Όταν υπάρχει αγάπη...

Κεφάλαιο 6ο

Μαζευτήκαμε όλοι μαζί για να πάμε στην πλατεία Συντάγματος με το μετρό.. Πρώτη φορά στο μετρό.. Χααα!! Άλλη μια συναρπαστική εμπειρία... Τρέχαμε πάνω κάτω για να προλάβουμε να μπούμε μέσα και να μην το χάσουμε...

Μετά από λίγα λεπτά ήμασταν στον προορισμό μας... Έξω από την Βουλή.. Πήγαμε την ώρα αλλαγής της φρουράς και περιμέναμε μέχρι να έρθει το λεωφορείο μας να μας πάρει..

Δεν πέρασε πολλή ώρα και το λεωφορείο ήταν μπροστά μας.. Μπήκαμε μέσα και ξεκινήσαμε για το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού..

Όση ώρα βρισκόμασταν στο λεωφορείο, τον σκεφτόμουν... Και η Παγώνα, βέβαια είχε αλλού το μυαλό της, αφού δεν έπαιρνε το βλέμμα της από το παράθυρο... Δεν υπήρχε λόγος να την ρωτήσω τι ήταν αυτό που την βασάνιζε.. Ήξερα πολύ καλά και το καταλάβαινα.. Μακάρι να.. Άστο.. Μεγάλη κουβέντα...

Οι σκέψεις μας σταμάτησαν, μαζί με το λεωφορείο... Δυστυχώς έπρεπε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να παρακολουθήσουμε επι 1,5 ώρες μια ταινία που ακούει στο όνομα "Δαρβίνος: το μυστήριο της φύσης", που μόνο ακούγοντας τον τίτλο θες να κοιμηθείς.. :( Όμως ήταν το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε... Δεν μπορώ να κρύψω ότι ένας Βαγγέλης ήταν άλλη μια φορά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου... Τι να κάνει άραγε;; Που να είναι τώρα;; Μάλλον θα τρώει ο χοντρούλης μου.. Ααααα.. .Ας τον σταματήσει κάποιος από το να με βασανίζει... :( :( 

Η "ταινία"επιτέλους τελείωσε..Ευτυχώς που δεν μας ρώτησαν τι μας άρεσε περισσότερο γιατί δεν είχα προσέξει τίποτα απολύτως.. Για άλλη μια φορά μπήκαμε όλοι στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό... Που ήταν επιτέλους το ξενοδοχείο μας!! Ήμουν αρκετά κουρασμένη και χρειαζόμουν έναν ύπνο επιγόντος μιας που ήμουν η μόνη που δεν είχα κλείσει τα μάτια μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο κατά τη διάρκεια της διαδρομής με το λεωφορείο.. Όμως ένα ήταν το θέμα μου.. Δεν είχα καταλάβει που ήταν το ξενοδοχείο.. :( 

Και εκεί που είχα γύρει το κεφάλι μου, στο χέρι της Παγώνας, πετάγομαι όρθια και προσπαθώ να συνηδιτοποιήσω τι ακριβώς είχα διαβάσει στην ταμπέλα... "ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ" Ο.Ο Whaaaat??? 

Φ: Παιδιά ετοιμαστείτε.. Σε λίγο κατεβαίνουμε... 

Ε: Τι κατεβαίνουμε;; Που κατεβαίνουμε;;

Π: Τι έπαθες;; Γιατί φωνάζεις;;

Ε:Δεν την είδες;;; ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΕΣ;;;;;;;;

Π: Ηρέμησε και πες μου τι να δω;;;;

Ε: Την ταμπέλα..!!! Ολόκληρη ταμπέλα δεν την είδες;;;;;;;;;;;;;

Π: Παιδί μου θα μου πεις;;; Ή θα με σκάσεις;;;;;;;;;;

Ε: ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ!!!!! Α-ΜΠΕ-ΛΟ-ΚΗ-ΠΟΙ!!!!!

Π: Τι λες;;;;;;;; 

Ε: Αυτο που ακουσες!!!!!

Σηκώθηκα όρθια και ποσπαθούσα να καταλάβω που θα πηγαίναμε... Που ήταν αυτό το ξενοδοχείο!! 

Μπήκαμε μέσα σε ένα στενό.. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.. Είχα μείνει να κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό... Είχα την Παγώνα διπλα μου να τσιριζει και ολοι οι υπολοιποι να μας κοιταζουν λες και βλεπουν φαντασμα.. Το μονο που εβλεπαν ηταν δυο τρελες να εχουν κολλησει τα προσωπα τους στο παραθυρο, η μια να τσιριζει και η αλλη να ειναι ετοιμη να λιποθυμησει για αλλη μια φορα.. Το λεωφορειο μας μπηκε στο στενο που εμενε ο Βαγγελης.. Και σταματησε εξω απο ενα τεραστιο κτηριο που προφανως ηταν το ξενοδοχειο μας με το ονομα "ATLANTAS"... Λιγα βηματα πιο πανω ηταν.. ηταν η ποληκατοικια... Ηταν ενα απιαστο ονειρο.. Και εγω εκεινη τη στιγμη το ζουσα..