HAZİRAN.

Doğum günü.

   Koray'ın sevinci gözlerinden okunuyor. Eminim ki benim de çaresizliğim, kararsızlığım. Bu olayın elbet gerçekleşeceğini biliyorduk ama kendimi buna hiç hazırlamamıştım. Haziran büyüdüğünde tüm olanları ona nasıl anlatacağım? Koray'ı babası sanmaya devam mı edecek, klişe baban öldü yalanı mı, yoksa gerçekler mi?

    Yemeğimizi yiyoruz, Koray Haziran'ı gezdirmeye gidiyor. Ben de düşünmek için odama çıkıyorum. Saatlerce düşündüğümde kararımı veriyorum. Kızıma her şeyi anlatmalıyım. Gerçek babasını ondan gizleyemem. Bilmeli, kendi gücünü fark etmeli. Bunları düşünürken uyuyakalıyorum. Sabah beni uyandırmaya çabalayan iki insanla uyanıyorum. Haziran, karnıma oturmuş yeni yeni çıkan dişleriyle yanaklarımı ısırıyor, Koray ise saçlarımı karıştırıyor. Gözlerimi açtığımda yüz ifademi gören Koray bir kahkaha patlatıyor, Haziran olayı anlamasa da gülmeye başlıyor. Dayanamayıp ben de katılıyorum onlara. Üzerime elbisemi geçirip kahvaltıya iniyorum. Koray her sabah yaptığı gibi elinde pembe bir gülle karşılıyor beni ve usulca takıyor kısacık saçlarıma. Ben bu adama ne yapıyorum böyle? Beni bu kadar seven adama başkasını düşünerek, kalbimde başkasıyla nasıl bakıyorum? Nasıl canını yakıyorum?

-7 YIL ÖNCE (HAZİRAN 2014/BANDIRMA)-

    Annemi, kardeşimi bırakıp nasıl geldim buraya? Nasıl bir cesaret bu yaşımda? Yapmalıydım ve yaptım. Peki şimdi ne olacak? Nasıl gelişecek olaylar? Hepsi babam yüzünden. Beni, gencecik karısını ve minicik oğlunu bırakıp gitmeseydi gelmezdim buralara, bırakmazdım İzmir'i.

    Her şeyi bıraktım ama 10 ay boyunca her gün o adamdan dayak yerken bile düşünüğüm o mavi gözler, onları nasıl çıkaracağım aklımdan? Bir insan sesini bile duymadığı birine bu kadar kapılır mı? O bir kez bile bakmasa da benim gözlerime, uzaktan uzağa onun gözlerinde kendimi gördüm hep. Geleceğimi gördüm, elimden tutup beni İzmir'e tekrar götüreceği günü gördüm.

-28 HAZİRAN 2021/İZMİR (Günümüz)- 

     İşte bugün, 7 yıl sonra bugün. Gelişinin yedi, gidişinin ikinci yıldönümü. 28 Haziran'da ömrüme katılıp yine aynı tarihte ömrümden ömür çalan adam. Kucağıma en büyük hediyeyi veren ama bu hediyeyle beni bir başıma bırakan adam. İşte yine o buğulu düşünceler. Kızım, Koray... Alışamadım ben bu yeni ben'e. Aklım, kalbim başkasındayken parmağımda takılı olan bu yüzüğe. Hayatımdan çıkarken deniz gözlerini kızıma bırakan bu adamın yokluğuna. Denizle gökyüzü arasında sıkışıp kalmaya, alışamadım.

     Neler oldu böyle? Neredeyim? Kızım nerde? Koray? Kimse yok mu bu lanet yerde? Çığlığı basıyorum. Her yer bembeyaz. Ne oldu böyle? Biri yardım etsin. Koray geliyor. Şükür tanrıya. Neden ağlıyor? Yine neden üzdüm Koray'ımı? Koray, kızım nerde? Neden cevap vermiyor? Deliriyorum. Kollarıma bağlı şeylerden çok sıkıldım. Koray, ben iyiyim. Çıkarsınlar beni burdan. Beni duy Koray, yalvarırım duy. Koray...

-KORAY'IN AĞZINDAN-

     Bugünü nasıl unuturum? Nasıl olur da yalnız bırakırım Ilgaz'ımı? Kendime söz vermiştim oysa, o herifin açtığı yaraları ben saracaktım. Haziran burada, uyan Ilgaz. Nasıl anlatırım ona, ya çıkmazsan o komadan? Ya savaşmazsan, yenilirsen? Ne derim Haziran'ımıza? Ilgaz, uyan. Bak söz, daha çok seveceğim seni. N'olursun uyan. Bir daha asla yalnız bırakmayacağım seni. Özür dilerim meleğim, özür dilerim.

-4 YIL SONRA (2 ŞUBAT 2025/İZMİR)

      Koray, bugün doğum günüm. Lütfen bugün duy beni. Doğum günüm, günümüz. 10 yıl öncesi geliyor aklıma. 2 Şubat 2015... Aynı gün doğmuştuk, o benden bir yaş fazlasını kutluyordu. El ele, birlikte, sevdiğimiz insanlarla. Birlikte üflediğimiz pastayla, mavi gözlerle. Denizle gökyüzü arasına sıkıştırmadan beni, öptüğü gün...

      Koray bir pastayla giriyor içeri. 4 yıldır olduğu gibi, bugün de ağlıyor. ''Geldim yine, hadi kalk da üfle şu mumları. 5 gün sonra da Haziran 5 yaşına giriyor. Hadi Ilgaz'ım , bu yıl da annesiyle kutlasın doğum gününü.''

      Bir kez daha tutuyor ellerimden, kavrıyorum sıkıca. Yine hissetmeyecek, biliyorum. Bağırıyor birden. ''Elimi tuttu, karım elimi tuttu!''

...

Bir bölümle daha tanışmaya hazırım. Umarım, Haziran'lı bir bölüm olmuştur:)