Time Machine

Chapter 1

Τα χρονια περνανε σαν νερο..Σαν χθες θυμαμαι την πρωτη μου μερα στο δημοτικο. Κρατωντας το χερι του μπαμπα μου πηγαινοντας να συναντησω το τοτε για μενα αγνωστο. Οι συμμαθητες μου, οι φιλοι μου, οι τρελες, οι πλακες μας ολες υπεροχες αναμνησεις που διαδεχοντας η μια την άλλη. Και να’μαι τωρα στο πισω καθισμα του αυτοκινητου της μητερας μου πηγαινοντας προς το πανεπιστημιο. Μονες μας πλεον προσπαθοντας για το καλυτερο, ελπιζοντας για το καλυτερο. Σε ένα περιβαλλον οπου δεν με ξερει κανεις ελπιζω να κανω μια νεα αρχη.Να αφησω πισω μου ολες αυτές τις θλιβερες σκεψεις και τις απαισιες αναμνησεις που ειχα από την τελευταια μου χρονια στο σχολειο. Μονη μου παρεα πλεον ο μονος ανθρωπος, μετα την μητερα μου, που σταθηκε διπλα μου σε κάθε δυσκολια και με βοηθησε να στηριχτω στα ποδια μου ο Αλεξ. Ο καλυτερος φιλος μου από το δημοτικο που παντα θα με συμβουλευε και θα με τραβουσε εξω από τις απαισιες σκεψεις μου. Οσο πιο κοντα πλησιαζαμε στο πανεπιστημιο τοσο πιο ζωντανες γινοταν οι αναμνησεις μου. Τελικα το bulling μπορει να κανει και τον πιο δυνατο ανθρωπο να καταρευσει.Να τον φτασει στα ορια του, να δοκιμασει τα ορια του και καποιες φορες να τα υπερβει. Ποτε δεν ειχε χρειαστει να τα σκεφτω αυτά μεχρι που ο θανατος του πατερα μου με συνετριψε. Απομακρυνθηκα από τους φιλους μου,αλλαξα σχολειο καθως φυγαμε από την περιοχη που μεναμε,αλλαξα τροπο σκεψης και τροπο ζωης.Δεν νοιαζομουν πλεον για τα παρτυ και για τα ξενυχτια. Το στηριγμα μου ειχε φυγει και δεν θα ξαναγυρναγε ποτε. Κλειστηκα στον εαυτο μου, δεν εβγαινα από το σπιτι παρα μονο για να παω στο σχολειο.Τα μαθηματα μου και οι καλοι βαθμοι ηταν ο μοναδικος στοχος μου πλεον. Ηταν σαν να ελεγα ευχαριστω στον πατερα μου για όλα αυτά τα υπεροχα χρονια που μου χαρισε. Μου ελεγε συχνα ότι θα ηθελε πολύ να σπουδασω ότι και αν είναι αυτό.Να ακολουθησω τα ονειρα μου να κανω ότι με ευχαριστει. Γιατι ζουμε μονο μια φορα. Για αυτό λοιπον ενας λογος που επελεξα την ιατρικη ηταν το παθος του για τη ζωη. Το να βοηθαω και να σωζω ζωες ανθρωπων ηταν κατι σαν φορος τιμης στην μνημη του. Για να μην νιωσουν και αλλοι τον πονο της απωλειας όπως τον ενιωσα εγω. Το ξερω είναι αδυνατον αυτό αλλα θα κανω ότι καλητερο μπορω.