22.Yüzyıl

Son Birliktelik

Filmden sonra Defne'yi evine bıraktım.Hava soğuktu.Belki de üzüntüden dolayı psikolojik olarak böyle hissediyordum.Bilemiyorum.Kollarımı sıvazladım.Derin bir soluk bıraktım havaya doğru.Sokakta kimse yoktu.Normalde geceleri de dolu olurdu bu kaldırımlar.Haberden sonra herkes hazırlanıyordu veya son saatlerini geçirmek için evi tercih ediyorlardı galiba.Neden böyle bir eğitim gereği duyuyorlardı?Aklımdaki kötü fikri silmeye çalıştım.Ama başka mantıklı sebep yoktu.Dünyada her şey yolundaydı.Yoksa Avrupa içten içe savaşa mı hazırlanıyordu?Bu nasıl olur?Her şey yolundayken ne diye savaş olsun ki?Aslında unuttuğum bir şey vardı.Onların işine gelmeyen bir çok şey vardı anlaşmalarda.Sömürgenin yasaklanması,ayrımcılık yapanların ceza alması,Amerika'nın yıkılması.Sonuçta bunlar güç aldıkları şeylerdi eskiden.Şimdi ise Türkiye bir çok yeri kendi elinde tutuyordu.Bundan daha büyük sebep mi olur?Büyük ihtimalle Birinci Dünya Savaşı'nda olduğu gibi saçma sapan bir sebeple savaş çıkacaktı ama ortada öyle büyük bir sebep de yoktu.Düşünmekten yoruldum artık.Başka şeyler düşünmeliyim.Düşünecek tonlarca şey varken neden aklım hep mavi gözlere gidiyordu.Birden gözümden yaşlar süzülmeye başladı.Elimle sildim.Eve yaklaşmıştım.Beni böyle görmelerini istemiyordum.Apartmana girdiğimde ağlamam kesilmişti.Asansörle çıkarken hiçbir şey düşünmedim.Kapıyı çaldığımda annem açtı.Ağlamıyordu.Sadece bana sıkıca sarıldı.İçeri girdiğimde babam yemek masasında yemek yiyordu.Annemle beraber ben de oturdum.Babam konuşmaya başladı ama ben onun sözünü kestim.

-Kızım...

-Baba,lütfen konuşmama izin ver.

Babam kafasıyla onayladı.

-Yarın sabah erkenden ayrılıcaz.Ben bu eğitimin bir savaşa hazırlık olduğunu düşünüyorum.Bir daha görüşemeyebiliriz.Ama bu sizi üzmesin.Ölürsek de vatan için;yaşarsak da.Eğer gerçekten savaş çıkarsa benim halimi düşünmeyin,sadece vatanı düşünün.Orada savaşan tek kişi ben olmayacağım.Benden küçük bir sürü çocuk olacak.Başkalarının hayatları için kendi hayatımızı feda etmemiz gerekirse etmeliyiz.Beni bu sözlerle büyüttünüz.Lütfen üzülmeyin.Müsade ederseniz odama çıkıp hazırlanmak istiyorum.

Babam gururu ve hüznü aynı anda yaşıyordu.Bunu belli ederek kafasıyla onayladı.

Merdivenlerden yukarı çıktım.Odama girdiğim gibi bavulumu aldım.Ne kadar eşyam varsa koydum içine.Sonra hemen yattım.Hiçbir şey düşünecek halim yoktu.Hemen uyudum.