Serenade of the Lost

C H A P T E R 10

Lorelei's Point of View

My visitor, he's Kendric.

"Well. What a huge success you have now" bungad nito at pumalakpak pa. He's now taller than before but his face... Walang pinagbago.

"Paano ka nakarating rito?"
"Paano mo nalaman na nandito ako?" Sunod sunod kong tanong sa kanya

Sino ba namang hindi magugulat? ang lalaking naiwan ko lang sa pilipinas ay makakarating dito para bumisita.

Sinenyasan ko nang lumabas ang assistant ko, siguradong mapapahaba ang kwentuhan namin.

"When you left, I focused on my career, and look at me now, sinong magaakalang makakatapos ako?" tumawa siya pero may halo itong sakit.

"I thought hindi na kita makikita" dagdag pa niya.

"Straight me, nagpunta ka ba dito dahil..." hindi pa ako tapos magsalita nang magsimula sya.

"I'm here because... I want you" hinawakan niya ako sa balikat "Hinanap kita para sabihing tapos na... Pwede na."

Those words, ang tagal kong hinintay na lumabas sa bibig niya ang mga salitang iyon and finally I heard it.

Hindi ba dapat masaya ako? Hindi ba dapat nakangiti ako ngayon dahil sa wakas... Sa wakas narinig ko na ang gusto kong marinig mula sa kanya.

"bakit ngayon lang?" fuck, my tears.

Lumapit siya, niyakap niya ako "ang tagal mo Kendric! Ang tagal tagal mo" pagpipigil ko sa luha ko habang nagdadabog sa dibdib niya.

Tuluyan nang umagos ang luha ko sa sobrang emosyon "putcha, ang tagal kong naghintay e, bakit ngayon pa? bakit hindi na lang noon... ang tagal kong nagparamdam, pero napaka manhid mo!"

Days, weeks, months, and almost a year kong pinaramdam sa kanya ang lahat ng nararamdaman ko. But he refused to notice it. He didn't even bother. He was just enjoying my company but not willing to dig deeper.

Nakita ko na ang pamumula ng mga mata niya, pinipigilang bumagsak ang luha. "Minahal na kita, simula pa lang nung una kitang makausap. Pero putangina pinigilan ko 'yon dahil may pinanghahawakan akong prinsipyo!"

Napadukdok nalang ako sa mesa at patuloy padin sa pag iyak.

"Ngayong nandito na ‘ko, pwede pa ba?" Sabay angat nya sa mukha ko at sinimulang punasan ang luha na nagkalat dito.

No more words. Kinain na ako ng emosyon, yakap na lang ang naibigay kong sagot.

We hugged each other for a minute, until I felt comfortable to speak. "I waited you for too long. Akala ko sapat na yon para ibaon sa limot ang lahat." Sabay punas ng luha ko.

It's hilarious isn't it? When the person you want to forget suddenly comes back na para bang walang nangyari. How can I turn my back on this man? How can I throw him?

Naalala kopa noon, I used to laughed and denied my feelings to him because he's my friend's brother. Ayoko nang mas bata sa akin at yun ang patakaran ko. But I broke that rule just for him.

He looked at my eyes "It's a simple yes or no question Lorelei. Umabot ba ako o hindi?"

That one question turned me into freak. Hindi ko kayang tanggihan siya at kumawala na lang pero hindi ko rin kayang bitawan ang kumpanya at talikuran ang lahat.

Hindi rin naman pwedeng sabay kong tanggapin ang parehong responsibilidad because our company need someone who's willing to sacrifice everything, even her own love para mag focus sa pagpapalago nito.

Simula palang ng tanggapin ko ang posisyon na 'to, naka bakat na sa kapalaran ko ang mawalan ng oras sa pagmamahal. Alam ko iyon pero tinanggap ko pa rin.

Now, for a man. Do I have the will to give up everything?

I know all the consequences kung sakali mang sagutin ko siya ng 'oo'. Lahat ng meron ako ay mawawala. Pera, posisyon, at suporta. Lahat ng iyon.

Isa rin sa kinakatakutan ko ay ang mawalan ng pagmamahal ng isang ama. Yes, funny right? Alam ko naman na tinanggap at minahal niya lang ako dahil naniniwala siya na gusto at may kakayahan akong palitan siya sa posisyon na meron siya noon. Sinuportahan niya ako hindi para sa ikabubuti ko kung hindi para sa ikabubuti ng sarili niyang kumpanya.

Alam ko na ang lahat ng iyon simula pa lang pero nang dahil sa uhaw ko na makaramdam ng pagmamahal ng isang ama, hinayaan ko.

On the other hand, I don't want to lose someone like him. Hindi ko kayang isawalang kibo nalang ang nararamdaman kong pagmamahal sa kanya kung sagutin ko ng 'hindi' ang tanong niya.

He was my home back then. Sa Kanya ko naramdaman ang pagpapahalaga na hindi ko naramdaman kahit sa sarili kong pamilya.

I felt safe every time we're together. Walang iniintindi. Walang inaalala. Walang kahit na ano.

Tumugon ako ng may pag aalinlangan pa, "yes."

After I voiced that answer, he quickly grabbed my waist and kissed my lips. It's not a casual kiss that I experienced before. I felt his saliva all over my lips. Hindi na ako nag pumiglas pa, hinayaan ko siyang basain ang kabuuan nito.

After I got satisfied to what he was doing, I slowly pushed him on his chest para matanggal ang pagkaka dampi ng labi ko sa kanya at binigyan siya ng ngisi. "Hindi mo sinabi na ganyan ka pala kabilis, Mr. Kendric." Tinuloy naman kung ano ang ginagawa namin.

Nung araw na iyon, hinayaan ko siyang pasukin ang buhay ko kahit alam kong walang kasiguraduhan ang lahat.