Daughter from the bad Alpha #Wattys2015

h.2

ik loop druk kletsend met Tobias op de weg naar een cafeetje terwijl ik eigenlijk al in het weeshuis moet zijn maar daar heb ik helemaal geen behoefte aan en Tobias was het volledig met mij eens. dus gingen we wat patat halen en wat drinken . "denk jij dat we ooit geadopteerd worden ?" vraag ik, de vraag schoot in een keer zo door mijn hoofd. " vast niet we zijn al 16 wie doet dat nou ?" we kijken elkaar met een blik aan van wedstrijdje ??? en ik ben de eerste die de sprint naar het cafeetje inzet het duurt even voordat Tobias beseft wat ik aan het doen ben maar dan komt hij dan toch akelig dicht bij dus ik ga nog sneller rennen, rennen is een van de weinige dingen waar ik Tobias altijd mee versla. we komen buiten adem aan bij het cafeetje en we nemen plaats op het terrasje. Tobias bestelt wat drinken en eten voor ons en even later word het eten geserveerd door een aardig kijkende vrouw. we werken samen snel het eten naar binnen en beginnen dan rustig aan ons drinken. "waar wil jij later gaan wonen ???" vraagt Tobias aan mij. " ik wil later midden in het bos gaan wonen omdat de natuur me er zo mooi lijkt en ik voel me denk ik meer thuis in het bos als in de stad." zeg ik. "en jij ??? " " ik wil later in een buitenwijk gaan wonen in de buurt van een sport school zodat ik kan oefenen om je te blijven in maken " zegt hij met een lach op zijn gezicht. we kijken wat mensen rekenen af en lopen dan richting het weeshuis. jammer genoeg. ik en Tobias komen binnen en we lopen samen richting de douches alleen hij naar de jongens en ik naar de meisjes. duhhh... nu ik het zo bekijk wat douch ik eigenlijk vaak op een dag, misschien moet ik maar eens overwegen om het iets minder te doen. of niet. ik kleed me weer rustig om en loop naar een van de woonkamers waar Tobias op de bank zit hij heeft een kort strak shirt aan en het is zwart en het staat hem geweldig aangezien hij niet blank is maar ook niet zwart je weet wat ik bedoel. ik kruip dicht tegen Tobias aan en samen gaan we wat zappen. totdat het dan 8 uur is. oh shit we moeten nog eten. hij merkt dat ik onrustig word en hij heeft denk ik al door waarom want hij zegt " ik bestel wel een pizza, voor mij een salami en voor jou polo ???" vraagt hij. "je kent me veelste goed." antwoord ik zijn vraag. niet veel later gaat de deur bel ik wil richting de deur lopen als ik Chelsea al eerder bij de deur zie komen. ze doet de deur open en neemt de pizza's van mij en Tobias aan. ze kijkt om met een valse blik. oh ze waagt het toch niet om mij mijn eten af te pakken. ik storm op haar af en verkoop haar een mep in haar gezicht, waardoor ze bijna de pizza's laat vallen en ik ze snel kan afpakken. " dacht jij nou echt mijn pizza af te pakken trut !" scheld ik haar uit. ze antwoord niet. wie zwijgt stemt toe, dacht ik bij mij zelf. ik leg de pizza's op de bijzet tafel neer en loop naar de keuken toe om een pizza snijder te pakken, maar in de keuken staat de weeshuis eigenaressen. shit is het deze keer te ver gegaan. " Tess kan je even plaats komen nemen." ze schuift een stoel voor mij naar achteren. " wat heb ik deze keer fout gedaan?" vraag ik maar want dan hoef ik hier niet zo lang te zitten en is die preek maar ook weer voorbij. " eigenlijk gaat het de laatste tijd wel goed met je maar ik kom je wat anders vertellen, je bent geadopteerd." zegt ze met ernstige stem. ik voel de tranen op komen, kom op Tess niet huilen. waarom overkomt mij dit nou, mijn gezellige avond met Tobias is nu echt een rampen avond. "en mag Tobias ook mee? " vraag ik hoop vol. " nee, sorry die zal hier waarschijnlijk nog even blijven."  nee nee nee dit gaat te ver ik wil dit niet absoluut niet, het word wazig voor mijn ogen van de woede en verdriet. ik gooi de tafels om en ram de deur uit zijn scharnieren en loop woedend weg. Tobias staat al in de gang. " rustig nou Tess het komt wel goed." zegt hij beheerst en hij neemt me in een omhelzing. dit zou ik nog het aller aller meest missen. Tobias. zonder hem kan ik echt niet. ik wil het niet. maar het zal toch gebeuren. "wat is eraan de hand Tess ? " vraagt hij op kalme toon. " ik .... ik .... ik ben geadopteerd" ik zie de schrik in zijn ogen. en zie dat ook bij hem de tranen in zijn ogen staan. we knuffelen elkaar en huilen samen en de pizza die we die avond aten smaakte ook alleen maar naar verdriet. en huilend val ik op de bank in Tobias zijn omhelzing in slaap.

---

de volgende werd ik wakker van de beweging die Tobias maakte, hij was ook aan het wakker worden. ik kijk nog even om me heen en haal de slaap uit mijn ogen. " goeiemorgen Tess." zegt hij. ik antwoord niet ik ben nog te moe om te antwoorden. hij kijkt me nog even aan en loopt dan de woonkamer uit richting de douches. dit is eigenlijk de eerste keer dat ik geen zin heb om te gaan hardlopen eigenlijk ben ik te verdrietig om ook maar iets te doen. ik sta op van de bank en merk dan dat ik waarschijnlijk zoveel gehuild heb dat ik er hoofdpijn van heb. langzaam slof ik naar boven, naar mijn  zaal en pak een koffer onder mijn bed vandaan die gehoopt had nooit te hoeven pakken en ik begin aan het inpakken.