Chapter 16

846 40 13
                                    

My next days has been worst. Sobrang selan ng paglilihi ko. Buti nalang i have friends who's been supporting me no matter what. I told them the truth because I realized they have the right to. Mixed emotions from them, di ko naman sila masisi, but sabi nga, nangyari na nangyari.

I also called may parents. Ofcourse, higit sa lahat sila ang may karapatang makaalam sa kalagayan ko. My mother insisted na umuwi ako, but I refused to. Ayoko silang idamay dito, this is my own battle and I have to face it alone.

Yeah, my own battle. I don't know, maybe blessing in disguise, pero naisip kong yung matagal ng nakatenggang promotion sakin ang naisip ko paraan para makalayas. Department manager. Actually one step forward nalang ako dun at kahit hindi ako umalis, I'm sure i'll be. Pero, maybe ang pag alis ang pinaka magandang gawin ngayon. Duwag na kung duwag. Pero ayokong madamay ang mga taong nakapaligid sakin that's why i'll do this.

Mag three months na ako actually pero maliit ang tyan ko kaya hindi siya ganun kahalata kung hindi ako naka fitted.. And Lance? Actually, nandito ako sa tapat ng building nila. Simula ng may nangyari samin, shit, hindi na siya nagparamdam.Pero naisip ko, kelangan niyang malaman. I need to tell him not because gusto ko panagutan niya ako. Hell no!

Bumaba ako sa sasakyan ko and started to walk towards the building. Nang makarating ako sa 15'th floor, kung saan nandoon ang office niya, sobra akong kinakabahan. Ilang ulit kong pinag isipan kung tutuloy ko ba to o hindi. Pero gaya ng sabi ng mga kaibigan ko, he should know dahil hindi naman donation yung sperm niya sa maltres ko.Awwwww...

"Hello, can I talk to Mr. Hidalgo?"i said to maybe his secretary

"I'm sorry but My boss is currently out of town. Do you have any appointment with him ma'am? I'll just e-mail him. May I know your name please?" nakangiting sabi nito

"Ah, no. Maybe I'll just come back when he returns. Kelan ba?" alanganin kong sagot

"I'm not sure but his conference is 2 weeks."

"Oh," Thats it. Ok, I've done my part.

"Ahm, sige. Thank you miss. "

"You're welcome ma'am"

Lumipad ako papuntang LA after 2 weeks. Actually, oo, I hate myself pero inantay ko parin ang 2 weeks na akala ko, uuwi si Lance galing conference. But then, I was wrong. I saw him on TV, Sab showed me a magazine both stating that he's in Hawaii and enjoying damn beaches with a bitch. Another of his girls maybe.

Hay, kelan ka ba matututo Aya?

And there, namuhay akong mag isa hanggang sa lumabas si Alexa, my angel.

END

____________________________________________________________________________

PRESENT

Naiiling si LAnce sa ng kinwento niya sa kanya about everything. No lies. Bakas dito ang disappointment sa mukha. Is he? Saan? O kanino? Sa kanya? Mukhang nag iisip ito ng malalim and she wanted to know what he is thinking.

"I'll... I'll check the food." sabi nito pero ang totoo, she wanted to breath.

She turned off the oven. Sinunod niyang tapusin ang huling recipe na naka salang. She made herself busy. Ni hindi siya lumingon sa kinaroroonan ni Lance. Si LAnce din, hindi umiimik. She just heared footsteps na papalayo. MAybe he left. Halo halong emosyon ang nararamdaman niya but that's one thing she was sure about. She don't want to see him leave kaya hindi niya ito tinignan man lang.

Ang akala niya, magiging okay na lahat para sa kanila. Nagkasundo na sila tungkol kay Alex, pero paano to ngayon? Galit ba siya? Is that will be another reason para mag away na naman sila? And worst, mawala ang nagsisimula palang na magandang samahan nila.

She rested her hands in the kitchen sink. Kanina pa gustong tumulo ng luha niya at ngayon, hindi na niya mapigilan.

"Why are you crying?"

Bigla siyang nag angat ng tingin. Pero hindi parin niya ito nilingon.

"Aya?"

She closed her eyes and bit her lower lip. Bakit ba parang gustong gusto niyang marinig na tawagin nito ang pangalan niya?

Lihim niyang pinunasan ang mga luhang kanina lang ay malayang dumadaloy mula sa mga mata niya nang biglang,

"Shhhh. Please don't cry." while hugging her from the back.

"I don't wanna see you cying so please, hush now." 

 At inihrap siya nito sa kanya habang pnupunasan ang mg luha niya.

"I'm sorry..Please stop crying."

Sabi nito dahil hindi tumitigil sa pagtulo ang mga luha niya.

She does'nt know what to think. Basta gusto niya lang ibuhos lahat. She just wanted to cry. Kaya sa mga oras na yun she does'nt care if gaano sila kalapit sa isa't isa. Wala siyang paki alam if he's pinning her against the kitchen sink while his hands are cupping her face and his thumbs are brushing the tears that fall from her eyes. Wala siyang paki alam na nakadikit ang nuo nito sa kanya and that she feels the tip of his nose against hers. Na para bang ang hanging nalalanghap niya any galing dito at ito sa kanya, that they looks like sharing the same oxygen. She does'nt care kung gaano man sila katagal sa posisyong iyon. At wala siyang paki alam kung hinahalik halikan nito ang pisngi, mata, nuo, ilong nito ng paulit ulit while comforting her.

Then her eyes met his. Ilang sandali silang nagkatitigan. Until he slowly crossed the distance between their lips. Lips to lips. Just a smack. Parang nanantiya. Saka nito iniangat ang mukha but not breaking the eye contact. Ibinababa ulit nito ang ulo sa kanya to kiss her pero....

"Mommy!"

____________________________________________________________________________

AH, SORRY HA,

DAHIL SA SOBRANG IKLI NITO,

SA SOBRANG TAGAL BAGO NAKAPAG UPDATE. NO TIME REALLY. 

BASTA SORRY.......

=)

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Aug 02, 2013 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

We'll meet againTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon