Bir masaldı hayat.Hayat yetimdi.Sesiz kelimeler içinde boğulan gözler ve nefesiz kalmış ruhlar kadar acının dibine vurmuş gözler.Sesizlik içimde beklentiler hayaller yıkık şehrin bir temeli seni sevmek istedim seni kalbime koymak istedim oysaki kalbim bile kimsesiz bir şehir gibi olmuş izin vermediler sevmeme mutlu olmamı yene istemedi hayat.Sevgi yağmurda sığara yakmaya benzer.Ve tanrı bu günde duymadı yetim hayatları.Kimsesiz göz yasları sokak sokak şehir şehir akarken ve yalnızlık kokarken yüzümüze çarpan rüzgarda.Bir çok yara kapanmaz kabuk bağlamaz.Dünya dönmeye devam eder ve her saniye yasarken ölüyoruz.Yağmur düşünce güneş parlar mı ?Yetimler mutlu ölür mü?Görmeliyim kırıkları tek tek hisetmeliyim kimsesiz olduğumuzu.Ailemiz bile sevmez bizi kim sever ki farklı olanları kim kabul eder yetimleri aile olarak.
'Belki bir gün unuturum acıları ama sadece bir gün fazlasını isteme.Çünkü onuda beceremem zaten bilirsin'
E.T
-21-
