Feelings for my boss [completed]

Part 20

Hallo wattpad vrienden daar was ik weer ^-^. Het heeft fk lang geduurd ik weet het. Sorry daarvoor, ik had het druk. Maar nu ben ik er, en wel met een nieuw hoofdstuk. Veel lees plezier 😏
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

✖️️️️️️️️️️️️️️Pov Zayn✖️

Ik word wakker met barstende hoofdpijn. Ik open m'n ogen en knipper een paar keer tegen het felle licht. M'n hoofd bonkt enorm, stomme kater. Ik kijk gapend om me heen en schrik me dood als ik een meisje naast me zie liggen slapen. Als ik nog eens goed kijk zie ik dat het Madison is. Oh nee, shit wat heb ik gedaan. Nee, nee, nee, alsjeblieft zeg niet dat we... Mijn gedachten worden onderbroken als ik een gebruikte condoom op de grond zie liggen. 'GODVERDOMME!' roep ik gefrustreerd. Madison wordt met een schok wakker. Ze schrikt duidelijk als ze mij ziet. 'Hebben we..nee toch?' vraagt ze voorzichtig. Ik knik somber. 'Oh nee, shit.. Maar, nee...Nee dit kan niet. Je hebt een vriendin' zegt ze paniekerig. Ik laat mijn hoofd in m'n handen vallen en sluit mijn ogen. Wat heb ik gedaan? Ik kan Taylor niet eens meer recht aankijken als ik dit verborgen houd, maar ik kan het ook niet vertellen. Ik zal haar hart breken. Ik zucht, 'We moeten dit vergeten' mompel ik. Madison maakt een instemmend geluid. Als ik opkijk zie ik dat ze zich aan het aankleden is. 'Ik ga er maar vandoor, dit had nooit mogen gebeuren' zegt ze. Ik knik, 'Wil je eerst nog wat eten?' Ze schudt haar hoofd, 'Ik eet thuis wel wat.' Ik knik en kleed me ook aan.

'Het spijt me' mompelt Madison als ze buiten voor de deur staat. Ik schud mijn hoofd, 'Jij kon er niks aan doen.' Ze slaat haar ogen neer, 'Toch spijt het me.' 'Het is niet jouw schuld' verzeker ik haar. Ze knikt een beetje en loopt dan weg. Ik sluit de deur en loop naar de bank. Ik laat me er op vallen en zucht diep. Dit had nooit mogen gebeuren.

✖️️️️️️️️️️️️️️Pov Taylor️✖️

Luke trekt snel terug en kijkt me schuldig aan. 'Het spijt me' mompelt hij. 'Je vindt me leuk' concludeer ik mompelend. Hij knikt bijna onmerkbaar, 'Het spijt me maar ik kan er niks aan doen, je bent gewoon zo leuk' zucht hij. Ik bijt op mijn lip. 'Doe dat alsjeblieft niet, je maakt het me alleen maar moeilijker' fluistert hij. 'Sorry, dat doe ik altijd als ik nadenk' mompel ik. Automatisch bijt ik weer op m'n lip. Luke vindt me leuk, hoe kon ik dat nou al die tijd niet merken. Vind ik hem leuk? Ik weet het niet, het ligt ingewikkeld. Ik vind Zayn nog steeds leuk, maar hij doet wat afstandelijker, niet zo heel erg gek. Ik bedoel, ik zit duizenden kilometers van hem vandaan. Ik zucht, 'Luke, je bent echt heel erg leuk, maar... Ik weet het niet, met Zayn. Het ligt ingewikkeld, ik..ik kan niks met je hebben zolang ik met Zayn heb' leg ik hem uit. 'Maar vind je me wel leuk dan?' vraagt hij waarna hij op zijn lip bijt en wegkijkt. Damn, het is sexy als hij op z'n lip bijt. 'Ik..ik weet het niet. Ik heb het nog nooit zo bekeken. Ik zag je altijd als een beste vriend. Maar als ik zo nadenk, het zou best kunnen. Maar ik weet het niet' zucht ik. Hij knikt, 'Ik begrijp het. Je moet doen wat je zelf wilt Taylor. Ik ga je nergens toe dwingen. Het is jouw keuze' zegt hij met een kleine glimlach. Ik glimlach, 'Dankje' fluister ik. Hoe kan ik niet voor hem vallen als hij zo lief is. Luke staat op en steekt zijn hand naar me uit, 'Zullen we maar gaan?' Ik knik en pak zijn hand aan. Een raar gevoel gaat door me heen als onze handen elkaar aanraken. Hij trekt me omhoog en we lopen langzaam door de straten van Sydney. Ik voel ineens hoe moe ik eigenlijk ben. Ik leun automatisch met mijn hoofd op Luke's schouder en loop traag door. Mijn ogen vallen langzaam dicht terwijl ik door blijf lopen. Uiteindelijk zak ik weg in een zwart gat.

✖️️️️️️️️️️️️️️Pov Luke✖️

Ik ondersteun Taylor's lichaam als ze tegen me aanleunt. Volgens mij heeft ze het niet eens door. Ik voel Taylor's lichaam helemaal slap worden en ik ondersteun haar nog net op tijd voor ze valt. Ze is in slaap gevallen. Dat is knap, lopend in slaap vallen. Ik til Taylor op in bride-style en loop naar haar appartement. Gelukkig waren we er al bijna.