Unlucky Cupid (Cupid Series #1) Published under Pop Fiction

Chapter 3: Conceited Monkey

 

Chapter 3: Conceited Monkey

Instead of having to respond, I just stood there.

"I get it, you want me to open the door for you. Alright!" lumabas si Kenneth sa kanyang Silver Porsche Carrera GT. Okay, edi siya na ang may ganyang sasakyan at my student's license. Binuksan niya ang pintuan ng sasakyan niya. But take note, sa likod! The back part, not shotgun! Maiirita ba ako o matutuwa na lang dahil may maghahatid na sakin sa bahay? Fine. If he wants it this way, then so be it. Siya naman ang magmumukhang driver eh, and I'll consider this na bayad sa pagto-tour ko sa kanya this morning. Nakaswerte siya ha! Tch. At bago niya isara yung pintuan, inilapit niya muna yung mukha niya sa may tainga ko at bumulong, "And now we're even."

Parang naging bato ang internal organs ko. Bakit kailangan pang bumulong? Nakakabwisit 'to ah! To end my agony, sumakay na lang ako at itinuro ko na yung daan pauwi sa amin. Ang bilis niyang magpatakbo, muntik na tuloy kaming magkaligaw-ligaw. Di kasi bagalan nang hindi magkamali sa pagliko eh.

"Right!—No, left!"

"Make up your mind, missy."

"Turn left then right again, then another right, left and then lastly left. That's it!"

"Huh?"

Napatigil siya pagda-drive nang makita niyang may tumatawag sa kanya, na-shock yata. He turned to look at me and then spoke, "Get out and walk." Seryoso yata siya, mukhang galit pero hindi halata sa mukha at boses niya. Kaya naman nagmatigas ako.

"No! You offered me a ride home, and then you're taking it back? You simply can't afford the rules of keeping promises." There. Mukha namang gumana ang pagmamatigas ko dahil tumalikod na siya sa akin. Mukhang kumalma na rin siya at sinagot yung tawag.

"Hey!—WHAT?!"

Nagulat ako, bigla ba namang sumigaw eh. Well, ako naman itong si eavesdropper at medyo lumapit nang konti para makakuha ng inside-scoop. Mehehehe.

"Don't do it!—NO BUTS! I swear if that happens, I won't really come back, do you understand? - I ASKED, DO YOU UNDERSTAND?!" nag mala-devil na talaga ang tono niya, pero mahina pa rin yung boses. Yung para bang sinusubukan niyang magalit pero may kontrol pa rin sa lakas ng boses, kasi parang wala rin naman sa nature o mukha niya ang magalit eh. Just saying, observation lang naman.

Lumingon siya sakin at nahuli niya akong nakatingin sa kanya. Gee! Baka ako naman ang sigawan nito, kaya inilihis ko kaagad ang tingin ko sa paligid at nagkunwaring walang pakielam sa scene three seconds ago. Ngunit pagkatingin ko ulit sa kanya, I was suprised to see him wearing a weak smile.

"I'm sorry if you get to hear that."

Woah? Nag-sorry. Sabi na eh, hindi sya siguro sanay magalit nang ganun. Don't get me wrong, nagiging observative lang talaga.

"It's okay. I was actually surprised to see an angelic face like that trying to be angry when it's not really a part of its the nature, so it didn't mind me." Napasinghap ako. Did I blurt that out?! Kaya naman napatingin na naman ako sa labas. Hindi ko naman talaga intensyong sabihin yun eh. Naku, tatangkad na siguro nang sobra ang kanyang ego, for sure yan. Psh.

He chuckled. Grabe ha! Pati ba naman ang pagtawa niya ay mala-anghel din? Hoy, Kenneth, anghel ka nga ba? Hindi, joke lang. Don't kid yourself, Kath.

"I... uhh. I'm just going to walk home." Nagprisinta na ako, ang awkward na rin kasi ng ambiance.

"No, let me take you home, I insist."