Keşke ailelerimiz bizi, onlar sayesinde var olan ve bu yüzden onlara itaat etmek zorunda kalan varlıklar olarak görmeselerdi.
Neden ailelerimiz hep dünyayı, pamuk şekerlerden yapılmış bulutlarla kaplı harikalar diyarı sandığımızı düşünüyorlar?
Ama ben insanların ve dünyanın ne kadar iğrenç olduğunun farkındayım.
Neden her mutsuz göründüğümüzde bunu hemen, "ergenlik tavırları" olarak anlıyorlar?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Varoluşum Kırıkları
Poesiahiçlikle dünya arasında sıkışmış ruhlar, kırılmış kalpler ve yaralı bedenler... 26/11/2014 13:11
