een stemme scherp als staal.

"Mijn vrouwe," sprak een der wachters, buigende voor haer, "ons werd gemeld dat indringers 't kasteel bezochten. Hebt gij iets verdachts ontwaard?"

Robin hield sijn adem in, sijn hand omklemde stil sijn dolck. De vrouw zweeg even, hare oogen flitsten kort naar de haerd. Doch zij schudde ten langen leste haer hoofde. "Ik heb niemant gezien. Indien indringers hier zijn, raadt ik u aan elders te soeken. Stoort mij niet weeder."

De wachters wisten niet wat te antwoorden. De gezaghebbende toon van de vrouwe bood geender ruimte voor tegenspraeck. Zij bogen haastig ende verlieten den kamer, de deure achter zich sluitende.

Robin ademde stil, sijn spanning iets gelucht. Doch eer hij uit sijn schuilplaetse kon komen, voelde hij een hand op sijn arm. Met kracht werd hij terug de haerd in gedrukt.

"Blijft stilligh zitten," fluysterde de vrouwe scherp. Zij boog voorover, hare vingers snel de gordijnen rond den haerd trekkende, tot hij geheel uit het zicht verdween. Toen haalde zij diep adem ende sprak zachter. "Wie gij zijt, het deert mij niet. Doch hebt gij geluk dat ik u niet overleverde aan het zwaard der wachters."

Robin kroop behoedzaam omhoog, veegde roet van sijn gelaet ende antwoordde: "Ik ben Robin Hood, vrouwe. En ik geloof dat ik u te bedanken heb voor mijn leven. Maar zegt mij, wie zijt gij?"

De vrouwe keerde zich naar hem, hare blik scherp als een zwaardpunt. "Ik ben Marian," sprak zij koeltjes. "En gij hebt mij in groot gevaar gebracht, Robin Hood."

Robin fronste, sijn blik vorsende. "Marian? Zijt gij niet de dochter van koning Richard?"

Zij knikte, een vinger tegen hare lippen leggende. "Ja, ende indien gij niet doet wat ik u beveel, zal het niet lang duren voordat zij u vangen. Gij hebt geen idee waarin gij u hebt gestort, Robin Hood."