BİRİ AŞK MI DEDİ?

Bölüm 23

Merhaba arkadaşlar  bundan sonra bölümler hafta da bir gelecek. Çünkü bu kitaba başlamadan önce, bilgisayarla çok uğraşmıyordum. Bu sıralar başında saatlerimi harcamak gözlerimin ağrımasına neden oldu. Sağlığım için bölümler gecikecek, haftada bir gelecek anlayış göstereceğini düşünüyorum... Şimdiden teşekkürler :)

Elif'in refleks olarak elleri karnına gitti... Doğru mu duymuştu? ... Bu olamazdı! "Emin misiniz?" diye geveledi.

Doktor hanım, kızın tepkisine içtenlikle güldü. "Evet, elbette eminim. Test sonuçlarına göre konuşuyorum."

Kulakları uğuldayan Elif, aldığı haberle afallamıştı... Anne mi olacaktı? ... Ona ait minicik bir bebek... Ah, her an kalbi durabilirdi...

"Nefes alın lütfen !"

Elif nefesini tuttuğunun farkında bile değildi... Derin bir nefes çekti ciğerlerine... Hızlanan kalbi, boğazında atıyordu adeta... Anne olmak... Anne olmak! ... BU nasıl bir şeydi? ... Bilmediği bu duyguda, beklemediği anda başarılı olabilecek miydi? ... Hazır mıydı? ... Hala inanamıyordu... Rüya mıydı yoksa?

"Aldıracak mısınız?"

Genç kız soruyla biraz olsun kendine geldi, hafifçe çatılan kaşlarıyla "Asla!" diye çıkıştı "Neden bunu yapayım?"

"Sevinmediniz de... Korktum bir an!" dedi mahcupça.

Elif aşırı tepki verdiğini düşündü. "Ben... Sadece beklemiyordum... Çok ani oldu!"

"Yüz ifadeniz sizi ele veriyor... Sürpriz bir bebek anlaşılan..."

"Öyle!" dedi sadece, sonra Aras aklına gelince devam etti. "Bu arada, kocama ve kuzenime haberi ben vermek istiyorum... Size soru sorarlarsa bir şeyim olmadığını stresten, açlıktan bayıldığımı söyler misiniz?" bu bebekten kimsenin haberi olmayacaktı... En azından Elif etraflıca düşünüp, karar verene kadar.

Doktor hanım tebessümle kabul etti.

...

Aras hastanenin bahçesinde volta atıyor, bir yandan da söyleniyordu. Onu nasıl içeri almazlardı?... Ortalığı bir birine katmasını bilirdi de, karısının içeride olması onu durduruyordu... Ama biraz daha haber gelmezse dediğini yapacaktı... Zaten kendine kızgındı!

Hastane kapısı açılınca o yöne koştu... Elif ayaklanmış, dalgın bir şekilde yürüyordu. "Elif!" diye soludu. "Neden bizi çağırmadılar?" öfkeyle hastaneye yöneldi... Artık onu durduran bir engel kalmamıştı.

"Dur! ... Nereye gidiyorsun?... Ben istemedim haber vermelerini... Doktorumla da görüştüm!" dedi Elif, cümleleri tam toparlayamasa da, açıklamasını bitirdi.

"Yine de orada olmalıydım! Allah kahretsin, bunu yapmayı bırak!" diye isyan etti adam.

Zehra, asıl konuya dikkat çekerek "Doktorun ne dedi?... Birde ben konuşsam?" dedi.

Elif kuzeninin koluna girip, kocasını umursamadı. "Sen bilirsin ama boşuna yorulmuş olursun... Neden bayıldığım, gayet ortada! Doktor, sadece kesinleştirdi... Stres ve açlıktanmış!"

Zehra'nın tahminleri doğru çıkmıştı... Bir gün böyle olacağını hepsi biliyordu. "Tamam... Madem kendi kulaklarınla duydun, artık toparlanmalısın!"