3.bölüm
Bu bölümden itibaren hikaye Emine'nin bakış açısından yazılacaktır.
Annemle İstanbul'a taşınalı bir kaç hafta olmuştu ve zaman hızla ilerliyordu. Ev ve eşyaları o kötü koku çıkana kadar temizlemiştik ve ev yaşanabilir bir hale dönmüştü. Bir kaç gün sonra okulum başlıyordu ve babamdan hala bir haber yoktu.
Sabah birlikte kahvaltı etmemizin üzerine annem işe gitmek için evden ayrıldı, ve bende bir kaç gündür yaptığım gibi o fark etmeden evden çıktım ve tekrar iş aramaya koyuldum. Anneme söylediğimde bana kızıp, çalışmayacağımı, benim yıpranmamı istemediğini söylemişti ama bütün yükün anneme binmesinden ve boş boş evde oturmaktan çok rahatsız oluyordum ve gizlice iş aramaya karar vermiştim. Kaç gündür aramama rağmen hala bulamamıştım, ama vazgeçme gibide bir niyetim yoktu.
Günler su gibi akıp giderken okulların açılacağı gün gelmişti. Normal insanlar heyecanlanıp yerinde duramazken ben soğuk kanlı bir şekilde formamı giyip yola koyulmuştum. İçimde heyecana dair bir duygu kırıntısı bile hissetmiyordum, yabancı bir okulda ilk günüm olsada bu benim için bir anlam ifade etmiyordu. Zeki bir kız olsamda okulu zaman kaybı olarak görüyordum, cünkü liseyi bitirdiğimde üniversiteye gitmeye paramızın yetmeyeceğini biliyordum ama yinede annemin isteği üzerine liseyi bitirecektim.
Annemi üzmemek için gülümseyerek ve yolu unutmadığımı umut ederek yola çıktım.
Ana yola cıktığımda birden bire ilk İstanbul'a geldiğimizde gördüğüm annemin halasının kızı ile karşılaştım. Ellerinde kitaplarıyla büyük ihtimal üniversiteye gidiyordu. Bir an için onun yerinde olmayı istedim. Evleri bizim kırık dökük eski evimizden kat ve kat daha iyiydi ve üniversiteye yetecek paraları vardı. Ama mantıklı düşündüğümde bende ki daha değerliydi, beni seven ve kalbi temiz bir annem vardı. Onun acımasız ve yüzsüz annesine karşı kendi annem tertemiz ve saf'tı. Kızın kendini beğenmiş gülümsemesine her zaman yaptığım gibi somurtarak karşılık verdikden sonra yoluma devam ettim. Okula ulaştığımda müdürün odasına çıktım ve hangi sınıfa gideceğimi öğrendim. Kendimi yabancı hissederek yavaş hareketler ile müdürün tarif ettiği sınıfı aramaya başladım. Bir sınıfın önünde durduğumda doğru sınıf olduğunu umut ederek kapıya vurdum ve içeri girdim. Hoca ilk önce geç kaldığımı ima edecek kelimeler etmeye başlasada yeni ögrenci olduğumu fark edebilmişti. „Beyza'nın yanı boş oraya oturabilirsin" diye hoca bana yer gösterdiğinde son sıra olmasını umut ederek hocanın işaret ettiği tarafa baktım ama maalesef ortalarda bir sıraydı. Isteksiz adımlar ile adının Beyza olduğunu öğrendiğim kızın yanına oturdum. Hoca dersi anlatmaya devam ettiği için ve kendime verdiğim 'bu sefer soğuk olmicam' temalı sözümü hatırladığım için fısıldayarak ve zorla gülümseyerek „Merhaba" dedim. Beyza gözlerini çevirip bir karşılık vermeden somurtmaya devam etmişti. Anında kızdan soğuyup merhaba dediğim için pişman oldum ve etrafımda ki şaşkın bakışları umursamayarak derse odaklandım. Ilk gün olduğu için hoca bütün yıl için geçerli cümleler sarf ediyordu. Ders biter bitmez Beyza yerinden kalkıp sınıftan çıktı ve ben kimseyi tanımadığım için etrafıma boş boş baktım, bu süreç fazla sürmedi ve sınıftan bir çocuk yanıma gelip muhabbet kurmaya calisti.
