Time Machine

Chapter 8

Ενας μηνας εχει περασει από την αρχη των μαθηματων και ευτυχως εχω αρχισει να συνηθιζω την γρηγορη ροη της ημερας μου. Μαθηματα το πρωι και διαβασμα την υπολοιπη ημερα. Η Κριστινα περνουσε ολο και περισσοτερη ωρα στο δωματιο μαζι μου διαβαζοντας ή βλεποντας τηλεοραση.

' Ali εχεις δει τον Zayn τωρα τελευταια;' με ρωτησε η Κριστι. ' Εχω να τον δω πανω από μια εβδομαδα γιατι;'της απαντησα χωρις να σηκωσω το βλεμμα μου από το βιβλιο. ' Τιποτα απλα ακουσα τον Loui να λεει ότι είναι αρρωστος στο νοσοκομειο ή κατι τετοιο.' 'Που είναι ;' την ρωτησα με αγωνια.

Για ποιον λογο ο Zayn να είναι στο νοσοκομειο; Τι επαθε;

ZAYN'S POV

Οι πονοι ειχαν αρχισει για άλλη μια φορα να γινονται ανυποφοροι. Πηρα το αυτοκινητο και πηγα στο νοσοκομειο. Τους τελευταιους μηνες ειχε αρχισει να υποχωρει και ο γιατρος μου ο κυριος Philip ειχε πει ότι μπορει και όλα να πηγαιναν καλα. Προφανως και όχι πλεον. Περιμενα να ερθει το ασανσερ και ο πονος ολο και δυναμωνε.

' Zayn τι επαθες;' Ακουσα καποιον να μου λεει. Για καλη μου τυχη ηταν ο Dr Philip. Δεν χρειαστηκε να πω κατι, το καταλαβε μονος του.  Αρπαξε ενα φορειο και με την βοηθεια δυο τραυματιοφορεων με πηγε στο ιατρειο του.

' Επαιρνες κανονικα την αγωγη σου Zayn; Δεν θα επρεπε να συμβει αυτο.' Με ρωτουσε ανησυχα καθως επαιρνε αιμα απο το χερι μου. ' Μαλιστα γιατρε, δεν παρελειψα καμια δωση. Γιατι εγινε αυτο;' Οι πονοι ειχαν σταμαυησει για μεγαλο χρονικο διαστημα και επιτελους μπορουσα να εχω μια φυσιολογικη καθημερινοτητα. Ο γιατρος δεν μου απαντουσε παρα μονο κοιταγε ξανα και ξανα τα χαρτια που ειχε μπροστα του και ετοιμασε το δειγμα του αιματος για τα εργαστηρια. 'Γιατρε τι συμβαινει;' τον ρωτησα με απαιτητικο τονο. Ξεφυσηξε και σηκωσε το βλεμμα του απο τα χαρτια.

'Υπαρχει πιθανοτητα το σωμα σου να μην ανταποκρινεται πλεον στην θεραπεια. Δεν ειναι μεγαλο το χρονικο διαστημα απο τοτε του την αρχισαμε αλλα αυτη τη στιγμη ειναι η μονη λογικη εξηγηση. Θα ξερουμε σιγουρα αυριο ή μεθαυριο.' ειπε και εκατσε διπλα μου πανω στο φορειο.

Ειναι απο αυτες τις στιγμες που ο κοσμος σου καταρεει σαν ενας απλος πυργος απο τραπουλοχαρτα. Δυστηχως για εμενα ηταν η δευτερη φορα. Αυτη η θεραπεια ηταν η μονη λυση, η μονη διεξοδος μου προς την φυσιολογικη καθημερινοτητα, και τωρα δεν υπαρχει ουτε αυτη.

' Θα σου δωσω καποια χαπια που επλιζω να βοηθησουν λιγο στον πονο, για να μπορεις να πηγαινεις στα μαθηματα σου. Μην χανεις τις ελπιδες σου Zayn. Θα τα καταφερεις, το πιστευω. Θα κανω τα παντα για να σε βοηθησω. Θα ψαξω να βρω οσο τον πιθανον περισσοτερες θεραπειες που ειναι σε πειραματικο σταδιο. Δεν θα τα παρατησουμε τωρα που επιτελους μαθαμε τι ειναι αυτο. Ενταξει;' Με αγκαλιασε και πηγε προς το γραφειο του. Τον ευχαριστησα και κατευθυνθηκα προς την εξοδο του νοσοκομειου.

Καθως περπαταγα προς το αυτοκινητο, την δονηση του κινητου. "ALISON". Το ονομα της αναβοσβηνε στην οθονη. Ενα χαμογελο απλωθηκε στο προσωπο μου. Την στιγμη που πηγα να απαντησω στην κληση της το εκλεισε. Δεν πειραζει θα την δω αυριο, σκεφτηκα και μπηκα στο αυτοκινητο.

Αυτο το κοριτσι εχει το κατι διαφορετικο. Ισως φταινε μερικα γεγονοτα που εχουν σημβει στην ζωη της αλλα ειναι διαφορετικη απο τα περισσοτερα κοριτσια σε αυτο το πανεπιστημιο. Ειναι μια υπεροχη κοπελα, με ξεχωριστη προσωπικοτητα και πνευμα. Εχει την ικανοτητα να με κανει να ξεχναω τα παντα οταν ειμαι μαζι της, να βγαζω τον πραγματικο μου εαυτο.

"Ελπιζω να σε δω αυριο πριν τα μαθηματα. Καληνυχτα! :) " πληκτρολογησα το μηνυμα γρηγορα, πατησα αποστολη και ξεκινησα προς το διαμερισμα μου.