medyadaki Ayça
###
Gözlerim çok yorgun ve bir okadar da
agriyordu.Yan tarafıma döndüğüm de altımda ki yatak gıcır dadı. Hey bi dakika ben en son annemin mezarının yanin da uzaniyordum.
Hemen gözlerimi açtım oda yabancı degildi.
Neden yabancı olsun ki zaten benim odamdi.
Ee ben buraya nasıl geldim .kim getirdi beni buraya?
Belki evde biri vardır diye bütün evi gezdim ama kimsecikler yoktu ben den baska.
Sanırım bu duruma alışsam iyi olacak. Tekrar odama döndüm. Aynanın karşısından geçerken dikkatimi birşey çekti. Aynaya yaklaşıp köşesinde asılı olan notu gördüm.
notu elime alıp okumaya başladım.
"Biliyorum melegim bana kizginsin ama bunu yapmak zorundaydım allah kahretsin ki bi seçim yapmak zorundaydım ve bende bunu seçtim sana zarar gelmesini istemedim üzgünüm .Beni affet olurmu"
Neydi şimdi bu ne seçimi yapmıştı ve seçtiği seçim ölüm muydu. Diğer seçim ölümden daha mi kötüydü. Bana niye zarar gelsin ki. Hiç bişey anlamıyorum .Noluyor ya annemi bu seçime sürükleyen şey neydi ha .Ama bunu bulucam annemin niye kendini astigini bulucam ne olursa olsun bulucam işin içinde başkaları da var gibi . Ben bu düşünceler içinde oda da volta atarken zil bastı dikkate almadım bir başın sağolsun lafını daha duymak istemiyordum .Hem zil hem kapıya vurulurmu ya daha fazla gürültüye dayanamayıp açtım kapıyı ve
"ne var ya ne istiyon kapıdan "iye bağırdım.
karşımdaki bizim ev sahibi çıkınca biraz utandım ama haklıyım kapıya oyle iskencemi yapilir be adam .
"Bak anlıyorum anneni kaybettin başın sağolsun ama yakında şu kiralar yüzünden ben de kendimi kaybetcem. Annen 2 aydır kirayi ödemeden gitti napcam şimdi ben ?"
Yuhh ya annemi yeni kaybettim bi dur bi zaman geçsin dimi kaçıp gitmiyozya biyere ne! annem kirayı ödememiş mi? hemde 2 aydır yok ya annem borcunu iyi bilen bi kadındı.
"bak amca annemi taniyon asla kirayi geciktirmez di bunda bi terslik var karıştırmış olmayasin "
"Hayır annem vermedi kirayı "
"tamam en kısa zamanda vercem borcunu"
"ben buraya kira parasına gelmedim."
Salak herif ne diye geliyon ozaman kapıya.
"hemen eşyanı topla çık evden"
Ne hayır ya olamaz ne sacmaliyo bu adam durumumu gormuyormu nereye giderim ben ha hem de hemenmis .
"Ya sacmalamayin nereye giderim yaptiginiz insanlığa girermi ha biz senin kac senelik kiracindik annemi kaybetmisim bana yardım da bulunacağına beni evden kovuyon"
"Ben onu bunu bilemem evi boşalt yetimhaneye mi gidersin tanıdığına mı bilemem ."
son sözünü de söyleyip gitmişti. Ben güçlü olan kız artık güçsüz du artık bir başına ve sokaktaydi.Şöyle bi dusunuyom da nasıl bir hayatım var benim.
Nasıl boktan bi hayatım vardı böyle benim küçükken babam eve gelmezdi anneme sorardım hep babam nerde diye bana hep çalışmaya gitti az kaldi gelicek derdi.Oysa babam ne gelirdi ne giderdi.Kendimi bu yaşıma kadar hep avuttum gelicek dedim az kaldi gelicek.16 yaşıma kadar baba sevgisi görmedim halada gormuyom .Annem ek aratmazdi babami ama ben de hepbi eksiklik vardi.Anneme pek bisey belli etmezdim. Yoksulduk fakirdik ama annem bizi asla başkasına muhtac etmezdi hafta sonlari ben de çalışırdım bi katkim olsun diye .Okul masraflarını benden karsilardik.annem pek istemezdi calismamami.Oku derdi bana ben calisirim sen yeter ki oku .Çalışkan bir öğrenciydim biraz asabi bi tavrim vardi ama ben kendimi seviyordum pek kimseyle arkadaşlık kurmazdim .Kendime göre bi arkadaş yoktu ki çevremde bi azra vardi oda sadece yok arkadaşıydı okadar.Peki ya simdi
bi gün okuldan eve gel anneni asılı bul sonra anneni toprağa gom sonra da evden cikartil oh ya ne güzel benim hayatım .Kovulduğum evde durmanın bi anlamı yoktu.Odama dogru giderken zil bastı. Hadi bakalım simdi ne gelcek başıma. kapıyı açtım. Evsahibi sanirim diyecekleri bitmemiş. kollarimi önüme baglayip dik dik suratına baktim
"Kızım ben yanlış ysptim.Affet beni vazgeçtim kira falan istemiyom gitme biyere kal burda".
Neydi şimdi bu adam beni mi sınıyor napiyor
"söz ağızdan bikere çıkar yaparsanız yapın durmam artık bu evde "
Adam ısrar etsede bisey yapamadı. kapıyı suratına kapatıp odama gittim. Sırt çantama bi kaç kıyafet katip çıktım dışarı. Eskişehir den buraya tasıninca bu evi tutmustuk annemle. Beraber girdigimiz bu kapıdan şimdi tek başıma çıkıyorum. Beni kabul etse etse yetimhane kabul eder aslında kimsesiz değilim. Babam var ama karşımdan gelse tanımam.
kısa bir yolculuğun ardından istediğim yere geldim.karşımdaki tabela bunu doğruluyordu.
"Antalya DEFNE gedik kız yetiştirme yurdu"
Defnemi annemin adı tesadufe bak annemin adiydi defne.
yetisdirme yudu yani yetimhane oluyor yeni evim sayılır artık ama en kısa zaman da burdan kurtulcam .
Büyük siyah kapıdan içeri girdim. Bahçesi büyüktü. İçeride voleybol ve futbol sahası vardı. Bahçenin neredeyse her yerinde kahverengi banklar vardı. Binanın boyası eskiydi ama kendisi kocaman dı. Etrafı gözlerimle gezerken başıma bir şey çarptı. kafam da biraz da olsa acı hissetmiştim.
başımı ovalarken önüme mavi voleybol topu geldi.Demek ki başıma çarpan bi topmus.Tabi top kendi kendine hareket edemeyeceğini göre. Voleybol sahasına döndüğüm de bana bakan iki kızlar gördüm. Sanırım top onlardan geldi. Onalara nasıl baktiysam artık korkmuş gibiydiler.Topu elime aldım. Onlara doğru bir adım attım. Aslında şuan ki halim berbatti .
dağılmış saçlarım ,aglamaktan kızarmış gözler ve yüzümde sert bi ifade.Siyahlara bürünmüş ben.kızlardan biri öne doğru yaklaşıp
"afedersiniz yanlışlıkla oldu özür dilerim. "
Genelde özür laflarindan pek hoşlanmazdim neden mi özür dileğinde bişey değişmiyor ki çok saçma bir söz.
Topu havaya kaldırıp smaç yaparak topu karşıya gönderdim. Bana hayranlıkla bakan kızlar eşliğinde binanın içine girdim.Genelde müdür odaları üs katta olur merdivenlere yöneldim. Önümden bi kız da benim gibi yukarı çıkıyor du.Hemen ona yetişip mudurun odasını sordum. Söyledikten sonra 3 kata çıktım ve karşıda mudur odası. Kapının önüne geldiğimde duraksadim .Doğru mu yapiyordum acaba buraya gelmekle.
Tam kapıdan içeri giriyordum ki biri kolumdan tutu.
