Όταν υπάρχει αγάπη...

Κεφάλαιο 1ο

Είμαι η Αναστασία και ναι... Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Αθήνα μετά από πολλά χρόνια... Είναι Παρασκευή και η ώρα είναι εφτά το πρωί... Μόλις κατέβηκα από το πλοίο...Με το που πάτησα τα πόδια μου στο έδαφος (Αθήνα :3), ένοιωσα άλλος άνθρωπος... Περίμενα πως και πως αυτή τη στιγμή... Παίρνω βαθιές ανάσες... Να νιώσω το καυσαέριο στα πνευμόνια μου...

Πολλοί θεωρούν πως η Αθήνα είναι μια πόλη γεμάτη τσιμέντο και καυσαέρια, τα οποία προκαλούν άπειρα προβλήματα στην υγεία των ανθρώπων... Ναι... Είδαμε και μένα που ζω σε χωριό... Γεμάτο πράσινο και καθαρό οξυγόνο... Που δεν μπορώ να βγαίνω έξω την άνοιξη γιατί με πιάνουν οι αλλεργίες μου από τα λουλούδια και κοντεύω να πεθάνω, αν δεν πάρω έγκαιρα τα φάρμακά μου...

Εγώ είμαι παιδί της πόλης και είμαι περίφανη... Γι'αυτό περιμένω με τρελή ανυπομονησία να τελειώσω το σχολείο και να βάλω τα δυνατά μου να περάσω Ιατρική... Που αλλού...;;; Μα στην Αθήνα, φυσικά...

Σταματάω την ονειροπόληση, όταν μία ηλικιωμένη κυρία με σπρώχνει απαλά για να περάσει...

- Συγγνώμη κορίτσι μου...

-Ωωω τι λέτε τώρα...;; Εγώ συγγνώμη...

*Μου χαμογέλασε και έφυγε...

Είχαν κατέβει όλοι, οπότε πήγαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να περιμένουμε το λεωφορείο που θα μας παραχωρούσε το ταξιδιωτικό γραφείο, με το οποίο είχε συνεργαστεί το σχολείο μας...

Οργανώναμε αυτήν την τριήμερη, από την στιγμή που μπήκαμε στο γυμνάσιο... Τα είχαμε κανονίσει όλα και το μόνο που έμενε ήταν να κλείσουμε εισητήρια... Και τώρα, μετά από τόσο καιρό, είμαστε εδώ... Και απλά δεν μπορώ να το πιστέψω...

Στεκόμαστε όλοι μαζί έξω από ένα περίπτερο... Φορτωμένοι με τσάντες, βαλίτσες και καλή διάθεση... Παρόλο που κανείς δεν κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ στο πλοίο, είμαστε όλοι έτοιμοι να απολαύσουμε την εμπειρία του πρώτου ταξιδιού, χωρίς γονείς, μακριά...

Λέμε βλακείες μαζί με τους καθηγητές μας για να περάσει η ώρα...

Και τότε ακούω κάποιον από μακριά να φωνάζει αυτό το όνομα...

Αυτό το όνομα που με κάνει να αισθάνομαι σαν να πετάω...

Και τότε συνηδιτοποιώ πως είμαι τόσο κοντά του, όμως παράλληλα και τόσο μακριά... Καταλαβαίνω πως για τρεις μέρες θα έχουμε ακόμη ένα κοινό...

Εκτός του ότι θα βλέπουμε το βράδυ το ίδιο φεγγάρι, θα αναπνέουμε και τον ίδιο αέρα...

OMG...:(

Και ξαφνικά με πιάνει η μελαγχολία μου...

Που ενώ θα είμαι στην Αθήνα, δεν θα καταφέρω να τον δω...

Οι καθηγητές δεν θα μας αφήνουν να βγαίνουμε από το ξενοδοχείο και ο χρόνος μας θα είναι περιορισμένος...

Όχι ρε...

Και ήθελα τόσο να τον δώ...

Να τον αγκαλιάσω...

Να του μιλήσω...

Και να φωνάξω το όνομά του...

"Βαγγέληη..." :(