Just one night

Sick Sinus Syndroom

Laat ik maar beginnen met het bedanken voor alle lieve en bezorgde berichtjes die ik heb ontvangen. Wat ontzettend lief en wat een steun! Heel erg bedankt dat ik zulke lieve en trouwe lezers heb, die me het beste wensen. ♡

Het voelt zo raar om dit te typen. Opgelucht, maar ook erg van mijn stuk gebracht.

Opgelucht omdat ik eindelijk weet wat het is, en van mijn stuk gebracht omdat ik van de ene op de andere dag hartpatiënt ben. 

Ze denken dat ze weten wat het is, na echo's, hartfilmpjes en scans, en nu heb ik net een holter-onderzoek achter de rug. (voor de mensen die niet weten wat een holter onderzoek is; er zitten dan elektronen op verschillende plekken van je lichaam, die de stroom meten die op verschillende plekken door je aderen stroomt. De elektronen zitten vast aan een apparaatje, ook wel monitor, die alles opslaat.)

Nu is het anderhalf week wachten op de uitslag, of het "goedaardig" of "kwaadaardig" is. (Ik stel jullie sowieso op de hoogte.)

Dat vind ik denk ik nog wel het ironische stuk, want het is hoe dan ook niet goed voor je. Vanaf deze hartritme-stoornis kunnen er andere ontstaan, die wel leiden tot de dood, tenzij daar op tijd iets aan gedaan gaat worden.

Sorry dat het misschien allemaal een beetje vaag is, laat ik het anders even op een rijtje zetten:

Sick Sinus Syndroom, ook wel sinusknoop syndroom genoemd, betekend dat de sinusknoop van je hart het niet goed doet. De sinusknoop is een samenkomst van zenuwen en spieren in je hart, die ervoor zorgt dat je hartritme goed verloopt. Die van mij kan dat niet, wat leidt tot een enorm hoge hartslag of een extreem lage hartslag. Allebei de klachten zijn ongeveer hetzelfde.

Ik ben eigenlijk altijd moe (niet gek als je bedenkt dat mijn lichaam elke minuut van de dag aan het "topsporten" is), heb een opgejaagd en naar gevoel, hartkloppingen en druk op de borst. 

Je kunt het niet zien aan de buitenkant, dat is ook nog wel een dingetje, maar ik moet er goed opletten dat hij niet te hoog/laag wordt, anders zou ik weg kunnen raken. 

Het is raar, want soms is mijn hartslag wel ineens normaal, waarna hij weer omhoog schiet. 

Medicatie is bij mij niet mogelijk; bètablokkers (pillen die hartslag verlagen) zijn gevaarlijk, omdat mijn hartslag ook ineens laag kan worden, en de pacemaker (apparaatje dat in je lichaam wordt gezet) zorgt ervoor dat ik eigenlijk niet meer normaal kan leven.

Het is in principe "onschuldig", maar het blijft altijd oppassen. Het was echt een klap in je gezicht als je hoort dat je hart het niet goed doet. Het voelt bijna alsof je het recht niet hebt om te leven, maar ik geniet ervan. 

Ik blijf bij mijn standpunt dat je altijd moet blijven lachen, omdat het alles mooier maakt. 

Gewoon diep inademen, en gelukkig zijn met wat je hebt.