STORM (POWER) Βιβλίο 1

13

Η Έμιλι ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και μιλούσε με τον Μάικλ. Ήταν μια το βράδυ αλλά κανένας από τους δυο τους μπορούσε να κοιμηθεί.

«Ευτυχώς που αύριο είναι Σάββατο.» είπε η Έμιλι κοιτάζοντας το ρολόι της.

«Γιατί το λες αυτό;»

«Γιατί είναι πολύ αργά και δεν θα μπορούσαμε να ξυπνήσουμε.»

«Δίκιο έχεις. Θα ήταν ωραία να ερχόσουν από το σπίτι μου απόψε. Θα είχαμε όλο το σπίτι δικό μας αφού οι δικοί μου λείπουν.»

«Ναι αλλά οι δικοί μου γονείς μόλις γύρισαν και δεν μπορώ να έρχομαι συνέχεια στο σπίτι σου.»

«Γιατί;»

«Γιατί θα νομίζουν ότι κάνουμε τίποτα.»

«Σαν τι;»

«Μάικ!!!» τον επέπληξε γελώντας.

«Ναι αλλά θα ήθελες να ήμασταν μαζί απόψε;»

Η Έμιλι αναστέναξε. Στο πρόσωπο της είχε ζωγραφιστεί ένα τεράστιο χαμόγελο. «Φυσικά και θα ήθελα να ήμασταν μαζί απόψε.»

«Ωραία. Τώρα τι θα έλεγες να μου άνοιγες την πόρτα;»

«Τι εννοείς;» ρώτησε μπερδεμένη η Έμιλι.

«Πήγαινε στο παράθυρο.» της ψιθύρισε.

Η Έμιλι σηκώθηκε ενθουσιασμένη για πήγε προς το παράθυρο. Είδε τον Μάικλ να στέκεται στην πίσω αυλή και να κοιτάζει εκείνη.

«Έρχομαι.» του είπε και έκλεισε.

Βγήκε αθόρυβα από το δωμάτιο της και σιγουρεύτηκε πως η πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών της ήταν κλειστή. Κατέβηκε σίγα σιγά τα σκαλιά και πήγε στην πόρτα της πίσω αυλής. Ξεκλείδωσε σιγανά και άνοιξε την πόρτα. Έκανε νόημα στον Μάικλ να μην μιλήσει και του έκανε χώρο για να περάσει. Μόλις μπήκε μέσα κλείδωσε πάλι την πόρτα αθόρυβα και αφουγκράστηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Αφού βεβαιώθηκε πως οι γονείς της δεν είχαν ξυπνήσει γύρισε προς τον Μάικλ.

«Γεια.» του ψιθύρισε χαμογελώντας του γλυκά.

«Γεια μωρό.» της είπε και την τύλιξε στην αγκαλιά του. Φιλήθηκαν για αρκετή ώρα.

«Πάμε πάνω.» του είπε.

«Οκ.»

Ανέβηκαν αργά τα σκαλιά και μπήκαν στο δωμάτιο της. Κλείνοντας την πόρτα η Έμιλι κλείδωσε για να σιγουρευτεί πως δεν τα τους έπιαναν στα πράσα.

Ο Μάικλ έβγαλε το μπουφάν του και το άφησε πάνω σε μια πολυθρόνα του δωματίου. «Μου έλειψες.» της είπε ψιθυριστά και την τύλιξε ξανά στην αγκαλιά του.