Alive (DUTCH)

C. 66

Chloe

Alison

Ellie

Julia

Cara

Maddie

Lily

Faith

Dat waren de namen die Nathan en ik verzonnen hadden voor de baby.
Alison vond ik teveel op mijn eigen naam lijken, maar Nathan had het er weer bij gezet toen ik niet keek.

Het waren allemaal korte namen; kort maar krachtig.

"Misschien moeten we haar May Addison noemen."

"Je bedoelt, mijn naam maar dan andersom? Nee!"

Addison May Willow. Dat was mijn naam.

Er verscheen een grote grijns op Nathan's gezicht en ik glimlachte. Deels wilde ik de grijns van zijn gezicht slaan, deels wilde ik de grijns voor eeuwig op zijn gezicht hebben.
Wat een drama.

***

Nathan maakte de geboortekaartjes zelf. Hij tekende ze zelf, schreef ze zelf.
Alles zelf.
Hij was er heel trots op.

Ik ook, hoor.

***

Het is raar; dat de tijd zo snel voorbij gaat. Zhoef, zomer, winter, lente.
Thanksgiving. Kerst. Nieuw jaar.
Geen sneeuw, dit jaar.
Zon, dat wel.

Maand 9. Dat was wat het nu was.
Binnen nu en een maand zou ik bevallen.

Ik was enorm, ik kon niks doen met mijn enorme buik.
Ik was moe, ik kon niet slapen. De enige manier waarop ik wel goed sliep, jawel, was met mijn hoofd op Nathan's schoot. Stom, vind je niet?
Ik was hongerig. 24/7. Honger.
Ik moest constant plassen. Als het om het uur was had ik geluk
Ik was chagrijnig. Door 1; grote buik. Door 2; weinig slaap. Door 3; veel honger.

Kortom, ik wilde dat de baby zou komen en het zwanger zijn klaar was. Ik was bang voor het bevallen, maar liever dat dan dit.

Rachel zou hier een tijdje komen logeren.
Gewoon, zomaar. Ik vond het goed. Rachel zei dat ze de bevalling niet wilde missen. (Nou, je mag niet blijven kijken, lieverd)

Ik wist niet precies wanneer Rachel zou komen, we hadden het nog niet zo goed besproken.

David was hier wel, echter.

"Ik vind je nog steeds enorm." Zei hij.
Gelukkig had hij me dat nog geen 6 keer verteld.

Ik rolde mijn ogen en kneep ik Nathan's hand toen hij de mijne vasthield. Het was een gewoonte geworden om met mijn andere hand mijn buik vast te houden. Dat zie je veel zwangere vrouwen doen, en ik dacht; waarom zou je? Maar nu denk ik; daarom.

Ik zuchtte en liet me tegen Nathan aanvallen. Ik sloot mijn ogen. Hoe geweldig zou het zijn als ik nu zou kunnen slapen?

Not gonna happen. Althans de deurbel.

Ik kreunde geïrriteerd. "Wie is dat? Heb je iemand uitgenodigd?" Ik keek naar Nathan, die zijn hoofd schudde. "Ik ga wel." Zei hij.
Ik hield hem tegen. "Ik mag dan wel zwanger zijn, ik kan echt wel een deur opendoen hoor, maar bedankt voor de moeite."

Dat klonk iets meer bitchy dan gemoeten.

Ik stond met moeite op en waggelde naar de deur, want normaal lopen lukte tegenwoordig ook niet meer. De deur deed ik open met een hand, terwijl ik met de andere mijn buik ondersteunde. Alsof hij zou openvallen als ik dat niet zou doen of zo.

"Jezus, dat is een grote baby."

Het was Rachel.

"Had je niet kunnen zeggen dat je vandaag zou komen?!" Ik rolde mijn ogen en liep terug naar de bank, waar ik me op liet vallen.
Alles koste moeite, zelfs staan.

"Geweldig om jou te zien, Addison!" Rachel sloot de deur achter zich en liep naar ons toe. Toen ze David zag, keek ze me ernstig aan met een had je niet kunnen zeggen dat er een jóngen was? blik en ik keek terug met een als je had verteld dat je zou langskomen had ik er misschien over na kunnen denken blik.

Ze zuchtte diep.
"Hallo. Nathan. Hallo. Jongen die ik niet ken." Ze ging ongemakkelijk op de stoel tegenover hem zitten en keek naar mij.

"Het is David." Hij stak zijn hand naar hem uit, waarnaar ze keek alsof het een rottend stuk vlees was en keek daarna weg, hem niet een blik gunnend.

Ik wist nog steeds niet precies wat Rachel had met jongens. Ze werd zenuwachtig van ze. Bang. Weetikveel. In ieder geval; in dat soort gevallen was ze erg gemeen, gemener dan ze normaal deed tegen vrienden.

"Of niet." Mompelde David oogrollend en hij ging weer op zijn plek zitten.

Ik was aan het grijnzen, maar hield mijn hand op een nonchalante manier voor mijn mond zodat het niet op viel.

"Krijg ik.., nog een naam te horen?" David keek eerst naar Rachel, en toen ze niets zei keek hij naar mij en toen naar Nathan met een what the fuck is dit voor meid blik.

"Ze heet Rachel."

"Maar dat is totaal niet belangrijk." Mompelde Rachel terwijl ze mij aankeek.

"De Rachel met wie je aan het appen was?" Vroeg David.
Ik knikte, het volgde door; "ooooooooh," van David.

Rachel keek even met een frons naar David, en voordat hij het door kon hebben weer naar mij.

Rachel, Rachel, Rachel.

David leek de negeersessie tegen hem er niet bij zitten (ik denk dat hij niet gewend was om genegeerd te worden) en begon haar vragen te stellen.

"Dus jij bent Addison's vriendin?"
Rachel rolde haar ogen naar hem.

"Hoe lang blijf je hier eigenlijk?"
"Tot er een kind is." Zei ze kortaf.

"En werk, dan?"
"Ik ben ontslagen."

Mijn mond zakte open. "Rachel! Waarom heb je dat niet verteld?"

Ze haalde haar schouders op. "Het leek me niet belangrijker dan jouw baby."

Rachel, Rachel, Rachel.

Vote, Comment & Follow.