Strawberry Blonde (Dutch)

Hoofdstuk - 15

Stiles duwde de jongen van zich af. Hij was bovenop hem gevallen door het zwaard dat zijn nek had doorgesneden.

Sorry, vormde ik met mijn mond naar Stiles. Minuten was het stil, zo eentje waarin zoveel spanning in de lucht hangt, dat alles elk moment uit elkaar kan spatten.

Ik keer naar Edward. Een mengeling van verafschuwing, angst en trots gleed over zijn gezicht. Hij staarde naar het laatste slachtoffer.

'Goed gedaan', zei Edward. Ik gaf hem een verafschuwde blik.

Ik liep wat dichter naar Stiles toe om te controleren of hij ongedeerd was.

De paar seconden van onwetendheid die ik voelde terwijl hij roerloos op de grond lag voelden alsof er ijzeren pinnen in mijn rug werden gestoken. Ik dacht dat ik misschien Stiles ook had vermoord.

Dat moment besefte ik dat ik meer gaf om Stiles dan wie dan ook in de arena.
Ik zou liever dood gaan dan hem het leven zien te verlaten. Ik zou nooit kunnen leven met het schuldgevoel als ik hem vermoord zou hebben.

Ik keek om me heen, naar het slagveld dat aangericht was. Ik had nooit verwacht dat ik hier zou staan, middenin het geweld, zinloos en machteloos. Ik wilde dit niet. Dat zinloze geweld had me tot zoveel gedreven. Ik heb mensen gehaat, vermoord, maar het heeft me ook geleerd om om anderen en bovenal mezelf te geven.

Edward keek naar ons. In zijn ogen zag ik dat hij mijn gedachten had kunnen aanvoelen.

'Jullie moeten winnen, jullie horen bij elkaar,' jammerde hij. 'Ik ben slechts een pion in dit spel, ik zou nooit een van jullie kunnen vermoorden om te winnen.'

Wat er toen gebeurde maakte me in schok. Een waar ik nooit uit zou komen.

Beng.

Een laatste slachtoffer was gevallen. Een doffe plof kenmerkte het vallen van Edwards levenloze lichaam. Een mes kletterde naast hem neer.

'Nee!' Schreeuwde ik, machteloos als ik was.

'Je kon hem niet redden, Lydia.' Stiles trok me in een stevige knuffel. Zo eentje die, als het mogelijk was, alle gebroken stukjes aan elkaar zou lijmen.

'Je kon hem niet redden,' herhaalde Celeste in mijn hoofd. 'Het spijt me, ik zag het niet aankomen.'

'Jij kon hem ook niet redden,' antwoordde ik in haar hoofd.

Maar ik was te gebroken.

'Het is afgelopen, Lydia. Je mag met ons meekomen,' zei een man in een gepantserd pak uren later. Ik wilde niet weg, er waren hier zoveel gruwelijke dingen gebeurt. Ik heb zoveel verdriet gehad. En dat had het koningshuis ons aangedaan.

Hoe kon ik ooit nog vertrouwen hebben in de mensheid?