Çocukların bile anladığı kelime çiçekler ve onların hayatları kadar kısa öz ve kırılkan bir tüy misali rüzgarda savrulan yapraklar gibi solmuş boynu bükülmüş bazıları kitap aralarında ölmeye makkum edilmiş.İnsanda gri betonların duvarların parlak ışıkların içinde zorla altın kafese konmuş bir serçe gibi özgürlüğü düşlerken yavaşça ölümü bekler olmuş.Çiçekler gibi bazen bir hikayenin sonunda bazense bir kitabın arasında ölmüş.O kadar kör olmuşuz ki yıldızların parlak ışıklarını ve rüzgarın yağmurun sesini unutmuşuz ne yazık ki bazı şeyleri zamanı geçtiğinde anlıyoruz.Dünya bile bir cok konuda kusurlu olmasına rağmen güzelken insanlarda mükenmeli aramasa bir kelebek misali anı yaşasa.Gözlerinin içine baka bilse dünyanın.
E.T
9
