Just one night

~ Just one night ~ Hoofdstuk 8

Griezelda.

Ik loop op mijn tenen naar beneden, in de hoop dat niemand me hoort. Ik ben al bij de deur van de keuken aangekomen, als het mis gaat. Ik struikel over de schoenen van een zeker persoon -beter bekend als Blake de Verschrikkelijke- en val languit in de gang. 

Ik gil als ik neerkom op de grond. Autsj.. Met een gepijnigde uitdrukking wrijf ik over mijn arme gezichtje.

"Jochie, toch.. Ben je net gevallen?"

Ik grom bij het horen van zijn stem. "Natuurlijk ben ik niet gevallen. De grond zag er zielig uit, dus ik dacht: Die heeft een knuffel nodig!"

Blake schudt glimlachend zijn hoofd. "Tuurlijk.. Wat doe je eigenlijk om drie uur 's nachts beneden?"

"Ik kon niet meer slapen." zeg ik schouderophalend. 

"En nu de waarheid.."

"Nou, eigenlijk had ik over je gedroomd.."

Hij kijkt me verbaasd aan, maar al snel komt de verwaande uitdrukking terug op zijn gezicht. "Oh ja?" vraagt hij arrogant.

 "Ja," Er komt een gemene grijns op mijn gezicht. "ik had je vermoord."

Hij kijkt me aan met een dodelijke blik. "Dat durf je niet nog een keer te zeggen."

"Ja, ik had je vermoord." herhaal ik.

Hij duwt me tegen de muur, en legt zijn arm achter mijn rug. "Laatste kans, wat zei je?" sist hij.

"Ja, ik had-" 

Dan drukt hij zijn lippen op de mijne, en duwt mij dichter tegen zich aan. Alweer.. 

Ik ben eerst overrompelt, maar al snel besef ik me waar ik mee bezig ben. Ik duw hem met al mijn kracht van me af, en kijk hem met boze ogen aan. 

"Ik heb alle moordseries, afleveringen van The Mentelist en moordfilms gezien. Ik kan je vermoorden op dertien verschillende manieren, en het laten lijken alsof Pino van Sesamstraat het heeft gedaan. Dus stop met me te betasten! Oké?!" 

Hij grijnst. "Stiekem vind je het geweldig als ik aan je zit."

"Nu klink je net als een pedofiel!" roep ik geïrriteerd. 

"Pedofiel is toch alleen maar met minderjarigen?"

"Ik ben anders zeventien! En jij bent.. Euhm.." 

Hij kijkt me triomfantelijk aan. "Zie je wel! Ik ben geen pedofiel!"

"Nee, klopt." zeg ik uiteindelijk. "Je bent immers pas net twaalf."

"Dus eigenlijk ben jij de pedofiel!"

Ik zucht geërgerd. "Hoe oud ben je?"

"Als ik je dat zeg, zou ik je moeten vermoorden.." zegt hij met een lage stem.

Ik duw hem aan de kant, en loop naar de koelkast. 

Waarom was ik niet meegegaan toen Chris -tot drie keer toe- kennis ging maken met de andere mormels? Ik had gewoon drie keer mee kunnen gaan, en beslissen dat Blake dus echt eng was.. Dan had ik nu misschien in een ander appartement gezeten.

Maar uiteraard was ik weer eens ouderwets drie keer ziek. Soms denk ik gewoon dat het universum me niet mag of zo.. 

*

"Dat kunnen jullie niet doen!"

"Jawel!" grinnikt Anouk. 

"Nee! Jullie gaan me dus niet alleen thuis laten. Oh hell no!" roep ik weer.

Ze kijkt me half verbaasd en half spottend aan. "We gaan naar college's, we zijn vanmiddag weer terug. Morgen is het trouwens jouw eerste dag, he?"

"Ja, maar ik blijf hier dus niet alleen met Blake!"

"Hij is knap. Ik wilde dat hij mij zag staan.." mengt Liv zich in ons gesprek. Daarna slaat ze verschrikt haar hand voor haar mond. "Dat zei ik hardop, he?"

Ik staar haar met een enorme pedo-grijns aan. "Ja, en je weet wat dat betekent he? Cupido Fleur heeft nog een klus." 

Haar Blake uit het hoofd praten. Hij verdient Liv niet..

Het is gek dat ik hier pas anderhalve week woon. Het voelt alsof ik iedereen al mijn hele leven ken. Misschien waren we soulmates in een vorig leven of zo.. 

Dan bedenk ik me dat we midden in een discussie waren over dat ze mij gewoon helemaal alleen wilden achter laten.. De sneaky bastards..

"En toch, wil ik hier niet alleen achter blijven met hém.." begin ik weer.

Anouk zucht dramatisch. "Doe niet zo kinderachtig!"

"He!" roep ik verontwaardigd. "Ik ben dus niet kinderachtig! Alleen maar bang voor die creep." Ik sla voor het effect mijn armen over elkaar.

"Kinderachtig." zingt ze.

"Ik ga je vermoorden als je dat nog een keertje zegt." dreig ik. Bij het woordje 'vermoorden' denk ik weer aan wat Blake tegen me zei. "Hoe oud is Blake eigenlijk?" vraag ik dan nieuwsgierig. 

"Bijna negentien," antwoord Liv snel, waardoor ik de indruk krijg dat ze Blake stalkt. "hoezo?" vraagt ze dan. 

Ik voel bijna de vijandige toon in haar stem. Ja, die is duidelijk jaloers. Maar -gelukkig voor mij- zie ik wél in dat Blake een ongelofelijke bastard is. 

"Liv, rustig. Je mag hem hebben.."

Ik zie dat Liv zich weer ontspant. "Is het zo duidelijk?" Ik kijk haar een beetje vreemd aan. "Dat ik hem leuk vind." verduidelijkt ze zichzelf.

"Euh.." Ik twijfel. Als ik haar nu zeg dat het heel erg duidelijk is dan gaat ze zich awkward voelen, maar anders lieg ik. "Een beetje." zeg ik uiteindelijk. 

Anouk kijkt van mij naar Liv en weer naar mij. "Serieus, Fleur?" Dan richt ze zich weer tot Liv. "Het was super duidelijk, schat."

"Anouk!" sis ik. "Ze zit in een crisis, oké?"

"Meh, ze komt er wel weer over heen. Nu moeten we eerst naar college"

Ik rol met mijn ogen. "Lekkere boel hier. Als ik ooit liefdesverdriet heb, kan ik nog beter naar Chris gaan dan naar Anouk. Weer wat geleerd.."

Anouk doet net alsof ze me niet heeft gehoord. "Oh, en veel succes met Blake he." zegt ze zo onsubtiel mogelijk, zodat ik gelijk door heb dat ik voortaan maar niet meer moet zeggen dat ze slecht is in mensen helpen met hun liefdesverdriet. 

"Fijn, ik koop wel een papegaai. Anders ben ik zo eenzaam vandaag." zucht ik.

Ik zie dat Liv haar ogen oplichten. "Je kan altijd nog praten met Griezelda, onze huisgeest!"

"De wattes?" vraag ik een beetje uit het veld geslagen.

"Griezelda. Ze woont in het plafond. Als het plafond kraakt, weet je dat ze weer aan het spoken is." legt Anouk uit, voordat ze Liv naar buiten sleurt en nog 'veel sterkte' roept.

Fijn.. Alleen thuis met Blake en Griezelde de huisgeest, kan deze dag nog mooier?

_______________

Sla me maar! 17 dagen geleden is mijn laatste hoofdstuk online gekomen. Zo erg! Het spijt me.. Ik hoop weer mijn normale schema van twee keer per week updaten op te pakken!