Alive (DUTCH)

C. 46

Ik werd de volgende dag op een absurd vroeg moment wakker en stond op uit bed toen ik Nathan naast me zag liggen. Ik kleedde me zachtjes aan (, ookal was de verleiding expres heel hard te doen en hem wakker te maken groot) en liep naar beneden. Mijn moeder sliep ook nog, dus ik at cornflakes en staarde voor me uit net zolang tot ik Nathan de trap af hoorde lopen.

Ik keek even naar hem en toen we oogcontact maakten keek ik snel weg.

"Je moeder wilde om 10 uur weg, misschien moet je haar wakker maken." Zei Nathan.
Ik keek even naar hem, zuchtte, en liep naar de bank.
Waarom luisterde ik naar Nathan?

Ik schudde mijn moeder wakker en vertelde haar dat het half 10 was, toen ging ik met Basil op mijn schoot op de bank zitten en luisterde ik niet naar Nathan of mijn moeder.

Toen mijn moeder aankondigde dat ze wegging zwaaiden we haar uit alsof we oh zo blij met elkaar waren (Nathan met een arm om me heen geslagen) en zodra mijn moeder uit zicht was duwde ik Nathan van me af en liep ik naar binnen.

Misschien moest ik gewoon een tas inpakken en weggaan.
Misschien waren we toch niet zo'n goed stel als ik dacht.

Ik haat ruzie met Nathan, en de afgelopen maanden heb ik er meer gehad dan ik er ooit gehad heb in het jaar met Nathan als pubers.

Ik pakte mijn mobiel, stopte het in mijn  kontzak en liep naar boven waar ik een weekendtas pakte.
Ik begon er kleding in te proppen terwijl ik mezelf maar bleef vertellen dat het een slecht idee was.

Ik wil niet weg.
Ik moet weg.

Ik schrok toen Nathan mijn pols plotseling vastpakte en merkte dat ik waterige ogen had. Ik knipperde het weg en keek naar Nathan.
"Laat me los." Fluisterde ik.

"Wat ben je aan het doen?" Hij keek naar de tas. "Wil je weg?" Er was pijn te vinden in zijn stem, wat me wilde laten huilen.

"Het is beter." Zei ik zacht.

Nathan sloeg zijn ogen neer. "Blijf hier."

"Dat kan ik niet." Met mijn losse hand veegde ik mijn wangen droog.

Waar ging deze ruzie nou over?
Precies, niks.

"Sorry." Zei Nathan menend.

"Kun je me loslaten?"

"Het spijt me, Addison. Ik ben een klootzak en ik zou niet boos op je moeten zijn."

Ik keek alleen maar naar mijn vastgehouden pols en hoopte dat hij het los zou laten voordat hij me zou ompraten.

"Jij bent het enigste vriendinnetje dat ik ooit gehad hebt die me zulke gevoelens geeft. Ik zou van je moeten houden maar in plaats daarvan werd ik boos en stuurde ik je weg. Ik wil je niet wegsturen."

Ik keek naar de korstjes op zijn knokkels.

"Waarom doe je dit?" Vroeg ik zacht.

"Omdat ik van je hou."

Ik keek weg.

"Addison, alsjeblieft."

Hij zou degene zijn die mij zou moeten vergeven. Ik zou het smekende persoon moeten zijn. In plaats daarvan was het omgedraaid.

Nathan liet mijn pols los. Ik wist niet wat ik moest doen.

"Ik hou van je, en ik denk niet dat ik ooit nog van iemand meer zal houden dan van jou." Zei Nathan.

Ik hou ook van jou.
Jezus.

Ik keek naar hem. Ik wilde niet weg. Hij legde zijn hand op mijn wang en veegde het droog met zijn duim.

"Ga alsjeblieft niet weg."

Ik wil ook niet weg.

Ik zette een stap naar hem toe en legde heel langzaam, heel voorzichtig, mijn armen om hem heen. Ik drukte me tegen hem aan en legde mijn hoofd op zijn borst slash buik.
Nathan haalde opgelucht en trillend adem en sloeg zijn armen om me heen, zijn hand legde hij op mijn hoofd.

Vote, Comment & Follow.