Pazartesi Kelebeği

1*

14 Eylül 1998, Pazartesi

İlk kez okul yolundayız babam ve ben. 7 yaşındayım okula hayatımın ilk günü. 7 yıl boyunca avukat olmam konusunda ailemin düşünceleri dışında "Büyüyünce ne olacaksın?" sorusuna kendime ait bir cevabım yok. Babam avukat, annemde öyleymiş. Üniversitede tanışmışlar. Evlenmeden annem bana hamile kalınca annemin ailesi annemi istemememisler. Ve nihayetinde benide. Doğduğu gün annesinin ölümüne sebep olan bir bebeğe karşı dahada kin beslemişler.

Babam ben ve babaannem yaşıyoruz. Babaannem bana hep anne şevkatiyle yaklaştı. Babam annemden sonra baska biriyle birlikte olmamış, işte benim çekirdek ailem bu.

Elimi sıkıca tutan bir babanın verdiği güvenle yürüyorum, birde simsiyah çanta ve ayakkabılarım. Herkes rengarenk ayakkabı çantalar kullanmış. Babam renkli eşyalar almamı önermişti. Ama ben siyah renginden vazgeçmedim. Nedendir bilmem siyahı hep sevmisimdir.

Okul bahçesinin kapısından girdik. Benim yaşlarımda birsürü çocuklar oynuyordu bahçede. Zil çaldı, herkes sınıflara koşturuyordu. Babamın elini dahada sıktım. Ve yavaşça sınıfıma dogru ilerledik, beni bir sıraya oturttu. İşinin olduğunu gitmesi gerektiğini ve çıkışta babaannemin beni alacağını soyleyerek gitti. Sınıf benim yaşlarımda cocuklarla doluydu. Yanı boş olan bir ben vardım. Sınıfa bir kadın girdi. Öğretmenimiz olduğunu soyleyen bir kadın. O gün böylece geçti. Son zil çalınca sınıftaki herkesin ailesi gelip okuldan aldılar. Babaannemi bekliyordum. Sınıfın en arka sırasında. Korkuyordum üstelik. Belkide gelmiştir ama sınıfı bulamamıştır diye düşünüp okulun bahcesine çıktım. Bekliyordum bir bankta. Ama ne gelen vardı ne de giden. O günü hiç unutmam çaresizce bekleyen bir küçük cocuktum. Her anne zili duyar durmaz sınıfta bitmişti. Bense bekledim eksikliği hissettim. Gelmisti babaannem biraz gecikmisti ama gelmisti. Unutmuş, yaşlılık işte akıl mı kaldı diyordu. Aklına biraz gecte olsa gelmiştim. O gün anladım ki kimse anne gibi olamaz ve haftanın ilk günü olan pazartesiyi sevmiyorum.