Dayanamadım, evine gittim. Çünkü çok özledim. Eskisi gibi mutlu bir gün geçirdim onun yanında. Her şeyi unuttum. Sanki hiç bitmemiş gibi hissettim. Sanki hep yanımdaymış gibi hissettim. Doyasıya sarılamadım, bırakmak istemedim. Ne o an, ne de daha öncesinde... Hiç istemedim böyle olmasını. Yanında kendimi çok güvende hissettiğim birine söylemek istediklerimi söyleyememek çok zor. Sarıldığınızda kokusunu içinize çektiğiniz insanı unutmak öyle kolay olmuyor. Ama şimdi o başka şehre gidecek. Ondan ayrı olmak bu kadar zorken bir de başka şehirde olmasına nasıl dayanırım bilmiyorum. Özlemimden içim bu kadar acırken gitmesine nasıl katlanırım bilmiyorum. Keşke gitme diyebilsem hoş desem ne değişir ki. Ona söyleyemediğim o kadar çok şey var ki. Aklımdan çıkmayan tek bir şey varsa o da kalbinin atışını dinlerken ki duyduğum huzur. Kendimi en mutlu hissettiğim an. İşte hep burada kalmak istiyorum dediğim yer. Hep o kalbin atışını dinlemek istiyorum.
