Just one night

~ Just one night ~ Hoofdstuk 9

I hate you.

"Nope, ga weg."

Nope, ga jij maar weg." zucht ik geïrriteerd.

Blake kijkt me aan met een arrogante grijns. "Nope, ga weg." herhaald hij weer.

"Nope, ga jij maar weg."

"Nope, ga weg."

Ik grom, maar besluit toch eieren voor mijn geld te kiezen. Ik draai me om en loop de leefkamer uit. Waarom haat het universum me zo erg? Dat ik onhandig ben; oké. Maar moet ik echt een héle dag met dát daar opgescheept zitten? Ik dacht het dus eventjes niet. 

"Hij is zo irritant, is hij niet opgevoed of zo?" praat ik in mezelf. 

"Dat is mooi om te horen, jochie. Dus je maakt je druk om mij, he? Dat zijn symptomen dat je me leuk vind." 

Ik draai me om en mijn ogen vormen zich tot spleetjes. "Blake, ga weg."

"Nope, jij gaat weg."

Ik zweer het; ooit word ik nog eens gek hier. 

"Waarom ben je eigenlijk niet op college?" vraag ik dan aan Blake. Daarna besef ik me pas dat die vraag echt uit het niets kwam.

Zijn gezicht vertoont een frons. "Gaat dat jou wat aan?"

"Nee," Ik rol met mijn ogen. "maar ik mag het me toch best wel afvragen?"

"Ik wist niet eens dat je kón denken?"

"Je ontwijkt mijn vraag."

"Jij ontwijkt mijn dreigende blik."

"Jij bent irritant."

*

"Ik ben wél goed in goochelen!" houd ik vol. Het was al eind in de middag, en ik had hem net een van mijn mislukte kaarttrucjes laten zien. 

Blake's ogen staan vermaakt. "Jíj? Je bent daar veel te onhandig voor!"

"Doe je ogen dan dicht."

"Wat? Nee! Dan gooi je hoogstwaarschijnlijk iets in mijn gezicht." Hij leunt nonchalant tegen de deurpost. 

Ik rol met mijn ogen. "Dat was nog niet eens in me opgekomen totdat jij het zei."

"Nu doe ik het al helemaal niet meer." 

"Doe nou maar je ogen dicht." dring ik aan.

Hij zucht en doet zijn ogen dicht. "Als je echt iets doet, ben je zo de lul."

"Jaha, ik snap het het. Het was trouwens alleen maar om te kijken of je zo midden in mijn truc je ogen op wilde doen, dus doe ze maar weer open."

Hij zucht nog dieper en doet zijn ogen dan langzaam open, alsof hij elk moment verwacht dat ik iets in zijn gezicht gooi. "Meh, je hebt echt niets gedaan. Slimme beslissing."

Ik doe net alsof ik het niet gehoord heb. "Oké, denk aan een nummer tussen nul en twintig, tel er tweeëndertig bij op, deel het door twee en trek er nog eens één van af. Doe dan nu je ogen dicht." Ik wacht even, totdat hij eindelijk weer -na met zijn ogen te rollen- zijn ogen dichtdoet. "Het is donker nu."

"Ja, of course. En wat is nou de truc?" zegt hij een beetje geïrriteerd. 

Ik grijns. "Hou je ogen dicht, hé?" 

Hij knikt en blaast zijn adem uit. Ik ren naar de trap, en ben binnen tien tellen boven. Hijgend laat ik me op het bed vallen. 

De verdwijntruc blijft mijn favoriet.. 

"Jochie?!" klinkt de dreigende stem van Blake.

"Jaaaa?" roep ik zo onschuldig mogelijk.

Ik hoor hem de trap op komen, en duik instinctief in elkaar. Als hij bij de deur staat, ziet hij er niet eens uitgeput uit. Oneerlijk! Ik ren de trap op en ik ben moe, hij rent de trap sneller op en is niet eens moe. Zie je wel, het universum mag me gewoon niet. 

Hij kijkt me aan met een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht. Ik blijf hem schuin aanstaren. Na een halve minuut blaas ik de lucht, die ik blijkbaar al de tijd had ingehouden, uit. Als hij me zou willen vermoorden, had hij het allang gedaan. Toch?

Ik pak mijn laptop, maar blijf hem aankijken, zodat ik exact weet wanneer hij me iets aan zou doen. 

"Slecht geweten, jochie?"

Ik probeer zo neutraal mogelijk te kijken. "Nee? Waar heb je het over?"

"Gewoon, over je begrafenis zo meteen."

Ik draai mijn hoofd in slowmotion om, zodat mijn haar er achteraan zwaait. Heel elegant. Althans, dat was de bedoeling.. "Jíj? Man, je bent niet eens sterk genoeg om tien kilo op te tillen." Shit, verkeerde opmerking..

Er komt een klein lachje op zijn gezicht. "Oh, denk je dat, jochie? Dan moet ik mijn spieren maar laten zien he?"

Hij trekt eerst zijn vest uit, en kort daarop valt zijn shirt ook op de grond. Mijn wangen kleuren rood en ik wend mijn hoofd af om zijn spieren niet te zien. Een mooi gevormde sixpack en biceps worden zichtbaar. Ik slik en probeer mijn onderbewustzijn niet zijn zin te geven om te gaan kijken. 

Als hij merkt dat ik niet de moeite neem om naar hem te kijken -oftewel, ik krampachtig mijn blik probeer te vestigen op een Netflix serie- komt hij dichterbij staan. Ik rol met mijn ogen. 

Als hij merkt dat ik 'immuun' ben voor zijn spieren tilt Blake me in een beweging op, en gooit me over zijn schouder. Ik gil hard en begin meteen op zijn rug te slaan. "Zet me neer!" 

"Nee." 

"Blijf met je klauwen van mij af, en ga weg!" roep ik weer.

"Nee."

"Verdomme, Blake. Zet me neer! En blijf uit mijn buurt." 

Hij grinnikt nu hardop. "Waarom zou ik dat doen?"

"Omdat ik je haat." 

Dat was blijkbaar het teken, want hij laat me weer op het bed vallen. Ik kijk hem kwaad aan. De stilte is best wel pijnlijk, maar ik vertik het om de eerste te zijn die iets zegt.

"Je haat me echt niet, ik ben daar veel te aantrekkelijk voor." verbreekt Blake de stilte.

Ik snuif. "Jíj? Aantrekkelijk?" En ik begin hard op te lachen. 

"Ja, ík ben aantrekkelijk." Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. 

Ik grom geïrriteerd. "Waarom laat je me niet gewoon met rust, en zoek je een ander slachtoffer zodat je mij met rust laat.." Ik benadruk express nog een keer het 'met rust laten' gedeelte, in de hoop dat één van zijn hersenen -of wat er überhaupt zit- de hint begrijpt.

"Ik vind het eigenlijk wel leuk zo."

Ik ontplof haast. "Eruit! Laat me met rust!" 

"Eén nacht, dan ben je van me af." zegt hij spottend.

"Vul een gat met lego en sterf! Man, je bent echt-" Mijn woorden stokken even in mijn keel. "Wacht even, wat zei je? Wat bedoel je met één nacht?" vraag ik daarna argwanend.

"Als je een nacht doet alsof je mijn vriendin bent, ben je daarna van me af. Ik zal je dan niet meer lastig vallen."

Mijn ogen vernauwen zich tot spleetjes. "Je wilt me dus feitelijk gezien gebruiken, om met me te pronken tegenover je vrienden?"

"Ja, zo zou je het kunnen noemen.."

_______________

Eindelijk eens actie.. Ja, ik ben nou eenmaal een late schrijver en schrijf eerst onzin dingen zodat jullie iets langer moeten wachten voordat het echt begint. *wenkbrauw-wiebel* En dan nu even wat minder nieuws, en omdat niet iedereen me volgt zeg ik het hier nog maar een keertje: Ik ben nu best wel druk met ziekenhuis uitslagen en eigenlijk überhaupt het ziekenhuis. Dat betekent dat schrijven soms een beetje moeilijk is/wordt. Dat spijt me echt heel erg! Ik probeer gewoon om twee keer per week per boek te uploaden, maar ik hoop dat er begrip voor is als dat me niet lukt..