A The Mark Of A Stallion Novel:CLAIMING THE VIRGIN'S BLOOD (Published)

Chapter 17.2

"Bitiwan mo siya, Halvar." Nang mula sa di kalayuan ay biglang sumulpot si Sandro sakay ng kanyang kabayo. "Ako ang harapin mo."

"Sandro? I thought you would not come anymore." Hindi niya maitago ang tuwa sa kanyang tinig.

"I am your protector, blue eyes. Hinding-hindi ko mapapayagan na mapahamak ka sa kamay ng halimaw na iyan," matatag na wika ng binata.

Umatungal sa galit si Halvar. Galit na galit ito nang makita ang inaakalang mortal na kaaway. He automatically loosened his grip to her arm to get his axe hanging on his back. He then whirled it as a sign of attack.

Mabilis naman siyang tumakbo palayo rito. She knew that a terrible fight was about to happen between these two men who were both decided to get her.

Nang makitang malayo na siya mula sa kinaroroonan ni Halvar ay pinatakbo ni Sandro nang ubod bilis si Sleipner pasugod kay Halvar. Umasta naman ng paghahanda ito para sa parating na kaaway.

She desperately shouted when she realized that the horse was also in danger. Kung hindi magiging maingat si Sandro, posibleng ito ang tamaan ng mga atake ni Halvar.

But it was too late to warn Sandro. He was already approaching with Sleipner while Halvar was prepared to strike. Dumamba ang kabayo at inihanda naman ng Viking ang kanyang axe. Ngunit nang itataga na nito ang palakol ay natigilan ito nang mapatingala sa mukha ng hayop.

"Sleipner..." he muttered while gaping at the horse.

Biglang bumagsak sa mandirigma ang dalawang paa ni Sleipner sa unahan. Bagsak ang Viking, nabitiwan nito ang hawak na palakol. Hindi ito tinantanan ng kabayo ng mga sipa at damba. Nagpagulong-gulong sa lupa si Halvar. Lupaypay na ito nang tinigilan ng hayop.

Sandro unmounted Sleipner. The moment his feet touched the ground, he immediately turned into a kneeling position and aimed his M-16 rifle to the Viking. He fired relentlessly. Tumama lahat ng bala sa katawan ni Halvar. Kitang-kita niya kung paano nawasak ang katawan nito. His blood and flesh smudged the ground. Parang nauupos na kandilang unti-unti itong bumagsak sa lupa ngunit ilang segundo lang at parang walang anuman na dahan-dahan itong tumayo.

"Jesus Christ!" gulat na wika ni Sandro. Siya man ay hindi rin makapaniwala sa nakita.

Muli sana itong papuputukan ng binata ngunit ubos na ang bala ng baril nito. Sandro threw the gun and placed his hand inside the pocket of his leather jacket fishing for something. It was a grenade.

"Dapa, Yvonne," may pag-aalalang utos nito sa kanya. Mabilis naman siyang sumunod. Pagkatanggal ng safety pin ay inihagis ng binata ang granada sa kinaroroonan ng Viking sabay dapa rin. Isang malakas na pagsabog ang naganap. Yumanig ang lupa.

Maya-maya pa ay itinunghay niya ang mukha mula sa pagkakadapa. Agad na hinanap ng kanyang mga mata si Sandro. Her heart almost leaped to her throat when she saw her looking at her also while his body was lying flat on the ground, his chest down. Nang masigurong ligtas ang isa't-isa ay kapwa nila inilipat ang tingin sa umuusok na bahagi kung saan sumabog ang granada. Umaasa silang wala nang nilalang na nakatayo roon pagkahawi ng usok.

But they were wrong. From where they were kneeling, they could see Halvar standing triumphantly. Wasak na ang buo nitong katawan. Tanggal ang kaliwang braso nito. Kalahating bungo na lang natitira. Wala na halos laman ang kanang hita at binti nito. Sa dilim ng gabi ay mas lalong nakapanghihilakbot ang itsura nito. Pinilit niyang paglabanan ang papasigid na takot.

Wobbling, Halvar slowly walked towards Sandro.

Nanginig ang buong katawan niya. Wala nang armas ang binata, alam niyang nanganganib ito. Halos sumabog ang utak at puso niya sa isiping maaaring mamatay ngayon ang kanyang tagapagligtas.

"Run, Yvonne, habang may panahon pa. Iligtas mo ang sarili mo," baling ng binata sa kanya.

"I cannot leave you here, Sandro," umiiyak na tugon niya. Though desperate, she couldn't whisk the joy that was filling her heart up. Kahit sa kahuli-hulihang sandali ay kaligtasan pa rin niya ang inaalala nito.

"We will both die here, Yvonne," sigaw nito.

"So be it. I will die with you, Sandro."

"You don't have to do that. I sad run."

"I will not. I will stay with you here. It's either we both live or we both die."

"You hard- headed blue eyes," angil ng binata. "Once and for all, sundin mo ako. Tumakbo ka na. Iligtas mo ang sarili mo."

"Hindi ko kaya, Sandro."

"At bakit?"

"Dahil mahal kita. Mahal na kita. I love you, Sandro Montreal. I love yooouuu!!!"

"I love you too, blue eyes," he shouted. Though surprised, there was a sheer joy in his voice. "Now, if you really love me. Just follow me. I want you to save your life. Run."

"I will stay here with you, Sandro. I'd rather die with you."

She suddenly felt the urge to run towards him, to embrace him and to bury her face on his chest. Umaasang sa pamamagitan noon ay matatakasan niya ang takot at pangamba na lumulukob ngayon sa buo niyang pagkatao.

Kakayanin ba niyang mawala si Sandro sa kanya? Her body trembled and her heart cried in anguish by the mere thought.

*Makakaligtas pa kaya ang ating mga bida? Last two chaps na lang po kaya boto na...Tnx!