Sweet Vengeance Of Innocent (Levrés Series #1)

Kabanata 10

Umalis kami ni Ate patungong Australia. Pagtapos niyang maayos ang lahat sa kanyang trabaho. I didn't attend my graduation. Wala akong ibang inisip kung hindi ang nangyari kay Mama. Wala rin kami pinagsabi ni Ate. Pati ang mga kaibigan ko ay hindi alam. Si Tita Rosario lang ang kapatid ni Mama kaya wala rin kaming kamag-anak na pinagsabihan sa Pilipinas.

And my father, he came with us. Wala siyang kibo habang patungo kami sa Australia. Hindi ko nakitaan ng kahit anong eskpresyon ang mukha niya. I wanted to blame him for everything! For not being a good husband to his wife! I want to be angry with him! But the pain I felt for my mother prevailed.

And I tried to talk to Moran. To say my good bye. Pumunta ako sa kanila. But I saw him talking to Sana in front of their house. Pagtapos noon ay pumasok sila sa loob. I never bothered to call him. O alamin kung ano ang gagawin nila. I left without a word.

I remember what Tita told us.

"Matagal na may sakit ang Mama ninyo. Tinago lang dahil ayaw niya mag-alala kayo. I was against it. Because as her daughter, you both deserve to know the truth."

Tulala ako habang nakikinig sa kwento ni Tita. Hindi ako makapaniwala na matagal na pala siyang may sakit pero hindi niya sinasabi sa amin.

I feel betrayed. I feel hurt. Bakit hindi niya kami hinayaan na alagaan siya? Na samahan siya at gumawa ng mga masasayang alaala kahit na iiwan niya rin kami?

"Kaya siya pumunta rito para sana magpagamot na. Pero hindi na kinaya ng katawan niya. She has a cancer. Stage four na pala."

Napapikit ako. Humikbi si Ate sa may gilid ko. Ang ama ko ay tulala lang sa isang tabi.

"Ang sinabi niya, sapat na nakita niyang buo kayong pamilya bago siya nawala."

That truth hurt me the most. Not because she was crazily in love with my Father kaya nagawa niyang mag-stay kahit niloloko na siya. Kung hindi dahil sa natitira niyang oras, gusto niya makita na buo kaming pamilya. Gusto niya iyon itatak sa isip niya. It hurts me because her wish didn't came true. Our family's a mess. And still a mess. It will never be complete because she's gone now.

I don't know what to do. I am lost. I feel like my world stop functioning. I lost the most important woman in my life. I lost my strength. I lost my home. I lost my first best friend. I lost my best teacher. I lost my role-model. I lost my mother.

I choose to stay here. Ayoko umuwi sa bahay. Dahil baka mabaliw ako roon. Ayokong umuwi sa bahay dahil baka maalala ko lang ang lahat. Ayokong umuwi sa bahay dahil hindi ko alam kung ituturi ko pa iyong tahanan ko. Now that she's gone, what is home without a mother?

This is what hurts me the most. Not just losing her, but realizing my future will no longer have her in it.

We stayed here. My sister and I. Pagtapos malibing ng aking ina, umuwi sa Pilipinas si Papa. At may nagsabi rin sa amin na umalis na raw ito sa bahay. Baka raw sumama na sa ibang babae niya. Mas lalo akong ngalit para sa kanya. Kakamatay lang ni Mama pero naghanap na agad siya ng kapalit!

And when he did that, I totally lost my respect for him. Inalis ko sa isipan ko na siya ang ama ko. Hindi niya man lang kami inalu noong nasasaktan kami sa pagkawala ni Mama! Hindi siya nagpakatayong ama kahit isang beses lang! Isang beses sa mga panahon na kailangan namin ng pagmamahal ng isang ama! Dahil doon nawalan na talaga ako ng pag-asa sa kanya. Tinakwil ko na siya bilang ama ko.

And after our two years here, KC called. She was crying while she's talking to me. Bakit hindi man lang daw sinabi ang nangyari sa amin. She's crying because I left. She's crying because I lost my Mama. She's crying because I'm hurting.