Alive (DUTCH)

C. 12

We liepen naar mijn voordeur, ik pakte mijn sleutels maar Nathan hield me tegen zich aan, in zijn jas, waardoor ik de deur niet kon openen. Hij pakte mijn sleutels uit mijn hand.
Omg, zijn vingertop raakte mijn vinger aan.

"Welke is het?" Vroeg hij terwijl hij de sleutelbos onderzocht.

"De roze gelakte." Antwoordde ik.

Hij opende de deur en pas toen die dichtzat liet hij het toe dat ik 'los' mocht.

"Thanks." Mompelde ik zacht.
Thanks voor wat? Nu klinkt het dat ik hem dankbaar ben dat hij me loslaat.
Nee, ik ben dankbaar voor de warmte, je had me gerust langer vast mogen houden, hoor.

Als ik hem zou aankijken zou mijn gezicht rood worden. 

Ik trok mijn eigen zeiknatte jas uit en hing het op.

"Gaan jullie naar huis of blijven jullie hier?" Vroeg ik. Ik keek van Lola naar Nathan.
Ik hoopte dat ze hier zouden blijven.

Lola en Nathan keken naar elkaar, Nathan haalde zijn schouders op, en Lola zei "we hebben geen haast."

Yes.
Ze blijven.

Ik knikte. "Oké, de kapstok is daar," zei ik tegen Lola terwijl ik naar de kapstok wees.
Ze knikte, trok haar jas uit en hing het op. Nathan deed hetzelfde.

Ik grinnikte toen ik zag wat we aanhadden. Kerstkleding. Veel te netjes.
Ik droeg een jurkje, Lola ook, Nathan een pak.

"We lijken wel een kerstkoor zo," zei ik.
"Die zijn groter dan drie mensen," merkte Lola op.

"Een kleine, dan,"

Ik merkte nu pas dat het zo goed als stil was in de woonkamer en liep er heen.

Mijn moeder was aan het opruimen, de visite was weg.

"Hoi, mam," mompelde ik omdat ze ons niet doorhad.

Ze keek op, haar wenkbrauwen in een frons en rimpels op haar voorhoofd.

"Oh, oh, ehh, hoi," mijn moeder forceerde een glimlach.
Ze keek niet eens naar wie er waren.

Ze mocht wel aangeschoten of dronken zijn, maar kon ze op zijn minst iets meer haar best doen?

"Dat is Lola, en dat, nou, dat weet je wel." Zei ik terwijl ik ze een voor een aanwees door mijn duim naar achteren te richten; eerst over mijn linkerschouder, dan de rechter. Ik leek hun bodyguard wel als ze zo achter me stonden.
Een hele kleine, iele, bodyguard, dat wel.

Mijn moeder keek eerst naar Lola, glimlachte, zei haar naam, en keek toen naar Nathan. Haar mond opende even en ze glimlachte breed.

"Nathan! Wat doe jij hier? Lang niet gezien!"

Waarom zei iedereen dat toch.
En waarom was iedereen zo blij om hem slash mij slash ons bij elkaar te zien?
Ik bedoel, ik kan me niet voorstellen dat Nathan's familie me zo leuk vind, ik glimlachte meestal verlegen en praatte, dat wel.
En Nathan, nou ja, van hém kon ik me weer wel begrijpen dat ze blij waren om hem te zien.

"Klopt." Zei Nathan.

"Willen jullie iets drinken?" Vroeg mijn moeder.
Nee, ga weg, laat ons alleen.

Als ik hier nog gewoond had had ik ze makkelijk naar mijn kamer kunnen nemen, maar eerlijk gezegd wist ik niet of mijn kamer er überhaupt nog was. Ik was al 3 jaar niet meer boven geweest.

"Warme chocolademelk klinkt heerlijk!" Zei Lola, wat me uit mijn gedachtes haalde.

Mijn moeder knikte, zei "nou, dat komt voor elkaar," en verdween in de keuken.