Time Machine

Chapter 4

Υπαρχουν φορες στη ζωη μας που θα εχουμε ανθρωπους γυρω μας που μας δημιουργουν αισθηματα πρωτογνωρα.Αισθηματα που μας φοβηζουν ειτε δεν θελουμε να τα παραδεχτουμε...

Γυρισα γρήγορα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου..

"Ζayn?"ειπα και ενας ακομα κυκλος δακρυων ξεκινησε.

'Αλισον εισαι καλα?? "ειπε και εσκυψε από πανω μου.

"Εεε ναι.."ειπα αμηχαν καθως τα δακρυα συνεχισαν να κυλανε σαν να ηθελαν να με προδωσουν.

"Ο μπαμπας σου είναι αυτος??" με ρωτησε και του απαντησα με ένα απλο νευμα."Λυπαμαι.." μου απαντησε αμηχανος.

"Εσυ τι κανεις εδώ?" τον ρωτησα καθως σηκωθηκα με δυσκολια από το χωμα.

"Ηρθα στην μαμα μου.." ειπε και μου εδειξε την ανθοδεσμη που κρατουσε..

"Μου ειπες ότι οι γονεις σου...Νομιζα ότι.."

"Ειχαν χωρισει..Για αυτό Αλισον μετακομίσαμε εδώ..Δεν θελαμε, με τον πατερα μου, να ξερει κανεις τι ειχε γινει στη ζωη μας.. Ηταν μεγαλη απωλεια για μενα και ολοι με κοιταγαν τοσο παραξενα..Σαν να με λυπόνταν.."
"Σε καταλαβαινω..και εγω ετσι ενιωθα και πολλες φορες ακομα και τωρα.."του ειπα καθως περπαταγαμε διπλα διπλα προς τον ταφο της μητερας του.
"Πλεον το εχω ξεπερασει ως ένα βαθμο βεβαια.. Απολαμβανω τη ζωη όπως ειμαι σιγουρος ότι θα ηθελε εκεινη να ζω!"

"Σε θαυμαζω για αυτό..Εμενα μου είναι πολύ δυσκολο.Πηγα σε γιατρους αλλα δν με βοηθησαν."

"Κανεις δεν θα μπορεσει να σε βοηθησει αν το παρεις αποφαση μονη Αλι..Ειναι πολύ δυσκολο ειδικα αν εχεις τοσο μεγαλη αδυναμια στον μπαμπα σου αλλα πρεπει να το προσπαθησεις μονη σου! " μου ειπε και σταματησε μπροστα σε ένα ταφο γεματο λουλουδια..Η γυναικα στην φωτογραφια ηταν πανεμορφη..Ο Zaynτης εμοιαζε παρα πολύ!Δεν μιλουσε. Απλα καθονταν ακινητος και αμίλητος κοιτώντας τη φωτογραφια της.

Το σαγονι του ειχε σφιχτεί,σημαδι ότι κρατιόταν να μην κλαψει. Την πρωτη φορα που τον ειδα,στην αρχη της εβδομαδας, δεν περιμενα ότι θα έκρυβε κατι τετοιο και ποιος ξερει τι άλλο...Ξαφνικα ξεφυσηξε και γυρισε να με κοιταξει..

"Παμε??" με ρωτησε..

"Ναι παμε.."του ειπα χαμηλοφωνα και γυρισαμε κατευθυνόμενοι προς το αυτοκίνητο.

Η διαδρομη της επιστροφης ηταν ακομα πιο σιωπηλή αλλα δεν με πειραζει..Ενιωθα ευάλωτη που καποιος ειχε ανακαλυψει το μυστικό μου.Ηταν το μονο μερος οπου ερχομουν μονη μου και τωρα ο Zaynμε ειχε δει σε τετοια κατασταση.ο Zayn.Το αγορι που ηταν μολις η δευτερη φορα που τον εβλεπα αλλα ενιωθα μια ελξη. Το ειδος της ελξης που ειχα δωσει ορκο ότι δεν θα άφηνα ποτε να με επηρεάσει.

Το επομενο πραγμα που θυμαμαι είναι τον Ζaynνα με ξυπναει λέγοντας ότι φτασαμε.Δεν ειχα καταλαβει ότι ειχα κοιμηθει.Ελυσα αδεξια την ζωνη μου και βγηκα από το αυτοκινητο.

"Ευχαριστω πολύ Zayn! Θα στο χρωσταω!"του ειπα καθως εκλεινα την πορτα..

"Αλι περιμενε μισο λεπτο..." μου ειπε και τον ειδα να τεντωνεται προς το πισω καθισμα του αυτοκίνητου του.."Το βιβλιο σου! Ελπιζω να μην σε πειραζει που το δανείστηκα!" μου ειπε και χαμογελασε καθως μου εδωσε το βιβλιο. Ειχε παρει το αντιγραφο μου από ''Τα ανεμοδαρμενη υψη'' και δεν το ειχα καταλαβει.."Θα τα ξαναπουμε!" ειπε και εφυγε,αφηνοντας με στην ακρη του πεζοδρομιου παγωμενη,κοιταζοντας τον να φευγει...

Α/Ν: Ευχαριστω οσους και οσες διαβαζουν αυτη την ιστορια.Ειναι η πρωτη ιστορια που γραφω στο wattpad και η αληθεια ειναι οτι το σκεφτηκα πολυ πριν το ανεβασω..Επλιζω να σας αρεσει..Θα ηθελα πολυ να μαθω τη γνωμη σας για την ιστορια μεχρι στιγμης αλλα και τι σκεφτεστε για τη συνεχεια!! :)