İstanbul'un kalabalık sokaklarında bir kadın yürüyordu: Roya. Adı "düş" demekti, ama hayat ona düşlerin en karanlığını, en acımasızını yaşattı. İran'ın küçük bir köyünde, daha çocuk denecek yaşta, on altısında babasının elleriyle bir Türk'e satıldı...
"Mucize, gözle görülmeyeni hissetmekte saklıdır; bir umudun filizlenişinde, bir kalbin yeniden atışında ya da karanlığın sonunda beliren ışıkta gizlidir."
────────────── ─ ─ ୨୧ ─ ─ ──────────────
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • •
Roya, yere yatan Hakan'a baktı. Her bir kası titreyerek gözleriyle onu izledi. Hakan'ın nefes alış verişi yavaş, derin ve huzursuzdu, ama o an için hayat belirtisi gösteriyor muydu, bunu bilemiyordu. İçindeki korku, akıl almaz bir boşluk gibi kalbini sıkıştırıyordu. Eğer Hakan kalkarsa, her şeyin biteceğini biliyordu. Bu düşünce, ona nefes aldırmıyor, içindeki derin boşluğu daha da derinleştiriyordu. Her bir saniye, bir yüke dönüşüyordu. Sanki zamanın içinde sıkışıp kalmış gibiydi. Hakan'ın yatak odasında, öylece yere yığılmış olması, ruhunda kararmış, geçmişin korkularıyla dolmuş olan bir geceyi daha hatırlatıyordu. Ne kadar az kaldı? diye düşündü. Ne kadar daha kalacak?
Yavaşça, Hakan'ın etrafındaki karanlık havayı gözlerinden süzülen yaşlarla silmeye çalıştı. Ama her şey ona boğulacakmış gibi geliyordu. Hakan'a doğru bir adım bile atamıyordu. Çünkü her şeyin sonlanacağını biliyordu, o an her şeyin sona erdiğini hissediyordu. İçindeki korku, bir çığ gibi büyüyüp, boğazına kadar doluyordu.
Kalkamayacak diye düşündü. Hakan kalkamayacak, çünkü o kalkarsa, o an onun sonu olurdu. Hızla adım attı, ama her adımda o korku onu daha çok sarıyordu. Onunla baş edemem. Her şey bitmişti, içindeki yalnızlık her an büyüyordu. Ve sonra... Bir an sessizlik oldu. Bir nefes almasıyla birlikte gözlerinden düşen yaşlar, artık durmaksızın akıyordu.
────────────── ─ ─ ୨୧ ─ ─ ──────────────
Roya, kapının aralanmasıyla irkildi. Kalbi neredeyse yerinden çıkacak gibi atıyordu. Gözlerini korkuyla kapıya çevirdi ve karşısında duran oğlunu gördü. Özgür'ün masum gözleri, babasının yerde hareketsiz yattığını görünce korkuyla büyümüştü. Dudakları titriyordu, çocuk kalbi olan biteni anlamaya çalışıyordu.
"Anne..." dedi Özgür, sesi fısıltı kadar zayıftı ama o tek kelime bile Roya'nın içini parçalamaya yetmişti. Gözyaşları içinde, yüreği tarumar olmuş halde, oğlunun yüzüne bakarken, gözlerinin içinde ne kadar masumiyet ve ne kadar endişe olduğunu gördü.
"Anne" diye bağırdı Özgür, adeta kendisine bir cevap için yalvarıyordu. Roya'nın gözleri daha da doldu, yaşlar artık kontrol edemeyeceği şekilde akıyordu. Çocuğunun bu masum çığlığı, ona dünyanın bütün acılarını bir anda yüklemiş gibiydi.
