Just one night

~ Just one night ~ Hoofdstuk 13

I'm screwed

Harde stemmen weerklinken schel in mijn hoofd. Ik kreun en doe voorzichtig één oog open. Gelijk voelt het alsof mijn hoofd bijna explodeert en besloot ik dat ik ze beter dicht kan houden. Ik grijp met mijn handen mijn hoofd vast en rol me op. Ik tast om me heen opzoek naar mijn dekbed, aangezien ik het erg koud heb, maar voel inplaats van het dekbed een arm. 

Ik schrik, waardoor er een nog pijnlijkere steek door mijn hoofd heenging dan dat ik al voelde. Weer kreun ik en doe ik mijn ogen open. Ik zie eerst vaag de arm, maar mijn beeld wordt al scherper en ik volg de arm naar de persoon van wie de arm is. Als ik zijn gezicht zie beland ik in een soort van shock. 

Weer een pijnlijke steek, maar ik houd mijn ogen open en onderdruk de neiging om heel hard te gaan gillen. Ik wil overeind komen en wegrennen, maar mijn benen voelen slap aan en als ik mijn boven lichaam optil word ik erg misselijk. 

Ik probeer te herinneren waarom ik hier lig in een bed, naast Blake. Ik bedoel, ik wil naast iedereen wakker worden, máár Blake?! Dan schiet het me pas te binnen dat ik in een béd lig. Verdomme, het zal toch niet. 

Ik voel met mijn handen in de hoop dat ik mijn kleding nog draag, maar ik voel mijn blote huid. Snel kijk ik naar mijn lichaam, en zie ik tot mijn schrik dat ik alleen maar een beha en een onderbroek draag. Dan begint de wereld te draaien en voel ik me met de seconden misselijker. 

Ik probeer zo snel als ik kan overeind te komen, en bijt hard op mijn binnenwang tegen de pijn in mijn hoofd. Als ik eindelijk naast het bed sta, herken ik Blake's kamer. Oké, dan is de badkamer hier door de gang naar rechts. Met behulp van de muren loop ik zo snel mogelijk naar de badkamer en kom ik net op tijd aan bij het toilet. 

Ik geef over en voel dat de pijn in mijn hoofd steeds erger word. Ik had net op tijd nog mijn haar vast gehouden en hield het nu boven mijn hoofd. Ik laat me naast het toilet tegen de muur aan glijden en blijf even zitten op de vloer. I'm screwed.

Er wordt hard op de deur gebonkt. "Wie the hell zit er in de badkamer?!" weerklinkt de stem van Jesper. 

"Ik." zeg ik zachtjes, in de hoop dat dat het minst pijn deed aan mijn hoofd. 

"Fleur? Ben jij dat?" roept hij weer erg hard, of het leek alleen maar hard omdat het leek alsof er een drilboor af ging in mijn hoofd. Ja, ik heb een lage pijngrens. Een mens kan niet alles hebben. 

Ik trek mezelf op en kijk naar de ravage die ik heb aangericht. "Ik ga douchen, dus ga weg." zeg ik, in de hoop dat hij het hoort en weg gaat. 

Ik wacht even een paar minuten en houd me ondertussen vast aan de wastafel. Er wordt niet meer gebonkt op de deur en ik concludeer dat hij weg is gelopen. Zuchtend grijp ik wc papier om alles op te ruimen. Daarna zoek ik in de kastjes naar paracetamol en slik er gelijk twee. 

Ik kijk in de spiegel en zie niet veel goeds. Gelijk wend ik mijn blik af en doe ik de douche aan. Ik probeer er niet aan te denken wat ik in hemelsnaam deed in dat bed zonder kleren. Nog steeds is vannacht vaag ergens in mijn geheugen. Ik kan me niets meer herinneren, alleen maar dat ik twee shotjes achter elkaar had genomen en de derde ook al vrij snel achter over had geslagen. 

Ik wist dat ik niet had moeten drinken, moet je kijken wat er nou van komt. Verdomme, Fleur. 

De deuren van de douche zijn beslagen, wat betekent dat hij op temperatuur is. Ik doe mijn kleding -nou ja, ondergoed- uit en gooi ze gelijk in de wasmand. Nadat ik heb gedoucht en merk dat de paracetamol begint te werken, droog ik me af en doe ik drie handdoeken om me heen. 

Nog steeds heb ik het gevoel dat ik elk moment door mijn benen heen kan zakken, maar waag het toch om naar mijn kamer te lopen. Dicht langs de muur -voor het geval als ik toch omval- loop ik naar de tweede deur van de badkamer af en sluit ik de deur gelijk achter me. 

Ik laat me op mijn bed vallen en onderdruk de tranen die achter mijn ogen branden. Het had speciaal moeten zijn. En al helemaal niet met hém. Wat bezielde me toch. 

Ik begin te klappertanden van de kou en trek mezelf omhoog van het bed af. Zonder echt goed te kijken grijp ik een joggingbroek met sweater, ondergoed en dikke sokken. Als ik alles aan heb, voel ik me als nog niet heel veel beter, alleen stop ik met klappertanden. 

Mijn maag maakt geluiden dat het wilt eten, maar als nog voel ik me niet hongerig. De misselijkheid blokkeerde en beetje het gevoel. Toch wil ik een kop thee om bij te komen. 

Als een soort van zombie loop ik naar de keuken toe en hoop ik heilig dat Blake nog in zijn bed ligt en ik het huis voor mezelf heb. Liv en Anouk zijn weg, dat herinner ik me dan nog wel. Logisch, dat hebben ze al weken van te voren aangekondigd. Ze gingen samen naar vrienden toe in Duitsland, en zouden pas morgen terug komen. 

In de keuken zie ik dat de waterkoker al aan is geweest en schenk ik het overige water wat er nog in zat in een mok met een zakje groene thee. Ik loop naar de bank, zet de mok op tafel en laat me vallen op de bank. En op dat moment breek ik. De tranen lopen over mijn wangen heen en de hoofdpijn komt weer heftiger terug. 

"Fleur? Ben je binnen? Ik heb ontbijt gehaal- Kut, gaat het wel?" Jesper komt binnen gelopen en kijkt me met grote ogen aan. Ik knik en probeer te tranen weg te vegen, maar ze komen net zo snel weer terug. 

Jesper komt ongemakkelijk naast me zitten en trekt me tegen zich aan. Voorzichtig wrijft hij met zijn hand over mijn rug. "Wil je erover praten?" vraagt hij voorzichtig.

Ik schud mijn hoofd. "Ik heb het verkloot." fluister ik zachtjes.

_______________

Na heel veel berichtjes van jullie allemaal weer een nieuw hoofdstuk. ;)