Aşka kapıyı açmazsan...

İtiraf

24 Nisan 2015 Bakü , Azerbaycan

Nağme

Nihayet evi toparlama işi bitti. Eşyalarımı yerleştirdikten sonra duşa girmeye hazırım artık .. Gidip te havlu alıyım.. Salondan geçip odama girdim. Telefonumu burda bırakmıştım. Bakayım da başka telefon gelmiş mi?

Tam tahmin ettiğim gibi,.. Annem yine telefon etmiş .Aslında Almanyaya gittiğimde pek sık telefon etmezdi bana. Haftada 1 felan... babamla boşandıkları 3 ay boyuncaysa, hiç aramamıştı beni.. Tabi sonra - babam başkasıyla evlendikten sonra yeniden telefonlar başlamıştı , ama artık daha sık telefon eder olmuştu . Hep kendinden  bahseder, babamın orospunun tekiyle evlendiğini söylerdi.. Bir müddet sonra sıkı bir kavga ettiğimizde bile beni aramayı ihmal etmedi. Tabi sonra beni abimin düğününe  gelmeye ikna etme çabaları... Sonra yeğenimi görmeye  gitmem için ikna çabaları.  Okul bitince Türkiyeye dönmeye ikna etme çabaları.. İşten atılınca dönmeye ikna etme çabaları falan derken. Neredeyse  4 buçuk yıl boyunca her gün konuştuk.. Sonraysa, Türkiyede onun dizinin dibindeyken bana asla davranmadığı kadar iyi davranıyordu.. Bence uzak kaldığımızda daha iyi anne kız olmuştuk. Ve şimdi ona cevap vermediğim için kesinlikle beyninde saçma-sapan senaryolar kurmuştur...  Tamam galiba ona şimdi telefon ede bilirim..

2 defa çaldıktan sınra annem telefonu açtı.

-Hele şükür... Kızım telefonu niye açmıyosun? Deli gibi seni arıyordum. Uçağın düştüğünü zannettim, ama kardeşin öyle bir şey olsa, tv de duyardık dedi. Ben de 3 günde başka bir şey olmadı inşAllah diyerek ...

-Anne, sana da merhaba . Sesini duyduğuma ben de sevindim, ama Allah aşkına bu ne şiddet bu ne celal?

-Ahh, üzgünüm canım, ben gerçekten delirdim.. Nasılsın şimdi? yerleşe bildin mi? yoksa hala otelde misin?

-Çok iyiyim anne.. Gerçekten kendimi 5 buçuk yıl sonra ilk kez bu kadar iyi hissediyorum. ve evet bir ev tuttum. Ve daha yeni yerleştim. Telefon sessizdeydi ve çok işim vardı.. Bilirsin işte tam 1 gün emlakçıları gezdim.. Şimdiyse, evimle tanışıyordum . Yani temizlik falan ..

-Sevindim tatlım, peki ne zaman döneceksin.. Yani Türkiyeye..

-Bunu milyon kez dedim, anne. HİÇ BİR ZAMAN,, Burda gerçekten kendimi iyi hissediyorum..

-İyi hissetdiğine sevindim tatlım, ama neden ... yani dönmüyorsun? Biz seni çok özlüyoruz. Geçen Elif...- o ismi duyunca beynimden vurulmuşa döndüm

-Yeter, anne..  Biliyorsun. O aileden kimsenin adını duymak istemiyorum. Çektiklerim bana yeter.. ve oaraya dönme sebebim yok anne.. Bir ailem bile yok. Harun beni sildi  biliyorsun... babam desen ben de onu sildim. Ve anne sen orda olsan bile..., anne üzgünüm ama, sen de bana o olayı hatırlatıyorsun...

-Nağme,  kızım,  hepsi  benim suçum biliyorum.. üzgünüm..- annemin sesi titriyordu.. Tıpkı benim gibi.

-Hiç bir suçun olmadığın sen de biliyorsun. benim başıma bunlar gelse bile sen emanetlerine ihanet edemezdin , anne.. - ne kadar istesem de, sesimdeki alayı gizleyemedim. Yanlış olduğunu bilsem de hala ona kızgındım..

-Hayır ,yapmamalıydım. Öz kızımı ön planda tutmalıydım. - annem ağlıyordu.. Ah Tanrım, onu ağlatacak kadar bir şey söylemedim ben.

-Anne, hadi ama.. Ağlamak hiç bir şeyi geri getirmez. Biz iyi anne-kız olamadık.. Hep başkalarına değer verdik ve bu yüzden zede aldık , ama bu kadarı yeter. Hiç bir zaman değerimi bilmedin ama bir ağlamak hiç bir şeyi eskisi gibi yapmaz .. HİÇ BİR ŞEYİ!!!- sesim titriyordu. Boğazımda bir şey düğümlenmişti . Konuşma yetkimi kaybetmiş gibiydim..