Bugünkü olayları yazmak istedim. Onun okulunun önünden geçtim. Sonra alışveriş merkezine gittim. Allahtan orda seni görmedim Can. Ama emin ol ki herkesi sana benzettim. Bu arada yeni sevgilinle hiç yakışmıyorsunuz. Hemde hiç.
Hep üzülen ben oldum. Kimse bemi etilememişti. Eski sevgililerim bile senin bana yaptığını yapmadılar. Sana çok değer vermiştim ama keşke diyorum bazen. Keşke vermeseydim. Keşke o değeri başkalarına verseydim şu an bu durumda olmazdım. Zaten bunun için üzülmüyor muyum? Açık ve net. Üzülüyorum.
Senin yüzünden herkes bana acıyor. Üzülüyorlar. Bana mı sana mı? Bir umudum var artık. Yeni birini bulmak. Bugün biriyle konuştum. Seni, ikimizi. Kim olduğunu söylemeyeceğim. Beni anlayıp anlamadığından da emin değilim. Ve artık ikimiz diye birşey yok. Bana sana olan hislerimi sordu. Ne demeliydim? Bir aralar delice aşık ve mutlu olduğum günlerden en çok ağladığım günlere düştüğüm için "Candan nefret ediyorum" mu demeliyim? Yada "Kalbimi çalan kişiden ne kadar nefret etsem de onu hala seviyorum" mu demeliyim? Ben daha bunu anlamazken seni anlamak daha zor. Kendime bugün söz verdim. Senin fotoğraflarına uzun bir süre bakmadım. Herkese bana yardım edemezsiniz diyorum. Çünkü kimse bana yardım edemez. En azından bunu biliyorum. Daha ben bile kendime yardım edemiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Üzgünüm. İlklerin unutulmaz olduğunu duyuyorum beni avutmaya çalışan insanlardan. Belki ilkim değildin. Şu an bunun cevabını bilmiyotum ama ben ilklerimi seninle yaşadım ve bu bana yetti. En önemlisi hayatta ilk defa birine söz verdim. Sözlerime ben bile inandım. Meğersem olmayacak birşeymiş. Bizim bir ömür boyu mutluluğumuz sadece bir yazdan ibaretmiş.
