Alive (DUTCH)

C. 54

Het bleek dat Rachel die dag een rothumeur had.
Het bleek ook dat we die avond samen een bank moesten delen.
Ze was niet vrolijk. Ze was chagrijnig. Dit was niet de goede dag om langs te komen.

"Misschien moeten we vanavond maar naar een hotel." Fluisterde ik tegen Nathan toen Rachel naar de badkamer was gegaan.

Nathan tilde zijn wenkbrauwen op, zoog zijn mond vol lucht, ademde uit en zei; "dat klinkt heel goed."

"En misschien moeten we nu gaan en morgen meer vertellen." Zei ik toen.

Verder met het gesprek kwamen we niet, want Rachel liep terug en liet zich op de bank vallen.

"Is er nog een speciale reden dat jullie hier zijn?"

Nathan en ik keken van haar naar elkaar.
Nathan; "hmmmneeeee..,"
Ik; "ik miste de regen."

Rachel keek ons achterdochtig aan en rolde haar ogen.

Ik wilde het heel graag vertellen.
Ik beet op mijn lip en trok een van mijn knieën op.

"Wil je vandaag of morgen naar onze ouders?" Vroeg Nathan na een ijzige stilte. Het was duidelijk een vraag om hier weg te komen.

Ik deed alsof ik keek hoe laat was.
"We kunnen vandaag nog wel even langs gaan," zei ik

Rachel keek naar ons twee en zuchtte. "Sorry voor mijn humeur, morgen zal ik vrolijker zijn."

Ik knikte, we stonden op en Nathan pakte mijn hand.

"Als je op de bank wilt slapen kun je terugkomen...,"

"We redden ons wel." Zei ik. Rachel knikte, toen gingen we weg.

Mission failed.

Terwijl we naar de auto liepen zuchtte ik diep en licht geïrriteerd. Ik stapte in de auto en wreef gespannen over mijn voorhoofd.

"Ik kan niet rijden zonder sleutels, weet je..." Mompelt Nathan.

Ik keek op en knikte, gaf hem de sleutels en staarde voor me uit. Nathan stak de sleutels in het slot en pakte zuchtend mijn hand.
Ik keek naar onze handen en daarna naar hem.

"We komen morgen gewoon weer terug, oké?"

Ik knikte.

Nathan bleef me nog even aankijken, liet toen mijn hand los en startte de auto.

"Wat is de volgende bestemming?"

Ik gaf geen antwoord en lette niet op waar we heen reden.

Toen de auto stopte kwam ik pas uit mijn trans.

"Wacht, woah, nee, nee niet nu." Zei ik toen ik merkte waar we waren.

Nathan zette de auto op de handrem en haalde zijn handen van het stuur. "Waarom niet?"

Ik keek naar hem en zei (op een dúh manier); "omdat het je ouders zijn en ik niet vóórbereid ben,!"

Ik had het in mijn hoofd gepland; het aan Rachel vertellen, overnachten, het aan Nathan's ouders vertellen, dan mijn eigen moeder. Het engste voor het laatste dus.

"Wat denk je dat mijn ouders gaan doen?" Vroeg hij.

Ik zuchtte. "Weetikveel, zeggen dat we te jong zijn en nog moeten genieten van het leven nu het nog kan."

"Dat gaan ze waarschijnlijk ook doen, wat dan nog?"

"Hey, Nathan en ik hebben sex gehad en nu ben ik zwanger." Doe ik na als vooruitblik. "Dat klinkt niet echt aantrekkelijk."

Nathan grinnikte. "Klopt, misschien moet je het sex-deel eruit laten zodat ze geen beelden voor zich zien." Grijnsde hij. Ik rolde mijn ogen met een kleine glimlach.

"We lopen gewoon naar binnen en we praten en dan vertellen we het. Wat kan er het ergst zijn?"

"Dat ze willen dat ik het weg laat halen, of dat ze ons wegsturen, dat ze boos worden."

"Wáuw, denk je echt dat mijn ouders dat zouden doen?"

"Ik ga van het ergste uit."

Nathan schudde grinnikend zijn hoofd. "Jij gaat altijd van het ergste uit."
"Klopt." Dan kan het nooit erger worden dan ik me het heb voorgesteld.

Hij glimlachte, leunde naar me toe en toen ik dacht dat hij me zou zoenen hield hij zijn hoofd stil en keek hij me aan.

Ik werd een beetje duizelig(van verliefdheid, o god) toen hij zo dichtbij was en we dezelfde lucht inademden. We woonden nu alweer bijna een jaar samen, maar toch kon hij me nog steeds helemaal gek en zenuwachtig maken met dit soort dingen. Het was een goede tactiek, echter, want meestal zei ik dan alles wat hij wilde omdat ik mezelf nooit kan beheersen.

"Het komt goed," fluisterde hij. Ik knikte zacht. Onze lippen raakten elkaar lichtjes, ik wilde naar hem toe leunen. Hij grijnsde. "Is er iets?"

Ik keek even naar zijn lippen en toen weer in zijn ogen. "N-nee."

De grijns werd groter en ik glimlachte verlegen. Terwijl ik dat deed begon hij me te zoenen, ik antwoordde het tevreden.

Terwijl we zoenden begon het buiten de auto keihard te regenen, Nathan stopte en keek naar buiten.

"Dát heb ik lang niet meer gezien." Zei hij.
Ik keek ook naar buiten. Ik had regen gemist, realiseerde ik me nu pas.

"Als ik je niet gezoend had hoefden we niet door de regen te lopen." Plaagde Nathan me grijnzend.

"We kunnen wachten." Zei ik.

"Wat? Tss, ben je bang voor de regen?"

Ik glimlachte en schudde mijn hoofd.

"Nou, dan moeten we deze auto maar eens uit."

Vote, Comment & Follow.