Het Zwarte Water

Hoofdstuk 6: De Laatste Behandeling

Terwijl de mannen hun nog vochtige kleren aantrokken, draaide Marian zich om naar Lisa. "Laat de tafels klaarmaken," zei ze met een twinkeling in haar ogen. "We hebben nog iets te vieren."

Lisa keek verbaasd op. "Wat bedoel je, mevrouw?"

Marian grijnsde breed. "Robin en zijn bende hebben misschien meer talent voor vuiligheid dan voor netheid, maar ze zijn gisteren toch iets glorieus gelukt. Ik hoorde van een zekere ezel dat Tuk een hele vat voorraad wijn heeft weten te bemachtigen uit het paleis van Koning Jan."

Robin, die zijn hemd net over zijn hoofd trok, keek geschrokken op. "Tuk? Wanneer heeft hij dat gedaan?"

"Waarschijnlijk terwijl jij druk bezig was met jeukend dansen in de modder," grapte Marian droogjes.

De bendeleden barstten in lachen uit, en Tuk, die net de open plek op kwam lopen met een breed grijns op zijn gezicht en een zwaar vat op zijn schouder, riep: "Dat klopt! En ik moest maar liefst drie wachters omzeilen. Maar wat doet een man niet voor zijn vrienden?"

Binnen een uur was het kamp omgetoverd tot een bruisend feest. Tafelbladen, ondersteund door boomstronken, werden bedekt met wat kaas, brood en het wild dat eerder die dag was geschoten. Het vuur knetterde vrolijk, en de houten bekers werden gul gevuld met de donkerrode wijn die Tuk zo slim had buitgemaakt.

Robin hief zijn beker omhoog, zijn stem luid en vol leven. "Op Marian! Voor haar scherpe tong, ijzeren wil, en de manier waarop zij zelfs de meest koppige mannen weet te temmen!"

De bende juichte, hoewel Marian hem een waarschuwende blik toewierp. "Temmen? Ik doe niet aan temmen, Robin. Ik maak alleen een einde aan idioterie."

"En daar drinken we op!" riep Kleine Jan, zijn beker hoog houdend.

De nacht vulde zich met vrolijke stemmen, gelach, en liederen. Zelfs Robin en Marian, doorgaans niet de eersten die aan dansen dachten, werden naar het midden van de kring gesleept door een uitgelaten Tuk. Terwijl ze rond het vuur draaiden, de sterren hoog aan de hemel, leek het even alsof de zorgen van de wereld verdwenen waren.

En hoewel Robin de volgende ochtend vast weer zou mopperen over zijn zere voeten en lichte hoofdpijn, zou hij weten dat deze momenten, met zijn vrienden en Marian aan zijn zijde, het hart van Sherwood Forest waren.