Love Hasn't Limits

8.

We zijn ondertussen al een jaar verder. We hebben besloten om een besloten huwelijk te houden; gewoon de band, onze familie en beste vrienden. We vormen zo al een bende van 50 man. 'Weet je nu al wie je getuige wordt?' vraag ik aan Harry. 'Geen idee, als ik een kies, heb ik de andere 2 op men dak.'
'Je kunt ze altijd nog tot bloemenmeisjes benoemen.' lach ik. 'Wie neem jij?' 'Lisa, ik heb geen zin in familiekwesties enzo.' Hij grinnikt en gaat in de zetel zitten. 'Waarom stel je niet gewoon een soort wedstrijd op?' Wanneer hij me raar aankijkt vervolg ik: 'Je doet een paar opdrachten en dan kan je eerlijk zeggen wie je getuige wordt. Niemand die te klagen heeft.'
'Dat is geen slecht idee.' En met die woorden neemt hij zijn gsm en loopt naar de slaapkamer.

Na wat op een uur lijkt, komt Harry eindelijk terug de living binnen. 'Louis vond het meteen een prachtidee.' Ik rol met mijn ogen, typisch Louis. 'En Niall en Liam?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ze gaan ermee akkoord, alleen willen ze dat jij de wedstrijd organiseert.' Ik kijk hem vragend aan. 'Waarom ik?'
'Omdat ze het eerlijk willen en ze mij goed kennen.' Ik kan een lach niet onderdrukken. 'Wat lach je?' vraagt hij terwijl hij op me afkomt. Hij pakt me vast en begint me te kietelen. 'Harry! Stop!' Ik kom niet meer bij van het lachen.
Wanneer we allebei min of meer uitgelachen zijn, beginnen we samen aan het eten. 'Weet je nog tijdens onze eerste date?' vraagt Harry opeens. 'Wat is er van?'
'Wel je zei, toen we op dat bankje zaten, dat je soms uren aan een stuk kon te huilen zonder te weten waarom?' Ik knik, niet wetend waar hij naartoe wil. 'Huilen is geen teken van zwakte. Je huilt omdat je teveel achter elkaar hebt meegemaakt. Alles stapelt zich op en de tranen komen eruit.'
'Sinds wanneer ben jij een filosoof?' vraag ik verbaasd. Hij moet lachen. 'Wat scheelde er toen? Waar dacht je aan?' Waar dacht ik aan? Ik had vroeger veel aan mijn hoofd. Ik had ofwel ruzie met een van men vriendinnen of er was wel ergens een leerkracht die me op alles iets aan te merken had. 'Gewoon vanalles, soms had ik geen reden denk ik.' Ik denk terug aan vroeger. Was alles dan niet gewoon perfect? Je hoefde je nergens zorgen over te maken, alles werd voor je gedaan... Als ik aan mijn jeugd terugdenk, krijg ik tranen in mijn ogen. 'Schat,' Harry trekt me in een knuffel 'Wat is er?' Ik wentel me in zijn armen. 'Ik ben gewoon aan het denken, aan vroeger enzo.'
'Mis je je familie?'
'Verbazend genoeg niet echt.' Hij neemt me nog steviger vast en heeft me een kus op mijn haar.

Na het eten, begin ik met de afwas terwijl Harry nog eens met de jongens belt. Net wanneer ik klaar ben, belt er iemand aan. Ik maak tekens aan Harry dat ik de deur open ga doen. 'Dus jij bent mijn toekomstige schoonzus?' hoor ik als ik de deur opentrek. 'Gemma?' Ik geef haar een knuffel en laat haar binnen. 'Waar is dat broertje van me?'
'Hij is aan de telefoon met de lads.' We gaan aan tafel zitten en ze begint te praten over Harry. Hoe hij vroeger was, wat hij deed... 'Zo, kom je weer roddelen?' vraagt Harry lachend aan zijn zus. 'Altijd broertje.' Ze geven elkaar een knuffel en dan opeens besef ik dat ik mijn broer eigenlijk ook wel mis. Terwijl broer en zus bijpraten, ga ik naar onze slaapkamer en neem mijn telefoon. Nadat hij 4 keer is overgegaan, neemt hij eindelijk op. 'Je belt me dan toch een keer?' vraagt hij lachend aan de andere kant van de lijn. 'Ja sorry, hoe is het daar?'
'Wel nu bijna iedereen weet dat onze Elly gaat trouwen met dé Harry Styles is het hier best saai. Bij jullie?'
'Ja, gaat wel.' We praten zo nog een halfuurtje verder tot Harry op de deur klopt. 'Ja?'
'Ga je mee iets drinken met Gemma en mij?' Ik schud mijn hoofd. 'Ga maar, kunnen jullie beetje bijkletsen.' Hij heeft me een kus en vertrekt. Na nog een beetje met mijn broer gepraat te hebben, leg ik af en kijk nog een beetje tv.

InPopup.html"}$�s�'��