Strawberry Blonde (Dutch)

Hoofdstuk - 2

Thomas was mijn buurjongetje, vroeger trok ik veel met hem en zijn zussen op. Hij was als mijn kleine broertje die ik nooit gehad had en later de beste vriend die ik me kon bedenken.

We stapten in een luxe jeep en begonnen aan onze 2 uur durende reis. We gingen van het gebouw van Dauntless via Erudite en door factionless heen naar het paleis van de koning en koningin.

We kregen een heerlijk, zoet, bruisend drankje, terwijl Christina nerveus haar verontschuldigingen aanbood. Ik zag dat ze het erg vond voor mij, en voor mijn vader. Maar ik wist ook dat ze daardoor alles op alles zou zetten om ons te helpen.

We stonden voor de grote paleis deuren en Christina nam ons naar binnen. We liepen door een lange hal met hier en daar wat schilderijen van de koninklijke familie in gouden lijsten.

De koning en koningin zaten de tweede, nee derde links in een enorme kamer te wachten. Ik keek de kamer rond en overal waar ik keek waren boeken. Mijn ogen vielen op het blauw met rode boek dat een van de weinige boeken was dat ik ook bezat: Appeltjes Groen.

Ik maakte een reverence en nam plaats op de rode, fluwelen stoel tegenover hen, klaar voor mijn eerste interview. Thomas zat naast me in eenzelfde stoel, met zijn schouders gespannen en zijn vuisten gebald.

''We starten over 5... 4... 3... 2...''
Ik ging snel verzitten voordat de cameraman '1' fluisterde. Ik had al nagedacht over hoe ik moet overkomen, vastberaden maar dom. Dom genoeg om de mede geselecteerden te misleiden.

''Welkom Agneres en welkom geselecteerden van Dauntless" zei de koningin kort maar krachtig en ze maakte een verwelkomend gebaar naar ons.

De koning nam het van haar over en begon zijn speech. Omdat wij de eersten waren vertelde hij wat de selectie inhield.

''Zoals iedereen weet, wordt deze selectie elke halve eeuw gehouden. Een jongen en een meisje tussen de 16 en 20 wordt uit elk van de 6 facties geselecteerd, om vervolgens op leven een dood te vechten tegen, maar ook met, de mede geselecteerden in de hiervoor ontworpen arena. Ze zullen het moeten opnemen tegen mensen en monsters, maar ook tegen zichzelf. Het koppel dat overblijft zal worden gekroond tot koning en koningin van Agneres. Zij zullen 50 jaar koning en koningin zijn en hierna weer de selectie uitvoeren."

Het was dat ik dit verhaal al eerder gehoord had, anders was ik van mijn stoel gevallen van schrik, zoals nu bij Thomas gebeurde.

"Hoe oud ben je?" Vroeg Christina aan Thomas.

"Zes-zestien" fluisterde hij stotterend.

Mijn hart zwol op van medelijden.

"Dames en heren, Thomas en Lydia zullen voor Dauntless strijden!"

De menigte klapten en zeiden met zijn allen te gelijk: "Thomas en Lydia, onze helden!"

Thomas kwam uit een arm gezin, zijn ouders hadden net genoeg geld voor de school van zijn twee zussen.

School vond ik niet leuk, maar zonder school zou ik nu voor een onaangename verassing hebben gestaan.

Ik sprong snel naar Thomas toe en hielp hem terug in zijn stoel.

"Het komt goed, ik zal je helpen" fluisterde ik, en ik zag zijn gezicht een beetje oplichten. Maar niet genoeg om zijn ogen mee te laten doen.

"Heb je broers of zussen?" Vroeg de koning mij.

"Ik heb een grote broer" antwoordde ik, "En ik had een zusje, maar zij is overleden door het bombardement verleden jaar."

In zijn gezicht viel veel medelijden af te lezen. "Heb je afscheid van je ouders en broer kunnen nemen?" Vroeg hij met een gemaakte glimlach.

Ik dacht aan ons afscheid.

"Lydia denk er aan, blijf jezelf. Laat zien dat je vecht voor je leven, laat zien dat je sterk bent" zei mijn vader.

"Vecht samen met Thomas en maak een bondgenoot uit een andere factie, kies verstandig" zei mijn moeder.

"We houden van je" huilde mijn broer, en we huilden met zijn allen mee.

"Ik hoop het" antwoordde ik, en ik keek recht in de camera en zei: "ik hou van jullie." Ik keek terug naar de koning, "nu wel."

Na het interview gingen we naar onze logeerkamer in het paleis, waar ik door het roodharige avoxmeisje werd uitgekleed en in bad werd gestopt.

Ik was het niet gewend door iemand anders gewassen te worden, maar toegegeven was het fijn door de zachte handen van het meisje te worden gescrubt en gewassen.

Eenmaal uit bad stapte ik in het satijnen bed terwijl het meisje op wacht ging staan. Ik keek naar haar en nam haar op. Ze had een rood, licht gepantserd pak aan wat heel mooi stond bij haar haren en groene ogen.

In mijn geschiedenis boek had ik gelezen dat een avox een misdadiger was die het koningshuis iets had misdaan en daardoor van zijn of haar tong ontdaan werd, maar nooit had ik er een gezien. Ik vroeg me af wat dit meisje had misdaan, en of ik het ooit te weten zou komen.

Ik draaide me om en besloot mijn gedachten te verzetten en aan de selectie te denken. Ik moest wel ergens goed in worden, over twee dagen moest ik bovendien de arena in. Dus dacht ik aan de mogelijkheden om mezelf mee te beschermen binnen de arena. Ik kon wel een beetje overweg met een kruisboog, maar ik was altijd de slechtste van de klas geweest.

Ik dacht na hoe mijn kansen in mijn voordeel zouden kunnen zijn. Maar ik kon geen enkel voordeel bedenken.