Kaktüs Abim

KA - Geçiş

Sabah erkenden uyandım ve hızla mutfağa koştum. Mutfağımız kocamandı, kanepeler ve mutfak masası burayı koca bir salon gibi gösteriyordu. Annem böyle olmasını istemişti. Mutfağını seviyordu. Ağabeyim yeni uyanmıştı ve gözlerini ovuşturup duruyordu, saçları her zamanki gibi kabarık kıvırcık haliyle komik duruyordu ve ah tabii yine yastık kılıfının tüm izleri suratındaydı. Gerçekten bunu nasıl beceriyordu? Annemin seslenmesiyle ağabeyimi incelemeyi bıraktım.

''Hilal haydi yüzünü yıka kahvaltı hazırlıyorum!''

Hızlı adımlarla banyoya gidip yüzümü yıkadım tekrar mutfağa döndüğümde ağabeyimin bana bakıp güldüğünü gördüm.

''Hilal gel oyun oynayalım.''

Mutlulukla kucağına koştum ve kıkırdadım. Ellerimi çırptıktan sonra ona döndüm ve soran gözlerle ne oynayacağımızı beklemeye başladım.

Ellerimden tutup beni kucağından indirdi ve dizlerine yatırdı bacaklarım yerdeydi . Fazlaca sırıtıyordu ve ne olduğunu anlamıyordum.

''Şimdi gözlerini kapa.''

Yavaşça gözlerimi kapattım ve birden dişlerime inen darbeyle gözlerim sonuna kadar açıldı.

''Ağabey ne yapıyorsun?''

''Oyun oynuyoruz, sus.''

Bakakaldım ve hareket etmedim. Ardı ardına gelen darbelerle gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Canım çok fazla yanıyordu ve ağzımdan kan geliyordu. Korkuyordum. Bu nasıl bir oyundu anlamıyordum. Daha yedi yaşındaydım lütfen.. Gözlerimi kapattım ve bu ''oyun''un bitmesini bekledim.

''Hadi kalk. Ağabeyinin yumrukları güçlüymüş değil mi?'' deyip bir kahkaha patlatan ağabeyime döndüm ve yavaşça kalktım. Kahkaha sesiyle bize dönen anneme tutamadığım gözyaşlarımla baktım. Titriyordum ve içimdeki korkuyla baş edecek gibi hissetmiyordum.

''Anne.. Ağzım.. Acıyor.''

Annemin ağzı şaşkınlıkla açıldı ve bir çığlık koptu dudaklarından.

''Serdar! Ne yapıyorsun sen?!''

''Sadece oyun oynadık belki o dişleklikten kurtulur olmaz mı?''

Güldü ve mutfaktan çıktı. Ağabeyimle aramda on üç yaş vardı. Yirmi yaşında birinin böyle davranması normal miydi? Neden böyle bir şey yaptığını gram anlamıyordum. Anneme sarıldım ve ağlamaya devam ettim. Annem beni sıkıca sarıyordu. Sinirlenmişti ağabeyim onu her zamanki gibi yine deli ediyordu. Biraz sakinleştikten sonra banyoya gidip ağzımı ve yüzümü yıkadım. Ağzımın acısıyla bir şey yiyebileceğimi zannetmiyordum. Odama girdim yavaşça ve yatağıma uzandım. Delicesine korktuğum ve bir o kadar da sevdiğim ağabeyimden gözyaşlarımla uzaklaşmak istedim.

Ankara.. Orayı düşündüm. Hayallerimi, kuracağım arkadaşlıkları.. Hepsi bir İstanbul sevdasıyla sona ermişti. Evet sevmiyordum. Hayal kurmak bile yabancı geliyordu burada bana. Ama elden gelen bir şeyim yoktu. Katlanmak zorundaydım.

Kulağıma gelen ıslaklıkla başımı kaldırdım ve yastığıma bakıp derin bir nefes bıraktım.Gerçekten bu kadar ağlamış mıydım? Saatler geçmiş miydi gerçekten? Kendimi saçmasapan hissediyordum. Sinirliydim ve kırgındım. Neden böyle oluyordu? Yola çıktığımızdan beri bir şey vardı. Ağabeyim tersti, soğuktu ve ben bundan aşırı derecede rahatsızdım. Bir kere yanıma gelse şimdi ve sarılsam ona.. Sımsıkı.

''Ağabey bir daha canımı yakma!'' desem..

Sonra özür dilese ve ağlaya ağlaya uyuyakalsam..

Kapım çaldı ve annem içeri girdi.

''Hilalim..''

Sıkıca sarıldı bana. Başımı göğsüne yasladım ve ağlamaya devam ettim.

''Beni biraz bile sevmeyecek değil mi? Hep nefret edecek benden.''

''Ağabeyin diğerleri gibi değil hayatım. Biraz farklı sevgisini saçmasapan yollarla gösteriyor. Ama bu bir daha tekrarlanmayacak. Canın yanmayacak. Üzülme artık olur mu?''

Tabii ki üzülecektim.

Fazla hayalciydim.

Fazla ağlıyordum.

Fazla bağlanıyordum.

Fazla seviyordum.

Belki basit bir şeydi. Ama benim yüreğimin en derin yarasıydı. Kapatamıyordum.

Ben, Hilal Karen. Acımasız Serkan Karen'in kardeşi. Delicesine bağlı olduğum ve güvendiğim adamı bu günden itibaren yok sayıyordum. Cehennem azabı ile dolu günler ise beni bekliyordu.

Yazar Notu

Merhabalar! Bu benim ilk hikayem. Heyecandan biraz tuhaf yazmış olabilirim. Daha açıklayıcı ve sevilesi olacağını umuyorum. Kendimle yüzleşeceğim bir kitap olacak. Bir şeyler hissettirebilir ve istediğim o duyguyu yaşatabilirim umarım. Şimdiden teşekkürler. :)